Laat je tranen stromen en je licht schijnen Laat je warmte binnen komen en je kilte verdwijnen Laat je voeten zweven en laat los je haar Laat de bloemen leven en toon een lief gebaar Laat je brein varen en schud een hand Laat je ogen staren teken in ’t zand Laat je dromen bestaan en vergeet niet dat uren stil voorbij gaan Niemand…

Je begon weer te twijfelen of de afstand niet te groot de treinen op tijd zouden rijden de zon wel op zou komen en ondergaan waarna de maan zich manifesteerde de aarde daarin ook een rol speelde. Dat je niet begreep waarom juist ik jou geheel vervulde. Daarom weg kon blijven met een vliegend tapijtje bij de hand en duizend en één dromen…

dit is een verdrietig gedicht ik zag, zojuist, mijn spiegelend gezicht waar de jeugd, met een enkele puist haar jonge jaren onbevangen vlagt en wimpelt daar weent mijn huid, het rimpelt ik ben niet meer die schone Heleen, begeerd door geile Grieken bedroefd, gegroefd wend ik het gelaat af misschien kunnen mijn krullen u verlokken men zegt…

Het gedicht krijgt een gezicht op muren van eeuwen schreeuwen onder oude lagen op te graven bericht slijpt, schuurt, tast zoekt het contouren van de wondere heupgewiegde tijd harde zetels staan op wacht bij fresco's oogstrelend zacht.…

Vergeten raakt de tijd, waar zijn de ontluikende kinderjaren voltooide frequenties .. welken ons zo vreselijk dierbaar waren waar zijn de klanken overspoeld met de dingen, de verloren actieve herinneringen aan die wij onze kruispunten met speelsheid dankend hingen.. waar is de vriendschap op geheel eigen wijze tot maat verheven de vergeten…

Morgen zijn we stof wachtend op een briesje vandaag beroer ik terloops de iconen die als eilanden wegvluchten naar wolken die nooit druppels vormen Keer op keer verrast het toeval mij en besprenkelt mij met de geest van oud water.…

Ach die tijd, onze tijd van ondergang en overgang, scheidt de dauw die we nu vertrappen, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke harteklop waarin we mochten hopen, in iedere seconde start en eindig ik, in de avond ligt de ommezwaai met nieuw plaveisel ingelegd, in nesten die we bouwden, resten morgens alweer geslecht…

ik keer de dagen die voor ons lagen en draai de uren terug naar 't heden verwijt gedachten die toen vergleden dat zij de wens van vader niet zagen in groei te weten van jonge jaren waar met het klimmen de knikkers telden als toegangsgelden voor boomhuthelden in zwarte handen bekroond met blaren het fikkie stoken alras vergeten zal vuur…

In fotoboeken zit de jeugd verstopt zacht en bewegelijk het beeld stout, arrogant en lief en zoet Men kijkt en schept een verhaal dat klopt allang niet meer vanwege falend geheugen, ouderdom, tijdsbesef Nog even luchtig kunnen zijn op een zondag waar geen eind aan komt alles ingepakt om weg te gaan…

Door een stoornis in m’n brein of een gave, aan U de keus, word ik bij intensief herinneren van ‘n gebeurtenis, er naar toe getrokken, glij in ‘n waan naar tijd en plaats, herbeleef een stukje verleden met familie en de vrienden van toen. De waan waarin ik glij is krachtig, gevoelsmatig is er geen verschil met…

Nog drie zijn er in leven Soms sta ik op en heb energie dan ga ik langs langs alledrie dag tante Jo ben je nog bang voor kikkers, muizen of de kat van tante Alie die mijn moeder al lang niet zag niet zien wil of doven woorden net als daden langzaam uit dag ma wat is er nog na die kaalslag wat kan ik nog omhelzen…

De dag opent als een boterbloem sodeju ik ben een vink en fluit het is stil op de Blauwburgwal de baggerboot is aan het verkassen Een westlander tot het dek grijs vol drap huisraad fietsen auto's en matrassen mannen mager staan in overall gebogen roerloos stil afgemat dof te kijk aan de rand van de schuit Dit is de gracht dit is de stad…

In mijn hoofd is alles tomeloos en terwijl ik luister naar de wind van zeven wereldzeeën schrijf ik onvast in ’t zand hoeveel ik voor je voel, lief kind: Had ik maar hier met jou gevreeën! Leeg is nu het strand, de zee schreeuwt eb De tijd die stond niet stil en zacht fluister ik: O tijd! Wat heb je ons aangedaan! Ik geef je mijn…

De tijd staat niet stil wanneer ik dat wil al ren ik voor mijn leven alles haalt mij steeds weer in en wat ik onderweg verloor kan niemand mij meer geven wat heeft het nog voor zin dat jachten en dat jagen er zijn soms van die dagen daar spring ik midden-in dan stopt de tijd voor even ontstaat er een begin het leven echt beleven dat is…

De tijd een onzinnige dimensie Meetbaar Maar niet in emotie Waarde onbekend Nut de vraag Alles afhankelijk Van met wie je bent Gebruik geen wijzers maar geef Ruimte aan gevoel En leef…

ik pleng mijn tranen hier voor u en de uwen voorschot op de dood eens zijn wij gelijken ook al bent u het daar niet eens mee inmiddels heb ik de klok een uur verschoven…

Ik ga soms slapen met de wens niet meer wakker worden want de droom is zoveel sterker dan zonneglorend leven van oost naar west een dag begint en zinkt weg in de Noordzee en een lijf in schemer de ratio zakt weg in een bed of op de bank opstaan is een optie…

vechtend tegen de tijd die er geen minuut minder om geeft haast ik me om in te halen wat verloren bleek en kwam bedrogen uit…

Ik droomde dat het anders was Vrij van geest de dagen lengde De uithoeken des levens verkende In rust volledig van de angsten genas Explosies van verblindend licht Zwepen sloegen in mijn gezicht Implosies van vergaan vertouwen Die muren tussen lichaam en ziel bouwden Flarden mist mijn stad omsloten Schaduwen verdwaalden in het duister…

de winter schreef geschiedenis het voorjaar waar wij reikhalzend naar uitzien laat vooralsnog wat op zich wachten ik noem dit tussentijd een soort gevechtspauze waarin wij op zoek zijn naar warmte dus kruipen voor even behaaglijk tegen elkaar aan…