wat niet beweegt ademt toch in het zwartste blauw ligt een opening niet groter dan een zucht klank blijft hangen aan het bot van het idee en daarbinnen: een gloed zonder richting zonder naam…

in het zwartboek van het bijtend woord zie ik de sterren weder hemelen in twee minuten onbewogen stilte hangt er een glazen brug in 't slotakkoord rivieren hebben ook geen goesting meer want zij citeert niet in haar laatste snik al kwam voor overlevenden op tijd een nieuwe lente vol hypocrisie zwart zelf is nooit genoeg, ook niet…

De zon spreekt tot ons met licht, waar de bloem geur en kleur belijdt en de hemel met sneeuw en regen dicht. In de tempel van ’s Werelds heiligheid huist een drang, ontembaar, onstilbaar, de stomheid der dingen te doorbreken; om in woord, kleur, klank en gebaar het geheim van het Zijn uit te spreken. Schoonheid wil uit vele bronnen stromen,…

Het stijgt, als damp van een vergeten mond — een fluistering die zich vermomt als openbaring. Niets raakt mij meer. Ik ben voorbij huid, voorbij adem. Een gestolde blik in de ruggengraat van de lucht. Hier trilt alles alsof de hemel zelf een koorts draagt, een hunkering die zich niet laat doven. Licht scheurt open als een oude…

Ik stond daar. In een maatpak dat eigenlijk voor m’n neef was gemaakt, met schoenen die voelden alsof ik in beton stond. Iedereen zei dat ik straalde. Wat ze bedoelden: ik zweette me kapot van de stress en de kragen van mijn hemd sneden in mijn nek alsof ze wilden zeggen: ge zit hier vast, jongen. Ze kwam eraan. In dat witte kleed. Mooi.…

donker nu en stil het al te veel doorvaren watervlak beschut het fel gejaagde waterwild in de strengeling van schaarse struiken langs de waterkant teder ingebakerd geborgen nu bij haar haar heetgebakerd breekbaar kind…

Lente ademt zacht vogels schuilen in het gras stilte in de lucht Soms is het genoeg om stil te staan in het zachte ochtendlicht, de geur van natte aarde te ruiken, riet te horen ritselen, bloesemblauw te zien oplichten — alsof alles wat buiten ook in mij ontstaat. Ik hoef niets te begrijpen, alleen te zijn met het seizoen, waar een subtiele…

Als ik met mijn intuïtie vooruit zou vliegen, verder dan het groen van de aardbeienvelden en de regenboog- strepen van de tulpen bij Amsterdam over de vluchtigheid van alles heen ver genoeg voor een overzicht en een glimp van het Grote Geheim van liefde in het leven zou ik dan beter weten wat goed voor mij is of weet ik dat toch wel en…

Diep verborgen leed laat geen tijd verstrijken Laat een getal nietszeggend zijn heelt wonden, niet de pijn voor zij die weten en proberen te vergeten of in vergetelheid geraken En dan wij, in tijd die wel verstrijkt De onvoorstelbaarheid ons niet bereikt in Godsnaam nooit in Godsnaam nooit Als we niets meer kunnen dan eventjes vredig…

ik mantelzorg haar artrose van armen en schouders en let attent op haar angina pectoris ondanks alles lukt leven nog met regelmatig inschikken en lieve dingen die nog tijd en rust geven er zijn zaken die veel dieper gaan ingrijpen in een maatschappelijk bestaan en positie fysieke beperkingen laten geen inspanning toe samenleven…

de fles is nu helemaal leeg die kan de glasbak in dan is die ook weg BAM de bijbehorende glazen staan nog ongebruikt in de kast met de piepende deuren ‘t koolzuur knispert in de oren ze fluistert lieve woorden [ik weet ‘t dit is niet echt] ze fluistert lieve woorden woorden die ik graag wil horen maar ik weet ‘t ‘t is niet echt…

Ik stond daar, aan de rand van het water, waar de rivier zich door het landschap wrong als een vrouw in te strakke jeans. ’t Was allemaal poëtisch, zogezegd. Tjilpende vogels, ritselende blaadjes, dat soort achtergrondgezever waar mensen met wandelstokken opgewonden van raken. Maar ik dacht alleen maar aan de natte sokken die ik straks zou hebben…

Verweerde graven in zwarte grond verzonken Kleurrijke korstmossen groeien op de oude grafmonumenten Laaghangende takken van de treurboom bedekken de uitgehouwen naam Voor het diepste verdriet zijn geen woorden Als zij haar ogen dichtdoet verdwijnt hij niet Het oog van Horus in zandsteen gebeiteld Gespreide vleugels van een marmeren engel…

wij staan stil bij wat was bij wat nooit meer mocht zijn bij namen die werden gewist levens die werden vertrapt lichamen weggevoerd als afval van de mensheid wij zeggen dit nooit weer zacht, plechtig met bloemen in de hand en stilte in ons hoofd maar ergens anders klinkt geen stilte daar is het schreeuwen vallen bommen dag na dag…

Geef mij houvast daar waar ik twijfel. Geef mij steun daar waar ik val. Wijs mij de weg daar waar ik ronddool. Bemoedig mij zodat ik voortgaan zal. Aanvaard de liefde die ik wil delen. Wees een twee-eenheid in ons leven. Laat mij nooit eenzaam staan. Laten wij de rechte weg altijd samen gaan. Ach, niet altijd zijn wij vast verbonden…

Slenteren over het zandpad langs de opgedroogde bedding van wat ooit het beekje was richting zandheuvels waar een enkele boom de stoere kunst van eenzaamheid verstaat laat in de zomeravond bij een ondergaande zon wandelen tot het donker is silhouet van avondwouden de zilte adem van de wind.…

Zij dansen, licht als lindeblad, naar het oneindig blauw, terwijl hij, door de tijd gespleten, zijn spoor herneemt. Verwonderd vangt zijn blik het azuren spel der vonken dat dartelt voor het grauwe doek der eeuwigheid. In ’t kolkend hart der stad, waar licht en schaduw trouwen, versmelten hun adems tot een vuur dat minuten duurt.…

Zwart is nooit genoeg. ’t kruipt, ’t sluipt, ’t zuigt zich vast aan wat nog leeft en ademt. Zwart heeft geen naam, geen god, geen bloed, geen klok die tikt in mensenritme. ’t komt niet met een schreeuw, ’t komt niet met een mes — ’t komt als een kus die niet stopt en u stikt. Zwart is geen kleur. ’t is een keel zonder stem…

Mijn koeterwaals is niet meer wat het was maar her en der klinkt weer potjeslatijn van olla vogala tierelantijn zij nemen 't voortouw en geven vol gas Ik zoek mijn heil nu maar in composieten een elfenbank in 't duizendschoonoordbos sla met wilde gebaren erop los als roestvrij stalagmiet bij stalactieten waar ik mij parelmoerkleurig…

Verbinding brokkelt stukje bij beetje, Exact wat niemand ooit verkoos. Maar als jij mijn laatste adem hoort, Luister ik naar die van jou in de troost. Vriendschap werd een stil archief, Iets wat geen ziel ooit begeert. Maar als jij mijn naam nog schrijft, Schrijf ik de jouwe in het zand, verweerd. Lachen sluipen weg als schaduw…