Een nieuwe moeheid maakt zich meester van mijn leeggevochten hart het eind van mijn latijn heb ik dan toch gevonden Gebarsten maar niet gebroken leg ik mijn hoofd neer kijk naar binnen met berusting naar buiten zonder te zien Achter gesloten luiken marcheren overledenen de dodenmars koude voeten laten zompige afdrukken achter op mijn…

Deze plek waar alle dromen neergestort zijn gebroken vleugels en scherven het grasland bedekken catastrofe tot waar het oog reikt Dat jij daar je huis hebt gebouwd! Aan het begin van de hel het einde van de regenboog land zonder hoop Hoe wanhopig moet je zijn of hoe optimistisch? Hoeveel brokstukken denk jij aan elkaar te kunnen plakken…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last…

jij hebt het magische bos ontsloten met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier…

Divers klein grut springt op vier pootjes tegelijk omhoog van lichte levens-lente vreugde. Misschien dat met de tijd ook mijn hart wel weer springen zal. Misschien dat het weer springen zal al is het maar van lentevreugde.…

Ik heb mijn zieke vader door de telefoon gesproken. Hij is eigenlijk te ziek om te praten. We hebben niet veel gezegd. Op de vraag of ik op bezoek kon komen antwoordde hij: - Nou liever als ik weer thuis ben, het is hier zo kaal - Het is de vraag of dat er nog van gaat komen. Het is hier stil, koud en verdrietig in Amsterdam.…

De kist waarin zij rust sleept haar gehele huishouding als verslagen huilende slaven over het gangbare grof knerpende grindpad van het eeuwenoude kerkhof met schuine zerken op weg naar het diepzwarte graf waarin zij tegen haar zin in, zal moeten rusten, continue heeft zij zich ingezet voor haar dierbare kroost zij had zich opgeworpen…

Ik ben teruggekeerd naar Zierlkzee. Zonder jou. Op de dijk heb ik je naam geroepen in de wind Een zwerm meeuwen schreeuwde met me mee. Spottend. Is het de wind die mijn ogen doet tranen?…

ach mens vol smarten het nood-lot werpt je vroeg of laat terug op je ware zelf maskers zijn afgerukt je naakte pijn wil erkend worden taaie , zelfgesponnen draden moeten verbroken het zal door merg en been gaan als elke vezel in je schreeuwt zal in je hart gefluisterd worden welke weg te gaan Voor een vriend…

Je raakt mij onbezocht. In bedeesde verbijstering proef ik de zilte dauw op mijn lippen, die als kristallijne, bevroren korrels smelten in d' ochtend-dans van de herfst. Verlammende zachte warmte laat mij verdrinken in gewichtloosheid, wanneer berijmde vingertoppen sluipend op mijn huid reiken en mijn stem doen breken. Sleur niet, trek…

De boodschap kwam onverwacht. En zo stort voor dat moment Heel even je wereld in elkaar Na een bericht Dat je liever niet had willen horen. Je weet immers niet van tevoren Wat je even later zult horen.…

uitkijkend over wijd gestrekt land dat nog altijd in diepe rust verkeert banen zonnestralen zich 'n weg door een grijs wolkendek vol herinneringen hoe ik op mijn hurken zit met armen wijd open wachtend op mijn kleine meid die mij in mijn armen vliegt nog altijd sta ik daar…

Langzaam slechts vervliegt verdriet pas wanneer het ijler wordt is er ook r u i m t e voor wat vreugde hoewel het op de achtergrond altijd wel ergens aanwezig blijft verbazend ook hoe snel het soms weer terug is in de spotlights op de voorgrond van het toneel om alle aandacht op te eisen die het denkt te verdienen…

Het plein was klein, het monster levensgroot en vijftien meter was voor hem echt geen partij. Een paar seconden naar een wrede dood, wie denkt daar aan, men stond er vrolijk bij. Toen werd het donker als de zwarte nacht, minder nog dan een ademtocht; het was voorbij. Het monster had zijn wrede taak volbracht, het marktplein werd een ware doodsvallei…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel? Zodra de zon zijn stralen weer laat zien, is de weemoed weer verdwenen misschien ?…

Er ligt een intellectueel eigendom op een eiland van pijn met mensen die hun eigen letters zijn geworden en ver over de zee praten papegaaien over heimwee toen alles nog gelukkig was en meubels in de kamers spraken jij bent onbereikbaar voor mij je zit, je staat op je spreekt, je slaapt je hebt een mening maar je blijft onbereikbaar…

wij lopen in een zon die zonder woorden schijnt voelbaar is de diepe pijn in de koude vingers van je hand lijken te verdwalen in de openheid van strand waar golven onze sporen halen in het verbreken van de band wij zijn gaan zitten op het zand in een sprakeloos troosten scheren meeuwen sierlijk over schreeuwend naar het land zacht…

Terwijl ik weer een oeverloze avond zwijgzaam doorbreng in Taverne Deuzeld en doe alsof ik op je wacht en ooit nog komt, hou ik niet op aanwezigheid van je afwezigheid te proeven in de voze holte die onverbiddelijke groeit tussen niet en nooit meer. Het is nog steeds en altijd jij in mijn woestijn.…

Vandaag sterven we in gedachten. Pijn die straks verzachten gaat. Geliefden die ons gaan verlaten. Tijd die stilstaat en toch bestaat. Werelden die van verre wenken. Illusies verdampen snel. Overgave is een feit. Niets kan ons meer krenken. Vreemd, maar toch vertrouwd, komt onze laatste dag. Door tranen breekt een lach. Het groot geschenk…

aan je denken is vluchten in een waanwereld echter dan die waar ziekte en dood je achterhaald en weggevreten hebben waar onze liefde verder groeit en bloeit en woekert in zalige vergetelheid tot een scherpe scherf realiteit de zeepbel laat barsten en mij teruggooit in de rauwe hel die ik beleven moet tot ik kortstondig…