stil deint de bloemenzee onder de zachte hand van de wind alleen de kleuren spreken met de oranje kant uit het harmonisch palet van door zon gebakken pigmenten komt de olie uit zaden van halfhoge struiken in de persen van horizon tot aan de andere trillende einder slaan de golven om in fel oranje rood als bloedige fibrillen…

Ik loop vandaag met frisse moed naar buiten Een kille grijze dag het deert mij niet Vooruit met flinke pas zoals u ziet Ben zelfs een vrolijk liedje aan het fluiten Tot een voorbijganger me nors komt vragen Of ik me op Blue Monday wil gedragen…

het lijkt wel of ik ben verzand op een eindeloos strand om zandkorrels te tellen in een maandenlange steenkoude nacht verloren is mijn ooit zo warme perspecrtief de handen in verband uit vroeger normen en waardenland op straffe van de hel zijn toch de liederlijke dromen gekomen want ook wij verzonnen de nooit geziene gnomen…

Onder de winter slaapt hij, dromen in de kou stilte roept om hulp De winter slaat zijn klauwen om alles wat leeft en beweegt, de lucht voelt als ijs, de grond hard als een steen. Hij loopt door de nacht, een verloren silhouet in de leegte, zijn schuilplaats slechts dromen die in rook lijken opgegaan. De deuren zijn gesloten, de opvang een…

ik ben de goede herder niet die met staf en grijswit doorregen baard zomaar tegen zijn schapen staat te foeteren en te mekkeren heb ook geen wonden in mijn handen en heb weleens voor feestgangers water in wijn veranderd toch kijk ik de mensen altijd indringend aan laat ze pas gaan als ik hun ziel uitgebreid gelezen…

ogen paniekten ingehouden angst voeten roffelden hun snelle pas tussen afgemeten zinnen die donker dirigerend de weg wezen zij langbeende als furie vooraan liet zich niets zeggen haar dwingende ogen hield de groep bij elkaar omdat dit aantal nog een overlevingskans bleek te hebben door hun constellatie en de snel en soepele…

er fluisteren nieuwe talen als de wind op steekt uit diep dalen en ons de nooit gehoorde verhalen vertelt uit vroeger tijd al na de eerste dooi toen alles in zijn volle tooi de kop opsteekt horen wij een donkere dissonant in het lichte lente lied het klinkt niet zo zuiver als de veelstemmige jubel die in kleur en geluid losbarst…

ik heb de geesten zien ontwaken na een halve evolutie slapen in ontluikende potentie op zoek naar bloemen met de mooiste kleurfrequentie zij dachten in de hemel te zijn verlost van dodelijke ziektes en zware pijn maar de aarde was nu anders gekleed na een volledige ontluistering van de schoonheid der schepping restte de zielloosheid…

hoe treffend woorden als richtboeien schepen laten laveren op een plots draaiende uit de kluiten gewassen bries zo ook is al het schrijven nodeloos en slechts een teken van onmacht, terwijl etmalen draaien en het zonlicht weerkaatst tegen de druk bezochte maan is besluiteloosheid eigenlijk een wens om alles maar te laten gaan, het…

ik zag jou de trap opgaan halverwege bleef je even twijfelend staan in een besluiteloos stil moment om dan sneller doelgericht naar boven te gaan het voorval intrigeerde mij en later keek ik naar haar uit om te vragen waarom zij dit leven voor even had stilgezet daar op die trap en op dit moment een ontmoeting liet niet…

in kleine groepen zijn mensen bezig hun fysieke kracht en mogelijkheden op een onderscheiden manier te exposeren bekende wijsjes dragen de goedgeluimdheid aan van de groep die op een geweldige manier met vreemden aan het verbinden zijn om dan met hernieuwde energie kracht in kringvorm delend over te dragen het is druk op de bühne…

het publiek was enthousiast wilde zich vaker de lippen aflikken en kicken op lustgevoel maar de vloer kraakte piepte en weerhield de meute met het zelfde voeten en handenwerk als de blonde die nu tegendraads draaide en het geharrewar in de ogen nam af maar stilte gaf als rustgever geen pas het publiek genoot in pure ongeremdheid…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

Menselijke plicht recht raakt met vingers van hoop maar breekt door machtshand Als glas geblazen, dunner dan ooit gedacht, Zijn rechten krachtig zolang ze worden bewaakt. Eén hand die reikt, één ander die stil verzacht, Een stilte valt wanneer hun kracht wordt geschaakt. Waar vrijheid bloeit, groeit ook de twijfel voort, Een sprankje hoop…

Stoelen, dans. Dansen onder de wolken van het vergeten land. Samen met mij en mijeen, ik dans van been naar been. Poot naar poot.…

gerimpeld lacht zij de stilte weg van de bevende hand en vingers op het kleed waar zij nijver de beeldjes maakt van haar familie zoals zij denkt dat zij ooit zijn geweest zo uit de geest zij is zelf lang geleden ook even weggeweest in een hemels moment dat zij nooit heeft vergeten en nu tekent zij in de vleug haar beelden…

Hedenochtend vroeg in de schaduw van de bilt was de gevoelstemperatuur op teenhoogte nul graden tintelende handpalmen vergrepen zich aan ijzer van het vacuümgevaarte Een onvoorziene uitglijder zorgde voor dwarrelend stof boerburgerbewegend nitraat weer was het rooster onder mijn drie- vierdubbele diepvrieskoelkastcombinatie…

Gesloten deuren leven in stilte verdrinkt wind draagt hun namen De rails vertellen het verhaal dat niemand zeggen wil, een spoor van mensen, door onmenselijke machten bepaald. Het staal herinnert zich de zware last van levens, van hoop die werd gebroken, van dromen voorgoed verdwaald. Bij Kazerne Dossin, waar muren hun namen fluisteren,…

ik zag ze vlagen op de zachte muziek van de wind ze wenkten met hun kristallen en flitsen vroegen om aandacht voor hun mêlee aan kleur die buitelde tegen elkaar stuiterde als vlammend diamant de witte dwarrel die langs mijn raam zweefde verkleefde af en toe even in nieuwsgierigheid naar binnen waar hun capriolen op schrift…