prefereer stilte maar jij jij mag mij oorverdovend kun je nagaan…

de stad staat in brand en hij tekent het uit laat me voor jou een bootje blijven op de rivier kabbelend zonder zicht het ene huis met doorgeslagen ruiten de man die scherven raapt aan zee je schreeuw nog eens in een schelp hoort de koude rilling over je heen als je huilt tot je weer steen bent zo hard zo liefdevol…

Jouw geluk is nu even verdwenen maar weet strijden hoef je niet alleen. Pak mijn handen voel mijn kracht kijk me aan zie ook mijn lach. Ik zal er voor je zijn in moeilijke dagen als je me nodig hebt roep me dan. Ik zal je troosten naar je luisteren samen met jou zal ik ook huilen.…

zo ver weg maar toch ook niet harten dragen mee de merel zingt ook daar ons vriendschapslied een treffend deuntje een verstaanbaar verhaal over de grens van onze moedertaal o, stille dromer speur, proef, ontwaak in die illustere zomer ik schrijf een blauwdruk witte onveranderlijke lijnen in vergeet-mij-nietjesblauw en…

De winterzon schrijft lentebrieven in letters van verlangen groot, ze groet de bloemen die verborgen al reiken naar het morgenrood maar die nog even moeten wachten omdat zoveel nog rilt van kou en anders heel dit tere leven vergeefs geboren worden zou. Zo heeft ook ieders hartsverlangen een tijd die er niet altijd is, maar steeds blijft…

als boezemvrienden proefden ze van dag tot dag meer van 't zelfde bloed. ****************** trouwer dan velen droegen ze elkaar steeds op handen en in 't hart. .................…

Een kleine verzameling geluk draagt de schijn op het gezicht van zomersproeten de wrange ingewikkelde smaak gevoelig voor scherpe, bittere droogte als gebarsten lippen als smaak bloeddorstig en zoutig verlangend naar meer gekruid als een plechtig vormsel en verzwegen voor de werkelijkheid doet het zijn ogen dicht overtreding in tegenspoed…

Tekent zijn lijf zijn zijn krullend hart verschuift het ijzeren gordijn weer over de vijftig bergen tot ver na het genoemde: sterke wil als spil van stuwende kracht en poëtisch vermogen van bestaan met smart onafscheidelijk verbonden troont in de aura geluk als branding van het leven.…

als ik het je vraag wandel je dan mee samen door de sneeuw langs bevroren water is er warme chocomel dan stoppen we even voelen onze handen en praten over later heb je me ooit nodig denk dan aan me ik zal vliegen over bomen om naar je toe te komen…

als ik je weer zie maken we een praatje dat stemt me altijd blij want weet je ik herken mezelf in jou dat blijft me altijd bij in ons samenzijn delen we geluk en leed en ben ik even niet alleen waarmee ik wilde zeggen je bent een prettig mens we komen overeen…

Nooit goed genoeg Het is nooit goed genoeg het cijfer 7,8, of 9. Het moet een 10 zijn verdiénd en niet gekregen.... Met een griffel en zelfs dat is niet genoeg. De zoen van de juf is wat je ook nog vroeg En jij maar werken en jij maar sloven. Jezelf beperken haarkloven...... Een goed boek over het leven en waar je naar moet streven…

Heer Bommel toeft in een gastvrije blokhut, hoog op de zuiv're besneeuwde bergen, waar een gedachte hem steeds komt tergen: slagen, meer worden, heel de wereld tot groot nut? Hij tracht vol tomeloos razende fut onbekende krachten van zich te vergen, maar wil zijn eigen wezen verbergen, zakt weg in een verderfelijke put... Tom Poes spreekt…

Ze had altijd een streepje voor. Maar dat mocht, want ze had spijkerschrift en akkefietjes in haar haar. En geheimen om de lakens uit te delen De duiven pikten de kruimels uit haar lach. Maar dat mocht, want ze had broden bij de vleet. Zo lief was ze, dat de stenen voor haar snelle stappen weken. De jongens lieten haar zelfs in hun dromen…

samen kuieren door de beukenallee zwijgend zoals dat mag, kan delend het zonlicht dat speelt rond schaduwvlagen geen vragen enkel het gefluister langs de blaadjes echoënd in de wind wetende hoe de herfst kleurend naar kaalheid steeds haar weg naar de winter vindt maar ook, hoe verborgen knoppen weten te overleven hoop…

We begraven onze zielen in een toevlucht naar zuiverder oorden We knipogen ons weerzien in kristallen ogen van innige woorden We stillen dorstige harten als het gekwinkeleer van de merel spreekt We verlaten onze schaduw waar het licht in duizenden kleuren breekt…

Zoekend tast mijn hand de natte straat van uit een stil portiek waar dure mensen woorden hangen liefde lispelt vrede geboren wordt reeds lang geleden.…

Op het land, dat vlakke land Groeit ergens langs akkers en velden Een kleine plant Kan iemand hem helpen? Het laatste blad is gevallen De steel steeds witter Vuurwerk moet knallen Geen kou maakt bitter De sleutelbloemfamilie Laat hoogmoed vallen Verbonden zonder ruzie Vuurwerk moet knallen Een dichter wordt niet gemaakt Een dichter…

hoe je die avond een deken om me heen legde je fiets stond niet op slot en je zei de gangen staan te vol in de tuin liep je van de ene kant naar de andere en de buitenmensen keken met argusogen toe pikten het groen weg uit onze vingers we staarden ze donker hun huizen weer binnen dat zwart wit denken het is de wereld maar je rolde het…

mijn hand zal voor je schrijven in de stilte van de avond als de maan mijn tafel het schrift verlicht uit het bloesemhart stromen dromen dierbare verzen vormen tezamen een gedicht zing, zing mijn letters door de tijd als een echo door de dalen vriend, mijn vriend ze zullen als sterren voor je stralen…

Hun glimlach verbindt de barstjes uit een lang en liefdevol bestaan Toch worden banden losser dan tevoren overeenstemming is een eigen weg gegaan hoeft niet te worden uitgesproken Lichte gebreken worden niet meer opgelapt met woorden of met eenvoudige gebaren een aanraking, het krullen van een neus Zij rouwen in het geheim over de jaren over…