Op zoek naar mijn verloren hart ging ik de lange weg terug naar het waarom en hoe en wat en waarom toch ik tot ik ten langen leste besefte dat de antwoorden uiteindelijk niet in het verleden liggen maar in het nu en straks nu vestig ik elke dag records beschouw alles zo veel mogelijk als nieuw na de dag van het verlies hoop op den duur…

hij streelt haar hand in een dicht bij elkaar zijn maar mist ogen en de lach die hij wel ziet maar niet herkent in zijn vrouw die naast hem zit er is geen gat in zijn geheugen alleen de opslag wil niet deugen van vroeger weet hij alles af hij laat foto’s spreken kleurt sfeer en stemming in van gisteren is hij alles al vergeten…

hij schuifelt gaat langs licht met donkere plekken tot hij niet verder kan voelt tegenstand in zoeken naar een opening wil door naar de andere kant raakt met onzekere hand ziet ruimte draaien stapt zonder houvast in lopen op de tast de lichte plaatsen zijn verdwenen hij rilt voelt de kou van stenen…

Als ik nu opgelucht ontwaak uit deze boze droom zou ik verwonderd omzien naar mijn gedetailleerde dromenfantasie hopend dat dit nooit gebeurt onderwijl vrolijk plukkend van de dag liefste hou me stevig vast het regent ijskoude realiteiten vragen striemen door de binnenkamer de zon lijkt verder weg dan ooit als het leven twijfel is wie…

zwemmend in 'n zee van pijn die onophoudelijk lijkt scheurt de dag open zo lijkt deze nog langer dan dat hij geschreven wordt kleurt het de ochtend grijs in de zoektocht naar verlichting is er niets zo helend als 'n liefdevolle omhelzing van jou…

Hier lig ik dan met bonzend wollen hoofd met rondom mij tissues vol met snot wenkbrauwen hangend voor natte ogen die wazig de wereld op afstand beschouwen met de volgende hoest al weer in 't verschiet Laat mij maar want denken kan ik niet behalve dan dat ik hier niet wezen wil maar elders rennend in het vrije veld of minnekozend onder een…

Gedempte stemmen die zij wilde doen weerklinken uit een gelinieerde schrift van kristal verpopte vlinder gedroomde aanzet tot een nieuw begin in een aarzelende kus in een zin de lippen stijf gesloten verdooft het denken. lichtverval verdampt de trede tot de ruimte of vult zich met mist, daarin een gebroken stem, in een tegendraads…

het is als een zacht kabbelen dat babbelen van de stemmetjes in mijn hoofd een achtergrond geluid als het ver geruis van de golfjes in de zee soms verheft er zich een slaat dan indringend over het water neemt hem mee maar als het stormt en emoties schreeuwen om gehoord te worden is er ruzie die snel overslaat in elkaar verbaal…

en weer balanceer ik op de rand van weten of het dubieuze vergeten heb mijn handen vragend uitgestoken kijk naar ogen die mij zekerheid beloven verankerd zit een vast vertrouwen dat we kunnen houden wat in jaren al is opgebouwd bij averij is het weer varen op gegist bestek van donkere zorgen in nachten zonder morgen pas nadat…

Zijn been is geamputeerd er zat alleen een wondje, na de operatie zei de arts, uw been, dat moest eraf! Zonder overleg of anderszins, gaat ie met één been door 'leven' sinds die fatale dag! Maar als hij op controle moet, kijkt de dokter nog eens goed en vraagt de man, kunt U ook op het andere been staan dan? De krukken stonden…

woorden stokten gevoelens wrokten langzaam van binnenuit stemmen kleurden naar een hoger timbre met een blikkerig geluid de zon scheen vaal warmte leek met een wolkende wind te verdwijnen door mistige flarden jankte het blauw gele licht in een plotseling verschijnen de schreeuw is gekomen een genadige spuit gaf rust in een glimlach…

Buurvrouw heeft last van occupatie van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat speurt ze bewust naar een locatie waar ze totaal achter staat daar blijft ze soms wel uren turen voert zij haar occuperen naar de top achter gordijnen zie je buren gluren pas dan ruimt ze de augiasstallen op rond haar eigen huis is het een pan daar loopt ze maanden…

bewegingloos hangen woorden in de lucht als wolken op een zomerdag maar messcherp zijn hun schaduwen getekend op de nog warme grond waar het zinderen plotseling koelt en koude tocht in ijzige stilte voelbaar wordt speelt mistig licht vals in de stroperige tijd hij is alle houvast kwijt kijkt haar hulpeloos aan in de verte echoot…

chaos vlaagt heftig in brekende takken lopen emoties huizenhoog op in donkere luwte ritselt vervaarlijk het blad loerend op kansen uitschietend in kracht woorden snijden als rondvliegend glas verwonden geliefden met een hysterisch gelach nog is de storm niet bedaard maar goede medicatie heeft ons de orkaan bespaard…

jij wist de kleur voordat de knop zich opende in groei en vorm herkende je de bloei natuurlijk scheen de zon in een warm ontvangen maar een onbekende angst bleef in ontluiken hangen seizoenen werden volgemaakt zorgen voor even vergeten omdat alles goed leek te gaan maar de alertheid is gebleven signaleerde stilstand in vooruitgang…

Daar, waar we dachten meer dan onsterfelijk te zijn, daar, waar we wisten er altijd voor elkaar te zijn, daar, waar we zeker wisten, wij worden bij elkaar 300 jaar, oké, een beetje overdreven we wel, daar, waar we een stilzwijgende afspraak maakten, moet jij nu verzaken, daar waar ik boos was, verbolgen en nog heel wat gevoelens…

ik zag de regen vallen in het donker van je ogen nog kierde het lichte blauw een stukje hemel in het grauw het opklaren is achterwege gebleven jij kwam steeds meer in het nauw het was innerlijke kou die je verkilde waardoor je ook in warmte rilde in professionele handen kwam pas je herstel ik heb je weer zien lachen in je…

De taal is haar lang lief geweest Maar nu ze ouder wordt, vergeet Ze hoe haar allerliefste heet Grijpt ze naar pop en knuffelbeest Merk je dat ze niet langer leest Vergeten is hoe of ze sneed Het brood, de groente, hoe ze leed Aan het verwelken van haar geest Teloorgang van een woordenschat Die groot en indrukwekkend was Ze schudde verzen…

vroeger gebruikten we het om ratten te verdelgen het maakte hun bloed te vloeibaar ze stierven aan interne bloedingen 'warfarine' kreeg een sjiekere namen en wordt nu voorgeschreven om de bloedstolling te vertragen die hart en bloedvaten bedreigt rattenvergif houdt me in leven denk ik cynisch…

Gezin getroffen door een virus, heel simpel, heel gewoon, de spugers voeren de boventoon, Het oh zo nodige toilet, is constant bezet, geleefd wordt er op water en droog biscuit, ach wat zo'n virus al niet teweegbrengt! Maar dan te bedenken, dat wij, in staat zijn dit fenomeen het hoofd te bieden, terwijl elders mensen aan…