We begraven onze zielen in een toevlucht naar zuiverder oorden We knipogen ons weerzien in kristallen ogen van innige woorden We stillen dorstige harten als het gekwinkeleer van de merel spreekt We verlaten onze schaduw waar het licht in duizenden kleuren breekt…

Zoekend tast mijn hand de natte straat van uit een stil portiek waar dure mensen woorden hangen liefde lispelt vrede geboren wordt reeds lang geleden.…

Op het land, dat vlakke land Groeit ergens langs akkers en velden Een kleine plant Kan iemand hem helpen? Het laatste blad is gevallen De steel steeds witter Vuurwerk moet knallen Geen kou maakt bitter De sleutelbloemfamilie Laat hoogmoed vallen Verbonden zonder ruzie Vuurwerk moet knallen Een dichter wordt niet gemaakt Een dichter…

hoe je die avond een deken om me heen legde je fiets stond niet op slot en je zei de gangen staan te vol in de tuin liep je van de ene kant naar de andere en de buitenmensen keken met argusogen toe pikten het groen weg uit onze vingers we staarden ze donker hun huizen weer binnen dat zwart wit denken het is de wereld maar je rolde het…

mijn hand zal voor je schrijven in de stilte van de avond als de maan mijn tafel het schrift verlicht uit het bloesemhart stromen dromen dierbare verzen vormen tezamen een gedicht zing, zing mijn letters door de tijd als een echo door de dalen vriend, mijn vriend ze zullen als sterren voor je stralen…

Hun glimlach verbindt de barstjes uit een lang en liefdevol bestaan Toch worden banden losser dan tevoren overeenstemming is een eigen weg gegaan hoeft niet te worden uitgesproken Lichte gebreken worden niet meer opgelapt met woorden of met eenvoudige gebaren een aanraking, het krullen van een neus Zij rouwen in het geheim over de jaren over…

Er staan files ten zuiden van mijn stad langzaam rijdend verkeer opstoppingen rond het dorp winkels onbereikbaar vertragingen op het spoor vluchten geannuleerd stapvoets door de polder boten uit de vaart veerpont gestremd omleidingen en uitkomen op een doodlopende weg maar mijn hart is gewoon bereikbaar…

zoals een vogel die onbegrensd vrijmoedigheid wenst op vedervleugelslagen dromen mee kan dragen een lichtschelp eindeloos stralende zelfs als in de schemering de aarde lijdzaam wacht op een donkere nacht jij bent zo jij de waterdruppel die achterblijft liefdefleuren wrijft op schaduwblaadjes van een dorre bloem het dansende…

Je kijkt en ziet jezelf in de spiegel maar je ziet er ook doorheen Dat is jouw geheim, dat is jouw kracht want jij kijkt na het ontwaken niet om naar de nacht die achter je is gelegen maar jij kijkt altijd naar de nieuwe dag…

Hij nam iedereen zijn horloges af sloeg ze aan stukken op de vloer gooide ze met boter in de koekenpan De brommer liet hij niet buitenstaan deur open en vol gas drie trappen op naar boven Hij sliep in zijn paradijs omringd door prikkeldraad waar hij lood smolt voor de reis Soms werd hij opgehaald een spuit moest hem bedwingen de dwangbuis…

De mond loopt vol waarvan het bloedig hart overstroomt een aardige, lieve manier om te zeggen dat ze zevert Zij is pas zeven maanden jong Later als zij oud geworden is overkomt hetzelfde weer maar is er een zeverdoekje aan haar uitgezakte mond en iemand, die zonder haar niet kan…

Kraaien roepen in de morgen van de nok van pannendaken waar de spreeuwen onder wonen. Vroeger noemden ze me 'broeder' toen ik nog op zolder speelde - 'Wat eenzelvig', zei mijn moeder - en wij krassend samen spraken in de vroege kou geborgen maar dat is zo lang geleden... Ja hun broeder was ik, Jorge en niet anders mijn…

Het is, dat ik niet wist, hoe vriendschap in elkaar steekt, want oei wat heb ik me vergist, ik stootte lelijk mijn neus bij deze vriendschapskeus, moet nu op de blaren zitten, maar heb een ding wel geleerd, deze keus was misschien wel verkeerd maar ik zal van mijn hart geen moordkuil maken!…

Kom mijn kind en vertel me je verhaal zeg het me maar gerust, zeg het me maar allemaal. Want ik vind: je moet het kunnen spuien, dus gooi het er maar uit, al die akelige dromen en al die boze buien. Ik beloof je hier in de wind: bij mij is het veilig, want hier, hier bij mij, lief klein mens, hier ben jij heilig.…

(voor Karin) Zie toch eens het avondrood en dan mijn hart, zo dood, het krijsen in een eindeloze strijd om hulp en tederheid, de mens is mij zo lief, te lief, zodat ik dikwijls lijd en geen verklaring vind van wat er diep in ons naar boven stroomt. Een hemel van verdriet doemt zinloos aan ons op, je bange hart vertrouwt het niet, dat…

Als ik je dragen kon over de greppels en ook over je angsten droeg ik je er over heen. Als ik je antwoord kon geven op al je vragen over je twijfel en pijn dan zou ik ze je geven. Als ik jou liefde kon laten voelen en je hart er door kan bereiken dan zou ik je verwarmen. Maar dat alles kan ik alleen proberen, zal je helpen je…

(voor Gerrit Komrij) Jouw hand beroerde mijn rechterwang en ik wist niet meer of het leven echt was, je verdween naar de Portugeze bergen, waar je boekenkasteel glinstert in de zon. Wat wilde je toch van mij? Je kuste mijn derde oog op de valreep van onze ontmoeting en ook ik verdween naar mijn evengrote boekenkasteel. Je dromen lagen in de…

Kom maar mee vriendin we bewegen met de wind samen zullen we buigen zodat er niets zal breken. Laat ons dansen in de zon lachen als we samen zijn niet alleen maar vandaag ook in de nieuwe morgen. Vriendschap kent vele vormen zoals de golven horen bij een rustig kabbelende zee drijf ik op afstand met je mee.…

gezelligheid spreidt haar vleugels wijd 't was goed vertoeven in jouw huis…

Nooit wordt het weekend meer als vroeger thuis, toen ik op zaterdag niet uit mijn bed wou komen. Onder de dekens kon ik van ontsnapping dromen, zoals ik 's avonds van ontsnapping droomde voor de buis. Wat was ik, veertien, vijftien jaar? Niet langer veilig voor mezelf of voor de ogen van de anderen was ik zo onomkeerbaar aan het veranderen…