Verlaat nu mijn gelaarsde handen om prille prooien te beminnen achter traag trillend naveldons vlieg vrijuit naar verre landen waar ze een monarch verzinnen voor het monetaire fonds verhef mijn adelborst tot standen die het knapenbloed ontginnen in bronnen van de warmste spons.…

Ik vlei me neder tussen borsten om mijn lippen te verzegelen tot een afdruk van geluk in aarden korsten mogen stollen tot sporen zonder geluid of juk zal mijn levenslot bezegelen ga ver van alle vuige vorsten die mij bestempelen als gedrocht ik ben aan hun edelvrouw verknocht.…

Op wegen en in herbergen zien allerlei mensen mij kijken verrast of afgunstig slaan soms hun ogen neer getroffen door een felle zon waarbij bloemknoppen blinkend splijten dauwdruppels van de wijde velden duizenden vrije spiegeltjes vatten elk mijn weergaloos aanzicht steeds anders - maar even wonderbaar doet een toverkol die bekoring…

in het jaar 1997 als de jonkvrouw ilona van nispen haar rijbewijs op het gemeente huis moet gaan verlengen vraagt de ambtenaar of ze haar predikaat op het document wilde vermelden. De vrouw geeft antwoord alsof het haar niet veel kan schelen ze wil tenslotte niet elitair overkomen, maar het geeft wel een dubbelgevoel als je aan de ene…

Ooit speelde ik de gelaarsde kat, dienaar van de Markies van Karabas, de hoofdrol in een toneelstuk, opgevoerd in de Glanszaal te Gouda. Het lijkt wel eeuwen geleden, maar wat had ik een schik en wat beminde ik de jonge vrouwen, die zich in mijn bijzijn omkleedden, terwijl ik een douche nam in hetzelfde vertrek. Ik voelde hun geesten om de…

( voor Hans Plomp ) Hij zwom ver de droomzee in zonder om te kijken, hij dook diep, tot de schattenbodem, zonder omhoog te kijken, hij nestelde zich voor lange tijd bij zoenende zeemeerminnen met jonge, stevige borsten, felgroene staarten en altijd stijve reuzetepels, bij speelse roggen, krachtige haaien en kalme walvissen in trance, bij…

Droomkasteel. Lente, zomer. Gracieuze jonkvrouwen in schitterende toiletten, spelevaren op de vijvers. Overvloedige banketten bekronen trouwpartijen, waaraan het landvolk zich vergaapt. Herfst, winter. Geschal van jachthoorns begeleidt de vurige paarden. De zenuwachtige meute rent voor ze uit. De chasse à courre ontplooit zich over…

en Dali had een snor en daar trok ie dan aan als aan een elastiek, als een veer sprong die dan weer terug -pats!- en rolde zich heel snel op, ik zou jullie er eigenlijk, om 't jullie te laten zien, een bizar schilderij van moeten maken.-…

(voor Gerrit Achterberg) De analyse voorbij streefde hij naar verlossing van het denkbaar ogenschijnlijke. Wroetend in zijn verleden haalde het noodlot hem in, hij werd de man die hij zocht en de zonde van de vaderen kwam ten uitvoer. Hij schiep zijn eigen wonden om het blauwe bloed dat verzwegen is door een laffe boer, vadereer boven dochterschande…

Ze praten alsof er een hete aardappel in de strot is blijven hangen. Praten met een air alsof de wereld van hen is. Zijn met goud en diamanten behangen want de wereld moet weten dat ze daar elke avond kaviaar eten Ze hebben verbeelding alsof ze alles zijn en de rest helemaal niks. Maar ‘k zeg je, en voorspel je, die rijkdom zegt helemaal niks…

het is een pose, aangemeten verhevenheid een regenbui maakt ze net zo nat als u en mij…

ik dans met u, vrouwe van de avond zing de melodie die ons laat bewegen zomaar op het ritme van een ontspruitend lied dat onze beide lijven, getekend door de tijd, even in een blijde voortgang doet verweven…

nee, het is niet wat u denkt dat ik mij die eer nu toedicht oh zeker, ook ik ben met wat poëzie aangelengd, maar lichter van gewicht het huidig monument staat niet op zijn sokkel ik verwacht dan ook zijn eerherstel en staak zolang het duurt, uit respect, mijn eigen woordengetokkel…

daar loopt ze uit de pas met moeders oude mantel rond haar levendige geur begraven in de bonte kraag en oh ze kent het bouquet goed en oh ze heeft het parfum graag een vage glimlach krult haar rouge stift gelijnde mond een moment uit de plooien van het starre dat ze vond in het leven aan de boezem van de rijke bovenlaag en oh ze kent de bodem…

Misschien ben ik verdwaald Verdwaald door al wat me is overkomen Met laarzen en een paraplu Stamp ik door de plassen Lachend en genietend nu Ik ga me straks wel wassen Aan de eendjes voer ik brood Van mijn moeder net gekregen Anders vriezen ze straks dood Ik zie mezelf de zak nog legen Misschien was ik gelukkig Gelukkig door al wat…

----------- I -------------- Hier draait een opgeheven hoofd dat zijn atlas kent als trefpunt van ja en nee bewondering. Naar links en rechts neigt voor hoofdelijke aansprakelijkheid. ----------- I I ------------- Boven de adellijk blauwe borst torst een prins onbenoemde cellen. Daar geeft de olifantenhuid de aderen nooit bloot. Herkent…

Het beeld dat machtig staat te bronzen bleek waarachtig om de hoek te staan Zodoende liep ik in gedachten te oreren over haar bestaan zouden de stoeptegels nog smachten naar een kronkel van die grootheidswaan?…

-Statig freule prijst de spijzen- graast het heerlijk zoet zo zoet vreest niet van de duister zijde aan wiens voet gij voeden zout zucht geslaakt aan wouden kant laat verend groen volgaarne door een wel gevormd beha gelijk haar ongerepte boezem strijken dwaalt dus danig deze rokken tot uw adem reiken kan zoekt er rug gekromde stokken…

Ik schrijf, ben van Fries- lands' Adelstand blauw bloed schrijft heersen- lijk goed van Hania van Grou, adellijk bloed Heerlijk goed.…

ooit was ik geheel vrij in de adel gelogeerd bij Freule Franchine I.W.Q Oeuwtewaal tot Sliptegen ten kastele Heucheneut niet ver van Wanperzegen waar blauw bloed met acte de présence werd gefrappeerd het gebeurde dat de Freule geschrokken op sprong zij zag plots de hooischuur op en neer hippen en dacht dat er twee olifanten lagen te wippen…