Tijdens de zwaarbeladen Kerstfeestnachtmis mochten we als benedictijnse monniken ons eerst tegoed doen aan warme bisschopswijn. De een nam wat meer bekers dan de ander. Ik was duidelijk een blijvertje. Uit de lift, die in de refter eindigde, kwam mijn erudiete buurbroeder, die mij op onbeschofte wijze op de vingers tikte. Hij vond mijn zuipgedrag…

(vrij naar Stevie Smith) ga niet met mij in zee want ik verdrink niet in verdriet ik zwaai naar de afwezigen…

Hij zat net als ik in het psychiatrisch ziekenhuis in Ermelo, daar waar gek genoeg de spoorlijn doorheen loopt en menigeen gooide zich voor de trein. Op zich een geesteszieke locatie. We vormden met enkele jongemannen een band, ik was de zanger die zong als Sid Vicious en Tom, meen ik, hanteerde het drumstel. Tijdens een dansfeest botsten…

ik zie een schaduw in je ogen pijn van lang geleden met de echo van een snik verdriet dat alle dromen wist van alles dat je mist & ik zie een glimlach om je lippen zwanger van een liefde die jouw naam bezingt…

Net als het tijd voelt oude tranen te begraven brengt het leven nieuwe waardoor ook de eerdere zich alsnog verversen de kloof weer doorleefd opnieuw doorworsteld de dood valt niet te stoppen eist telkens weer zijn tranen gewennen doet het nooit…

even, nog toch… woorden werden niet uitgesproken jij weet iets wat ik niet weet er schuilt een onzuivere klank een scherpte in een groet wanneer ik je ontmoet even, nog och… ik laat het niet meer toe in mijn gedachten teken stilte in mijn nachten en wacht maar af……

Ik reik je de hand maar je ziet het niet stuurloos dobber je rond in een moeras waar ogen elkaar niet vinden kunnen liefdevolle woorden opgaan in de mist ik kijk en aanschouw hoe jij angstvallig je hoofd boven water probeert te houden nog altijd sta ik daar met een uitgestrekte hand zachtjes fluister ik jouw naam…

In de verstikkende nacht smoor ik de schreeuw van mijn hart de kou die in mijn botten is getrokken laat mij huiveren Ik wil jou niet meer kennen want weten doet pijn herkenning van het niet herkennen jouw ziel die valse tonen speelt Ik wil het niet horen want dan moet ik toegeven dat ik jou voorgoed kwijt ben schreeuwt mijn hart en begint…

gezicht van steen met een zwarte traan een symbool dat lijkt te staan voor het ogenschijnlijk onaantastbare doch wie beter kijkt ziet zoveel meer…

luister, mijn liefste, hoor de zachte klik van de pal en hoe de knal door mijn kop scheurt en dan niets dan stilte en is het te laat luister: je hoort het opnieuw keer op keer in je hoofd…

Genetisch opgeslagen verdriet geschreeuwde woorden verzwegen en opgehoopt achter een muur van pijn Opgetrokken uit stenen die als valse brokstukken lava uit je mond vielen en mij genadeloos verpletterden Hoop en geloof stierven verstikt onder een versteende laag niet te ontsnappen duisternis ik heb mij aangepast, ik ben een overlever…

De regen valt gestaag druppels van pijn slaan op het wegdek gaten in mijn hart Bleke zon van wanhoop gevangen in een natte stilte flarden van mist versnipperen droefenis in de wind Mijn poreuze steen zacht en beschadigd geurt naar ontzetting en dode rozen op bruin mos…

Een nieuwe moeheid maakt zich meester van mijn leeggevochten hart het eind van mijn latijn heb ik dan toch gevonden Gebarsten maar niet gebroken leg ik mijn hoofd neer kijk naar binnen met berusting naar buiten zonder te zien Achter gesloten luiken marcheren overledenen de dodenmars koude voeten laten zompige afdrukken achter op mijn…

Deze plek waar alle dromen neergestort zijn gebroken vleugels en scherven het grasland bedekken catastrofe tot waar het oog reikt Dat jij daar je huis hebt gebouwd! Aan het begin van de hel het einde van de regenboog land zonder hoop Hoe wanhopig moet je zijn of hoe optimistisch? Hoeveel brokstukken denk jij aan elkaar te kunnen plakken…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last…

jij hebt het magische bos ontsloten met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier…

Divers klein grut springt op vier pootjes tegelijk omhoog van lichte levens-lente vreugde. Misschien dat met de tijd ook mijn hart wel weer springen zal. Misschien dat het weer springen zal al is het maar van lentevreugde.…

Ik heb mijn zieke vader door de telefoon gesproken. Hij is eigenlijk te ziek om te praten. We hebben niet veel gezegd. Op de vraag of ik op bezoek kon komen antwoordde hij: - Nou liever als ik weer thuis ben, het is hier zo kaal - Het is de vraag of dat er nog van gaat komen. Het is hier stil, koud en verdrietig in Amsterdam.…

De kist waarin zij rust sleept haar gehele huishouding als verslagen huilende slaven over het gangbare grof knerpende grindpad van het eeuwenoude kerkhof met schuine zerken op weg naar het diepzwarte graf waarin zij tegen haar zin in, zal moeten rusten, continue heeft zij zich ingezet voor haar dierbare kroost zij had zich opgeworpen…

Ik ben teruggekeerd naar Zierlkzee. Zonder jou. Op de dijk heb ik je naam geroepen in de wind Een zwerm meeuwen schreeuwde met me mee. Spottend. Is het de wind die mijn ogen doet tranen?…