Wat we niet hebben, daar blijven we naar gissen, al lijkt het missen heviger dan wat we gehad konden hebben, als ..! gedroomde ideeën pronken naar gehechtheid te lonken, wat bedoeld werd in deelbaarheid, proclamatie van verbeeldingen met de nog te werven dingen, in spijt te wissen en waarover maar te zwijgen, associaties mondiaal…

Eerst de knal dan een blauwe bal als Gods boodschap ingehuurd als voorbeeld voor het hele heelal, zijn regels brachten ons van de wijs als meervoudig bewijs voor een denkbeeldig paradijs de ster als zon beroert het water van waaruit de evolutie naar alle uithoeken van de aarde is gestuurd in alles wat ontwaakte, ontstond de…

Het is stil hier in de verboden storm de doden wandelen over geplaveide paden alles wat gezegd is wordt herhaald de televisie is een spiegel voor demonen en in computerland staat de tijd weer stil geestverwanten verstoppen zich in kinderspelen alles wat gespeeld is werd uit het brein gemaakt de computer is de dwaas voor eenzame spiegels…

Gelijk de rozen nog gesloten tegen de kou van de nacht Dromen voorzichtig bewegend in hun passende dozen gezet Zij kijken naar mij met grote, ronde, sensuele ogen als kortgerokte dames uit een Japanse manga-strip In de tuin loert en sluipt een kat, meedogenloos zingt een merel een lied over het geheim van de roos…

ik zag hun lach oplichtende hoop in de ogen maar ook het weifelachtig onrustig gedrag van de treuzelkeuze in wikken en wegen komen ze alle tegenstellingen steeds weer tegen zij neigen naar maar met veel misbaar keren zij op de schreden terug zij willen winnen hebben uitslagen binnen maar diep in hun hart wacht de teleurstelling…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel van de toekomst er morgen uitziet, haar licht gespeend van sterren die er zijn als het avondrood zijn luiken openslaat, zichtbare heerlijkheid van het groenste gras, bloot te staan aan ondeelbare gedachten, toen het leven…

Al eeuwen liggen drie noem relikwieën, noem ze de tijdloze klokkenluiders van Christus bewaard onder andere dat ene attribuut hier, de doornenkroon. Noem ze iconen, de tijdloze klokkenluiders, een stuk uit het kruis en een van de nagels waarmee Christus gekruisigd zou zijn. Keert tijd het getij ook onze lieve vrouwe om. Staan mensen versteend…

De weg vertaalde ik. Stenen kwamen op, voeten voelden waar het anders werd. Dan tastte ik, schuifelde. En raadpleegde de cellen boven, de hersenzolder. Komen was gaan, paden bewandelen. Voor keuzen stond ik bij kruispunten. Waar ging ik toch heen? Mijn voeten brachten mij. Verrassingen volgden. Ik leerde werelden kennen.…

Het mensdom is op hol geslagen. Armen vermenigvuldigen armoede. Rijken leven voor de macht. Consumenten voor de lol. Het heelal blijft even onverschillig. De aarde blijft draaien om haar as. Alles blijft bij het eeuwig oude. Alles blijft nieuw zoals het was. Wordt mensdom ooit menswijs?…

ik heb stilte gezien zij kwamen mij begroeten uit hoeken waar zelden geluid is geweest voor een klein intiemfeest zag een gerucht naast een zucht van verlichting wat galm bij echo fluisters met elkaar acteren altijd raar een heerlijke ontmoeting die geen opzien deed baren samen genoten werd onder het nuttigen van luchtige…

zij was geen kolibrie of bij maar haar sfeervolle plaatje overweldigde mij vingers die voorzichtig het hart opende waar daglicht zacht naar binnen ging op dat zonmoment spiegelde de bloem zijn bloei in specifieke kleur aan het firmament dat beelden zond langs nanodraden naar een ver heelal waar ook vingers waren van jouw…

Als jong kind nog onbevangen de wereld kunnen ontvangen alles nieuw, spontaan en open begreep je iets niet, kon je hopen dat je het later wel zou weten misschien al na het middageten nu ik meer van de wereld begrijp begrijp ik eigenlijk juist minder verwondering heeft plaatsgemaakt voor angst, woede en verbijstering waarom haten mensen…

ademhalen gaat vóór het roepen verdrinking is bedrieglijk stil in rusteloos water vindt de mossel op een levenloze man een plek om te wonen moeder en kind scheiden niet aan elkaar gebonden in hun woordloze dood laat in stille ere-tuinen duizend bloemen bloeien vaarwel rust in vrede…

Toch zeker al centennia geleden Leek onze aarde op een sprookjeswoud Men was nog niet op zoek naar klatergoud En leefde lustig in die hof van Eden De man werd door de vrouw nog hoog geacht Hij was voor haar de krijger en de jager De paringspartner en trofeeëndrager De held en hoeder van hun nageslacht Men wist van links noch rechts…

ik heb me teruggetrokken de brokken leven zijn even veel te groot voor mij zij spatten in duizend stukken uiteen gevoelloos als steen ze gaan mij voorbij het bestaan komt in vergeten niet meer langszij ik heb de troost van herinnering van hoe het vroeger allemaal ging nog is er het ambivalente van kleinschalige geborgenheid…

ik heb geprobeerd van de wind te leven de woorden vlogen langs er is er niet een gebleven heb met originaliteit gefuikt zij stopten heel even lieten zich zien maar exclusief was er snel uit van bruuskeren wilden zij niets leren in een wereld waar schermblauw alleen kou genereerde pas met zachte hand waren zij genegen zich in…

traag rookt het vreugdevuur zijn grijze chaos in de rode zee van de chinese rol het dauwt en waar je stapt plakt het restant van kleuren en illusie aan je schoenen vast de honden trekken in hun angst om weg te komen van deze voor mensen toch wat bizarre restanten uit hun dromen donker heeft oudjaar een barmhartig ogend gezicht…

De kosmische reeks van het leven Terug te vinden in de kleinste zaken Komt zonder zes niet bij de zeven Kent zonder tong geen smaken Waarachtig onzichtbaar voor het oog Bevat einde noch begin Gelijk een ongrijpbare regenboog Is de weerkaatsing des levens er middenin...…

Ik liep nooit in zeven sloten tegelijk Ik nam nooit de wijk naar verre oorden Ik kreeg nooit woorden met m'n buur Ook in mijn leven schonk men zoet en zuur in kannen en kruiken onttrokken aan 't oog De boog nu niet langer gespannen.…

ik weet dat ik nooit goud zal schrijven mijn pennenvruchten reiken niet naar het eremetaal zij zijn slechts een gebaar van goede wil wellicht een hoopvol delen dat zwaarte kan schelen het samen ervaren polijst hoekigheid in gebaren jullie hebben mij letters gegeven die ik in woorden heb teruggeschreven…