de gang leek eindeloos zoveel verder, wrang verloren door het kleine lijf zo breekbaar bij het glas verscholen in het raam zag ze zelfs de hoogte niet of ons de weg was weg; geen deur die houvast bood de klink was slechts een voorwerp onder witte vingers samen glimlachten we wat omdat de stoel wat warmer was dan alle koude muren binnen…

In allerlei commercials worden griep- stoppers aangeprezen, echter laten we eerlijk zijn en vatbaar wezen: de verkoudheden zijn nog nooit uitgeroeid!…

Wie ben ik om uit te leggen wat separatie is Geen woorden kan ik vinden: verwaandheid? -Onschuldig zat ik in een cel te boeten voor verwardheid- Nu loop ik stil de weg naar morgen Woorden geven mijn gesteldheid weer Langzaam loop ik de weg, zoekend naar onbekende beelden.…

Die nacht, op bed met koorts dacht ik aan de reizen in jeugdigheid verzonnen zonder antwoord in jouw huis en de stilte in de nacht dwong mij te luisteren naar de vreemde signalen die mij in mijn droom vervreemdden en dit kleine huis omringden met een zwaar juk van intimiteit in mijn nachtboek volgeschreven.…

het in de schoenen geschovene valt haar slecht daar ze geen maat drieënveertig heeft geweldige leugens ontpoppen onophoudelijk in een smerig gesponnen web waarvan de daadkracht allang verlopen is hangt de uitgekauwde waarheid aan 'n zijden draadje…

op een dag vergiste de dag zich in de dag maandag scheen zondag vrijdag verdween de donder daagde dinsdag uit om van woensdag gehakt te maken zaterdag knaagde merg en been in de oersoep van tijd Dementia roerde de dagen dooreen…

Als je in een jaar met alles dat je in je hebt hebt gevochten voor je leven hoe kan het nou zo zijn dat je ondanks dat het niet anders kan zo plots bent opgegeven. Hoe kan het dat je niet meer mag niet meer kunt en niet meer ziet dat je gegrepen bent door K het oneindige verdriet dat rolt in tranen over wangen als spat op de grond uiteen…

de tijd stokt alsof er minder seconden in 'n minuut gepropt zijn is het moeilijker beklemmender waar de grens ligt om er een halszaak van te maken, of om erin te berusten neem ik nog een allerlaatste teug bekijk de zon die adembenemend mooi opkomt…

Koraalrood vloeit pijn uit diepe wonden gesneden door een bijna dodelijk lot Facetten der vermetelheid die het grootse hart koperkleurig doen voortstuwen verhinderen de aftakeling naar een noodlottig leven en verbazen vriend en vijand Door kracht en zegen, een Herculeske daad in deze Titanenstrijd zal op het scherpst van de snede…

de tafel droeg een lepel, bonen en een bord jouw handen droegen niets slechts leegte tussen vingers een verloren woord hing in je ogen ik droeg jou en wie je was gaf mijn weten opdracht in jouw nood de hand te zijn, die leven bond machteloze happen pap verdwenen in jouw weggedwaalde mond…

jij spreekt al zolang blijft de oude al zwijg ik vaker in de herfst vlucht weg voor mezelf om te genezen de herfst verkleurd mijn voeten, handen, mond en ogen ik zal dit seizoen weer overleven ink letters als een gebed op het ongemak van ziekte soms zwak, na al dat tobben kom ik steeds weer bij jou ik hang aan ’t oude of het nu gaat…

Wanneer de pure wanhoop bezit heeft genomen van het zijn, is er niets, maar dan ook niets meer, om blij over te zijn!…

Kijk naar mij, praat met mij! Niet met degene die naast mij loopt, niet met degene waarvan je denkt dat ie bij mij hoort, niet alleen met kunstenaars over schilderijen. Niet meteen met hij of zij die mijn rolstoel voortduwt maar kijk naar mij, naar de mens die ik ben, naar het kunstwerk dat ik zelf ben. Zie je niet hoe mooi ik geworden ben…

Als ik kijk in de Spiegel, stroomt poreus water aan het begin van elk falen… Zoiets bestaat niet als je goed kijkt! De gaten gevallen in mijn dagboek graven zich een tunnel naar de Aarde (Geo versus ego) Ik wentel om mijn eigen as De zwaarte houdt mij vast en voert gloeiende gesteenten aan als lava zich vloeiend tot manna…

Mijn irritatiegrens is in de loop der jaren verworden tot een grijs gebied zonder lijnen, grenzen, strepen Remmingen, die ken ik niet Een man getooid met een kort lontje explosief, niet zonder gevaar Wanneer ik ergens rustig wandel uit het niets is het weer daar Voel ik mij belaagd, zo niet begrepen opgejaagd en impulsief…

Een oma om te gaan logeren en om kinderliedjes van te leren Een oma om samen ergens naar toe te gaan eentje die voor hen altijd klaar zal staan. Om hen, als het nodig is, te verzorgen dat zou ik graag willen, al is het maar één morgen Het doet mij zo ontzettend pijn dat ik DIE oma niet kan zijn. Ik hou van hen, ontzettend veel dat is mijn…

ze rollen af en aan, langs de tijdlijn van dromen langs een ogenblik van slaap een murmeling glipt door zachte lippen als een woord dat nooit gesproken is, harteloos toch lief als een stille brief vol letterloze klanken zucht de nacht rond ademen de beelden die ze geeft dragen hun geheim veelzeggend in leegtes vol besef ontwaakt een…

je was vrolijk, want de zorg deed goed en wat ze zeiden liet jouw hart in sprongen leven binnen wartaal groeide zomaar wat vertrouwen dwars door de vergetelheid een kusje op mijn hand vanuit de woordenschat die toch verborgen ligt ontstond ineens een warme zin; je wilde dat ik bleef je wilde vast ook van me houden want mijn hart vertelde…

Zo graag nam ik je mee, naar een leuke plaats, zo graag toverde ik een lach op je gerimpelde gelaat, zo graag, liet ik je eten wat je wou, chocolade of dozen koekjes je pikte ze gauw. Zo graag mensen in de maling nemen, lachen om de gekste dingen, zo graag. Maar hoe graag ik je ook aan het lachen zou willen maken, het is alsof de lach…

De Psychoticus beleeft zijn waarneming zeer tragisch Hij leeft zijn mythe en tot groot verdriet van het Hermetisch Kind in hem, wordt hij de Cynicus die hij tracht te vermijden, maar niet kan verlaten De Psychoticus gaat de Cynicus haten Het is balanceren en schuiven met gegevens Een oneindig leven is er nodig, om de som der delen hun…