Heimelijk kwam het kleine vergeten, het maakte haar soms boos, even niet meer weten, een mens, zo veder broos. Dagen gaan nu zonder weten heen, in stilte, akelig duister, gekomen is het machtige vergeten, vervlogen zijn haar levenslust en luister. Laatst, even nog het klare, iets dat herkenning bood, uit lang vervlogen kinderjaren, een…

in 'n mist van tranen zoekt zij naar een begin waar is de tijd van rust en liefdevol samen zijn verdoofdheid maakt zich meester van haar zodat ze ongemerkt verdwaalt…

verloop snijdt telkens het mes in verbintenissen die ooit de naam liefde beschreef omstrengeling verzwakt in verlatenheid tranen doordrenken is het misschien de mammon die bederf zaait zodat armoe kan binden? ik vraag het de allerhoogste maar er blijft mij een antwoord schuldig of moet ik over een huwelijk logischer denken zo ook…

Het licht wat ooit nog fonkelde de warme taal van het gelaat krimpt ineen en zwijgt De dode die niet op wil staan De kiemkracht die op sterven staat De onschuld die verdwijnt De traanval glooit de wangen nat en sluit de lippen kronkelend om wat eens is geweest Nu waanzin mij hier achterlaat het breekpunt mij door midden zaagt verlies…

Echt enig idee van groot verlies als cellen geschud in koker? Van de wereld afgesloten omarmd door de hemel De sterrenbeelden nemen de Maagd De Waterman bezoedelt zowel kruis als kwaad De gedachte dooft plots het licht aangewakkerd…

En het gevoel dat bleef dat blijft beklijven. Wat ik ook doe zon, zwem of zwaai een sombere schaduw heeft zich genesteld in mijn binnen Hij slaapt, snurkt of slokt als parasiet mijn zinnen en buiten sjok ik woordeloos en tel de tegels van mijn dromen.…

Ik heb met niemand contact over Kees eigenlijk. Maar nu komt het heel dichtbij dat het een jaar geleden is dat Kees zo stom was om dood te gaan. Ik denk er nog vaak aan. Ben ook zo verbaasd steeds: Kees zou zeker 85 worden. Ik niet. God, zo veel mensen die ik kende die al dood zijn. Heb ik nog wel eens tegen Kees gezegd:…

De pet op, schuin schaduwgrote schoenen het kind lacht publiek dat kijkt Achter de ogen wellen steeds opnieuw tranen op In het wit, met neus rood lacht hij zijn verdriet, met veel ande- ren zeer graag gedeeld treurnis te snijden zichtbaar de lach onder door hem verhulde traan…

de zee loost zonder einde het hoofd vol met gedachten de meeste verdwijnen weer snel als verse voetstappen langs de vloedlijn ik laat ze maar komen en weer gaan een enkele wee blijft heimen zoals dat gaat bij hersenspinsels in het land van Halfslaap terwijl de regen al weer boogt vlijmt één wolk nog scherp na ik groet de dag, verwelkom…

Harde knuisten kliefden diepe wonden in de onschuld van zijn ziel Over de wangen van de oude man rollen de tranen van een kind Hij zet zich neer Zijn hoofd rust in zijn handen Hij kan niet meer De tijd bewaart verborgen leed en geeft het vleugels Diep verdriet uit ver verleden dat er vroeger niet toe deed vliegt uit De oude…

ik dacht er moeten woorden voor bestaan dus zocht ik in mijn diepste diep naar woorden voor een zin maar hoe ik zocht en wat ik vond... een einde noch begin…

ik rijg een ketting van gestolde tranen en hang hem om mijn hals de spiegel kijkt mij aan en vraagt vilein: die parels zijn die vals ?…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

Ik sta hier met jou voor de rivier Terwijl jij glimlacht huilt mijn hart, mijn hele hart Nog nooit eerder zag ik iemand zó zonder vrees voor de dood Het is gewoon waar: ik ben veel banger dan jij Ik sta hier met jou voor de rivier Straks zal de stroom mijn bloemen meenemen Niemand zal er getuige van zijn: geen burgemeester, geen comité…

ik zwijg in jouw stilte draag de geur van balsem en een witte doek verraad mijn verdergaan, geluidloos vallen droppels op de natte vlek waar mijn blik thans rust leven kust de dood…

vandaag heb ik iets uitgevonden voor alle mensen met verdriet het is een ruitenwisser voor je ogen zodat je ook op kwade dagen toch nog een beetje helder ziet…

Lijdzaam sleep ik mijn Ballast voort in de hoop dat ik niemand stoor en toch hoop ik stilletjes dat iemand mij hoort...…

ben jij een vlinderkind? hoe blauwe ogen iriseren, lichtgebonden rond het zwarte gat dat missen heet ik weet dat het goed met je gaat- je huppelt blond rond bronnen vol jeugd jouw vlechtjes vrolijk in cadans de trance van nu mijn tafel draagt ook roze tulpen elk laat zien hoe mooi- je bent ik hoop het dat jouw tijd ook zomers kent…

Seconde na seconde Tikt de eindeloze tijd Druppel na druppel Stroomt de koude regen Stap na stap Loopt de eenzame loper De tijd staat stil Het water voelt hij niet Gedachten staan stil Denken doet hij niet Seconde voor seconde Kruipt de tijd voorbij Druppel voor druppel Leegt de donkere wolk Stap voor stap Is hij verder weg De…

Zij speelde met haar poppen heel stil, heel zacht want als ze wacht met stil zijn en gaat gillen, zingen, springen dan is mamma daar een groot gevaar met de slof. Zij is vrolijk en lacht en als het moet dan doet ze net alsof. Mamma mag het niet horen dus in stilte maar praten met de knuffelbeesten om je heen. Heel stil, heel stil want…