zo veel emotie te veel verdriet hangt hier rond en er is veel pijn…

de wind waait door je haar je bent verrast alsof je je hoed kwijtraakt, afgestaan aan de wind, je bedankt haar voor deze koele onderbreking, en loopt daarna weer verder in de traagmakende zon, bezweet en langs de hoge bomen richting de boerderij, naar boer Jansen, kijken of daar wat te doen is. Koeien kijken je verbaasd aan en schapen…

tranen je hebt het soms moeilijk en laat zomaar een traan emoties komen los met de beweging in het gezicht ook is er wel eens troost als het even mee zit maar als de zon schijnt en het is gaan regenen komen gedachten en emoties kleurrijk bij elkaar…

na regen komt zonneschijn je hebt het soms moeilijk en laat smoms zomaar een traan emoties komen los met de beweging in het gezicht ook is er wel eens troost als het even mee zit maar als de zon schijnt en het is gaan regenen komen gedachten en emoties kleurrijk bij elkaar…

Vanuit een verloren stilte, boren miljoenen zielen zovele gaten in gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin de onmacht wordt beleefd. Wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft smart van arbeid aan ieders handen, geronnen de harten van rechtvaardigheid…

daar, waar wolken schuiven voor het licht dat elke dag het oosten onderdompelt in de zee daar leef ik, bijna gestrand voorbij de duinen in onmetelijk zand…

Kom muze, zing me van de man die Gods wijde velden niet bewandelen wilde. Werd hij niet te vroeg begraven? En zijn lichaam, koud en strak, was het niet nog warm toen wij zand over hem schepten? De wereld is, in haar simpelheid, nog voor menigeen complex en haar draden, over weg en drassig pad gespannen, zijn als struikeldraad. Vrouwlief…

wachtend op een nieuwe tijd stralend vanuit ons gouden hart wetend in de kosmische cyclus lijdend door de pijn verward hopend op een nieuw leven strijdend door de duisternis wakend over liefde en leven biddend voor de Apocalyps stervend in de ban der tijden vechtend in het hemelvuur hopend op een goede afloop terugkerend naar de natuur…

aaneengeregen woorden vormen zinnen van een boek waarin vroegere tijden nog witte strikken droegen werd er nietsvermoedend aan stoelpoten gezaagd zij die het gezag ondermijnde verraadde degene voor wie het levenslicht niet bedoeld was ideologieën door de strot geduwd maakte van de mens een beest met swastika als leidraad…

hoge poorten blijven gesloten niemand begrijpt me gevoelens veranderen veranderen mij iedereen is anders in deze te grote zee reikt niemand mij de hand echoën golven tot in de verte grote dieptes blijven onbereikbaar drijf onbegrepen naar waar jij je verborgen houdt onder water wil de hemel mij niet niemand geeft een zier kabbelt…

In hemelsnaam, gerechtelijke dwaling. Een ijskonijn dat in molenhopen zacht haar eigen pootjes kust. Hoe ben ik hier gekomen? En als ik dan de heenweg ben verloren, ben ik dan niet zondermeer mijn doel ook uit het oog verloren? Ik wapper mij met mijn agenda wat frisse lucht in het gezicht en zie nog door de zonnewering: licht. Fel licht…

Kon ik maar zijn zoals de aarde, woordeloos, meeslepend, alles omvattend, temperamentvol of loos,van iets van alles en niets van niets wetend, maar zie wat ik gedwongen ben te zien, de gestileerde tijd van op- en ondergang, hoofdpersoon in eigen overgang, een acteur aan onzichtbare lijnen bewogen in een overladen seizoen zoekend naar…

Jong geroezemoes prikkelt in de ogen, vermengde glorie aan de Nieuwe Binnenweg waar alle dagen veel bijeen te vergapen valt.. de oude sfeer leunt zich loom aan de singels, langs de tafeltjes valt het licht tijdloos uiteen verbrast haar verbeelding op flamboyante wijze aan advocaten en vermeende kunstenaars zonder aanspraken in de nalatenschap…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden. De ranke wereld tot aan jouw lippen zal ik droogleggen achter een dappere glimlach, laten rusten op het kussen van de nacht waar een zwerfkei duizelt met een vlinder elkaar toedekken in tomeloze verbeelding bij…

Langzaam maar definitief Wordt de stam doorkliefd Haast meegevend, Ontsteld omwerpbaar te zijn. Het standpunt niet feilloos Een illusie met wortels Waar leven uit gegroeid is En waarop het loof steunt. Definitie vervaagt De vorm verandert En inhoud verdwijnt Zonder stam om het vast te houden.…

Noordzeegolven vol late middagzon worden overschaduwd door een pas vertrokken Oost-Indiëvaarder zeilen bollen strak naar voren willen sneller dan de houten romp lange spitse wimpels roeren zich heftig: rappe tongen van reuze albatrossen welke zilte luchtstromen proeven kieskeurig de verlangde wind zoeken vroege schemer nadert bedachtzaam…

een roestig ornament op een witgekalkte muur getuige van verlating van een eens bedrijvige cultuur doorstaan het donderen der kanonnen gesmolten ijzer blinkt als bloedstaal druipend nu geronnen nog uit haar hart het doodslied klinkt waar in de Notre Dame uw zuster haar glazen stralen nog immer schenkt siert uw vergane pracht bewuster…

wonend in een wereld van wensen beroeren vingers de mixer o wonder van elektra en digitale registratie ver weg van hinderlijke herrie doordrongen van belang mompelt fluisterzacht een stem het ware woord in een microfoon kom tot jezelf sta op sta op het water brandt…

Dat grijze steden geuren Gedoopt in vrouw'lijk weemoed Met halogeen ingekleurd Waar gelach verdriet ontmoet Gezichten door drank gemerkt Verloren ogen kijken Wee mijn geliefde Polen Laat mij mijn liefde blijken…

Heerschap, illuster, duister ook en met regelmaat aan publieke zaak gebonden, staart wat meewarig over graspollen die in de wind buigen. Gras zowel grijs als groen en door een lichte zucht van zwoelheid aan het Spaanse temperament ontsnapt. Zij legt een schotel op zijn glas en hij, Hollands als hij is, merkt op dat het, zo met…