Er huilt een vader om z’n zoon die zonder konen werd geboren. Bijzonder lelijk en ongewoon ogen wangen, neus en oren. De jonge vrouw kijkt vol afschuw naar het monster uit haar schoot dat ligt te krijsen op een peluw in de armen van haar echtgenoot. Ze had er alles voor gegeven maar nu het dan geboren is verwenst ze dit mismaakte leven…

Verdreven door herinnering van pijn verberg ik mijn hoofd onder kussens wil ik een moment niet meer zijn hoop ik weg te dromen naar een wereld die niet bestaat ondertussen besef ik wel dat het leven gewoon verder gaat zo moe gestreden zou ik het uit willen schreeuwen krijsen in grote letters schrijven maar in plaats daarvan proef ik…

je speelt vandaag om gisteren te vergeten het niet meer willen weten in je lach kleurt zon wind piekt blonde haren in vrolijkheid rondom maar je ogen blijven stil in het murmelen van de zee hoor je wat hij wil ziet de golven groeien schrikt en stikt haast door zijn brute overrompeling het is niet uit te wissen zijn excuses van…

Eind April begroet opnieuw de draak die als een losgeslagen metrowagon door de bloedrode groeve raast geen halte geen opstapmogelijkheid alleen zwarte uren springen op het verlaten perron zwartgeblakerde tunnelwanden met affiches vol doodsmaskers diep wortelende bomen schilderen een regenboog in chaos in gebroken kleuren wat ooit vloeibaar…

Broos de levensadem van een mens: een bestaan van meetafaan omsloten door de zoete dood waarrond leliebladen gegoten, drijvend op engelenvijvers met rust als laatste wens. Wasem meegevoerd door leeuweriks klim tussen blauwe plooien, verre ontastbare stip, onzichtbaar gouden zeilschip verdwenen achter de kim. En toch, mijn twee goede zorgende…

Was ik maar de dochter die ik nooit was De liefde die ik nooit gaf Was ik maar de moeder die kon geven Dat wat zij zelf nooit had gekregen En stel als, ik vraag me af Stel je voor, dat ik zo was Zouden dingen anders zijn? Zou duidelijk worden, ja, alles kwam door mij? De mij, de ik, de ik die ik nooit was Je hebt me rondgeslingerd, diep…

door turquoise blauw omarmd is 't leven nauwelijks troostend daar dierbaren worden vermist laatste woorden vol liefde werden in aller ijl verzonden in de hoop gehoord te worden braaf bleef men daar waar men verteld was te blijven de ondergang van een schoolreis…

De zon die even scheen door te breken door stapelwolken heen is opnieuw bezweken onder rampspoed en geween dat nimmer bleek geweken. Wolken wolken overal en stapelen rondom elk geweken leven begraven de vreugde in elk vers gegraven graf. Waar loopt de weg dit pad voorbij waar zonnebloemen bloeien? Even niet en ook niet nu, laat…

de lente wist de lichte toon van het vergeten kind vast te houden de zomer liet veelbelovend en gul het zonlicht naar binnen vallen in het najaar voelde je voor het eerst een ongrijpbare splinter in je hand de winter kwam benauwend dichtbij heuvels werden bergen in het grensland transformeerden de witte in zwarte bladzijden…

Omsloten door haar huis maar verdwaald in zichzelf pijnigt een vrouw zich met een gestolen verwachting Geen hoop verloren is een toekomst waarin zijzelf een plaats had Nooit zal het dierbaar zijn Licht kan zuiveren, filteren net als de tijd Maar hier kan licht van dag noch tijd het Niets doen wijken Ze sluit de ogen en denkt in de…

Zwijgend kijkt zij van licht naar duister geniet van elk mooi moment soms glijdt er een kille huiver wanneer er plots een haas langs rent toch wil zij de kleuren bewaren voor de dagen somber en lang bladert dan peinzend in haar fotoboek vaak met weemoed, soms wat wrang…

Ik durf niet meer te luisteren naar de stilte want in elk gefluister hoor ik haar stem en worden mijn ogen door ijsgang versluierd.…

Ik verlang naar verlamde armen een verminkt gezicht diepe wonden met korsten gedicht verbrijselde botten in blauw en rood gekleed een lichaam vol pijn voor mijn hart vol van leed…

Hij is er niet meer, maar wat doe je nou, wanneer hij, die jarig geweest zou zijn om dit feit, wat voorheen heuglijk was, te herinneren? Wat doe je, in zulke gevallen? Zeg je: Gefeliciteerd, zeg je Gecondoleerd, of zeg je niks? hij is er niet meer, maar ZIJ is er nog wel! En HIJ wordt gemist!…

als een ongewenste hond uit de wagen getrapt ergens op weg naar het zuiden die het voertuig achterna holt zo lang hij kan, eerst vrolijk blaffend dan wanhopig veld verliest en tenslotte gelaten liggen gaat langs de kant van de weg kop tussen de poten tong uit de muil jachtig nahijgt het spel niet begrijpt niet begrijpt dat er geen…

De tijd heelt alle wonden, het gemis blijft al is het stil klinkt het triest als regen op een glazen koepel. Een vroege vogel fluit zijn vrolijk lied, de winters gaan voorbij. het gemis blijft zielig zinderen.…

hoe dikwijls zocht ik niet vergeefs naar klank en kleur maar vond ik slechts verkeerde woorden hadden wij maar fado in ons land dan kon ik mijn gevoel vertolken en schrijven over donkere wolken van opklaring en zonneschijn maar calvinisten zoals wij kiezen uit de grijze brij die in de pappot staat te gisten bij toeval tref ik soms…

je wilt naar de kleuren, geuren van je vaders bloementuin er je voeten zetten ze horen kraken in het grind je ziet in mij je zus niet meer je eigen kind je wilt je jas aan, opstaan naar huis gaan maar, het mag niet de geest mist het denken struikelt vervreemding tekent matheid op je gelaat dat waar je van hield zie je het nog…

jij, die te kort mijn liefste wilde wezen, wellicht ontgaat het je of wil je het niet weten, maar toen er nog een beetje liefde was had ik vandaag gemerkt in mijn agenda om feestelijk met jou te vieren. maar het verhaal heeft een begin een midden en een strand en eens te meer verzandt het feest dat ik je wilde bieden: er blijft…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel. ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar…