de zonnemond kust het avondrood minnestrelend op zachte appelwangen van bevriendheid stroomt warmte dorstig aan de oever van jouw voeten als je stille paden loopt waarop dromen verdelen tussen duizenden zandkorrels rijs jij op als Afrodite blootsvoets één met de golven die je lichaam strelen vriendschap bindt ons samen beroert het…

wat ik je zeggen wilde wat wij delen een lach een traan geboorte verjaardagen vakanties, dagjes uit het einde van mijn relatie ziekte dood alles is in de loop der jaren door ons gedeeld in vriendschap met liefde jij leeft mee, ik leef mee je was er, je bent er dan met een mailtje dan met een brief of een klein presentje…

Ik kan alleen maar langs een tere strohalm naar je kijken, wat zou later blijken, strijken wind en regen kalm over gemaaide akkers, in verlangen naar een verborgen dorst, verloren tranen drijven op de vijver, wolken jagen op elkaar in zachte onuitgesproken woorden en zullen gezamenlijk de kim bereiken, geschoren aren los verspreid…

De dagen vallen over wilde lotussen, de zon scheen wit, was gastvrij, zoals jij, maar de muzen ontweken mij, om in trage tred te naderenden met de lange schaduw aan hun zij, met boeketten van in sneeuw gedoopte loten, viel als basterdsuiker uit heldere sterren van je groene ogen, geplukte ruikers uit je haar verstrooid, het kristallen…

Wat rest het tot zonnekoestering en zweminrichting geneigde wezen sans doute in jou ja vluchten kan niet meer anders dan een naarstig pogen haar ziel kundig te verheffen te beuzen te pimpen en te kneffen door mijn column te lezen Over la Grande Haute Culture prisonnerie in genadehokken Paul Verlaine's voorlopersrol aux pays-bas onze platte…

Steen der wijsheid met de post gekregen van een meer dan goede vriendin in de hand gewogen bewogen gedragen de kracht gevoeld de energie gekregen om door te zetten naar lichaam en ziel en geest te luisteren dankbaarheid, liefde en warmte voor jou, die wist datgene ik nodig had een naam noemen hoeft niet ze leest met haar hart en ogen…

ga nu niet weg, vriend en kus de twijfel van mijn lippen zeg iets leuks en laat me lachen terwijl we samen zitten alsof de aarde nooit zal vergaan ik zal loslaten en opnieuw verliezen naar de sterren kijken en denken dat jij ook kijkt in de stilte tussen onze woorden…

Halverwege waar de zon scheen las jij mee in Middelsprake uit het boek dat je als kind kreeg spiegelbladeren voorbij soms als die jongen die heel even in een sprookje was gebleven met die kinderlijke ogen die verbleven over zee Je schreef verhalen ver vooruit nu om verspeeld ze voor te lezen aan twee spiegels die je meenam diepgenegen aan…

versmald en turend raken je ogen de oever die de vergetelheid omheinen en jij naar ‘t einde staart waar de zon herleeft in haar compassie, doch het late maanlicht schrobt de nacht voor zich uit en stapelt hoop op afvalbergen woordenhoog jij lijnde de grenzen op je kaart en scheurde de evenaar in twee, jij kan niet houden van een wereld waar…

Ik was laat, het koper Van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Ik was laat, het koper van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Er is een tijd van komen ben je al gegaan? Ik voel niets meer bij je woorden geen vriendschap of iets dat er op lijken moet. Ontvlammen zal mijn geest door wijze lessen die gestoken werden met eeuwenoude wijsheid verstoken en nu blind ik ben er klaar mee.…

Een vlinder vliegt door de lucht, mooi gekleurde vleugels fladderen door de wind, hij vliegt zo licht, zonder zorgen, vliegt overal heen Jij bent mijn vlinder, jij laat me meevliegen door weer en door wind, jij maakt me licht, zonder zorgen, jij laat me vliegen met mooi gekleurde vleugels, jij maakt mijn vleugels sterk, zonder jou…

Vriendschap kun je niet uitleggen in woorden of zinnen het is een gevoel van warmte en verbondenheid van je thuisvoelen bij die ander mogen zijn die je bent met al je hebbelijk en onhebbelijkheden twee vrienden zijn er van me jarig plus een heerlijke vriendin als je dat in geld uit zou mogen drukken ben ik drie maal miljonair en schathemelrijk…

Want hoe de nacht ook eenzaam spreekt mijn liefste, jouw woorden minnen mijn smart en maken het bloed diep rood naar de kleur van liefde in een eeuwig voor jouw kloppend hart ik spreek slechts in eenvoud doch ook met trots wanneer jij in mijn woorden huist die ik met wijsheid naar je heb verwezen het groen zó ook pril is jouw bestaan…

Elke morgen wanneer de sluiers weer voor mijn ogen verdwijnen kijk ik naar jouw zacht gezicht je silhouet met alles erop en aan en ik weet dat ik je aan mag raken telkens weer bijzonder maar o zo fijn en in jouw slaap zoek ik je lippen die ik dan teder tussen de mijne neem maar ook mijn lief is het geluk de galerij van m’n hart, de rozentuin…

vaart. zoek niet naar mij ik ben er niet alleen, mijn woorden die spreken van taal van verleden, van vergankelijkheid en over jou (altijd weer jou). het is zo moeilijk om te spreken over leugens en niet over mij te praten over de dingen die er toe doen, kom bij mij en praat het uit en over het heden. het schip van de toekomst…

Het gevolg van de reden is niet dwingen tot ontslag angstig klamp ik mij vast aan het laatst stukje hoop neen, net geen wanhoop actie verschuldigd blijft het antwoord op een openstaande vraag terecht of onterecht hoe voelt het vriendschap is soms moeilijk maar heuvels en bergen kan men overwinnen met de innerlijke energie dat rust op een…

Soms zijn je handen gesloten voor de prijs die je eens had gewonnen overpeins je het bestaan in een dal zonder stromend water met wat verdorde gras het leven te kort om je te geven en de hemel onbereikbaar voor het prachtige blauw ik weet dat mijn woorden soms snijden, maar ook kunnen ze fluisteren dat ik van je hou…

Het schip van ons leven heeft op vele wereldzeeën gevaren. Uiteenlopende eilanden hebben wij bezocht. Het water was niet altijd kalm. Wij werden door hoge golven dooreen geschud. Vasthouden aan de mast, koorden aantrekken was een must. We vielen van de ene verbazing in de andere. We legden uiteindelijk veilig aan de kade aan. Ons…