in gouden zonneschijn straalt het blauw het hemelse blauw waarin jij thuis bent al voel ik telkens weer het gemis ook hier omdat wij van je houden meer dan een droom ben jij ons altijd gebleven omdat in onze harten de liefde voortduren blijft tot tijd ons herenigen zal in stralend hemelsblauw vol gouden zonneschijn…

de tijd die wij hadden was lang niet genoeg voor de eindeloze liefde die ons verbinden blijft foto’s en beelden brengen elke keer als ik naar ze kijk nieuwe herinnering tot leven in steevast lachende tranen aan de overkant van tijd op oevers van eeuwigheid zoek ik naar de antwoorden op de nooit gestelde vragen waar geen antwoorden…

zou jij me begrijpen wanneer ik je zeg dat ‘t leven door vingers glipt handen niet vast kunnen houden en dat alles om mij heen lijkt te verdwijnen zou jij me dan willen toefluisteren dat alles één wordt met de wolken het lied - dat van verlangen zingt en jij en ik en dat wij dan samen ademen door de mond van de wind…

Voor de held en misdaadjournalist Een mars als gold het een avondvierdaagse En uren in hun bubbel, ik beklaag ze De laatste eer bewezen bij zijn kist Golven van verdriet trekken voorbij En verontwaardiging in lange rij…

Vannacht tegen drieën verscheen ze aan mijn bed, Karen Carpenter die een plaat had opgezet. Ze zei thans ben ik weldoorvoed maar ik zoek voedsel voor mijn ziel want echt waarlijk contact blijft mijn achilleshiel. Een nachtegaal zong de tweede stem van peace of mind toen Karen plots verdween. Maar vrede vond ik pas vanochtend toen de zon…

het oude huis trok aan je voorbij je wilde het tot leven wekken je legde alles vast de kamers muren de deuren de vloer de vegen bloed van een doodgeslagen insect op de vale wand die ene deur uit het lood het kraken van de vloer het gebroken raam het stof dat zich in de loop van de tijd verzamelde de oude eik daarbuiten als…

Een stoet in zwart traag tussen rijen grijze stenen. Wijwatervogels kijken druipend toe hoe het leven prevelend afscheid neemt. In een kale boom zit een grafparkiet; een windvlaag blaast speels door zijn veren.…

Met de jaren komt de dood wat dichterbij en kom je wat dichter bij de mensenkant de kant van het hart steeds lichter van de gaten gaten van mensen die uit het tafereel gevallen zijn wat nog rest is het hart van de ander wat dichter plakken, aan de gilet trekken met slechts een paar woorden, voorbij elke oneigenheid want de dood omhels je bar…

Het is bijna of je de groene bomen hebt leren praten, door te luisteren zo mooi is het bos nu na jouw doodsdrift waar vlinders ademen in de wind en ik luister naar jouw woorden in de stille bossen van mijn dromenland heeft ieder geschreven woord die speciale klank van ontheemde kinderen die naar vrijheid snakken ik lees de zinnen voorzichtig…

veroordeeld tot inzicht is mijn tijd van heden, plots is er een grens gemarkeerd naartoe het verleden ik denk nog aan het dakterras zo dicht en nabij jouw sterven we teerden nog enkele keren op de bruine buil die wij aanbeden heb je het koud, vroeg je en gaf een verbeeldende warmte het hielp de kou van het moment buiten, en buiten onze…

1992: zeer kort verblijf in Lochem. Fietsen door de Achterhoek. Misschien wel langs de boerderij van A.L. Snijders, me toen totaal onbekend. Vorig weekend las ik in De Standaard der Letteren, wat gisterochtend zijn laatste zkv bleek te zullen zijn. 'Verdrongen verleden' was de titel. In zijn stukje een opsteltitel van 56 jaar geleden…

De dood heeft je meegenomen niet naar de zee of naar een graf maar naar de droeve stilte van een bos daar ben je uiteengevallen je bestaat niet meer de resten zijn vergaan maar de herinneringen zijn sterker dan ooit het lijkt of je weer danst weer naar me lacht mijn haren streelt zo eenzaam in dit spiegelspel.…

ik heb ze begraven zand erover en afgevallen lover uit pure berusting uit vrede ermee hebben heel gedwee eens zal het dagen dat het zinloos is het na te blijven jagen we zijn tenslotte allemaal mensen en zullen ze ooit ten grave moeten dragen onze onvervulde wensen…

nooit meer jouw lieve stem te horen nooit meer jouw lieve lach nooit meer de kans om jou te bekoren nooit meer te horen ‘hallo’ of ‘dag’ nu jij jouw ogen voorgoed hebt gesloten is dat een groot gemis met zijn allen zullen wij rond Michael blijven staan, de lief van jouw leven nu is het moment daar, om jou, aan Moeder aarde terug te geven…

Hoe jij de essentie wilde bereiken van de stille pijn in het verdriet woorden die niet zwijgen konden aan kon raken in het benauwde zijn de droeve vreugde van de zielenpijn en ik die jou nooit troosten kon jij leeft voort waar ik begon met smart in mijn zwijgen bonst jouw dichtershart.…

ontembaar rende je blootsvoets door de velden achter de vlinders aan honden dansten om je heen kastanjebruine haren omlijstte jouw gezicht wie jij was het beschadigde kind wiens huis geen thuis bleek verborg jij je in gedichten van vloeibaar goud…

De wind is ijzig het beneemt me de adem laat de tranen over mijn wangen rollen terwijl ik tegen de stroom op moet roeien rondom vissen strooi ik het brood boven de donkere golven de blauwe hemel de hongerige meeuwen maken herinnering wakker het gekrijs de pijn in tweeën verscheurd te zijn ik kijk naar de draaikolk…

Misschien mag ik alles verstaan begrijpen, dieper voelen lezen en de muren blijven zien de deuren en de ramen in het afscheidsgedicht dat jij schreef over de grachten in het niemandsland waar verdwaasde weeskinderen zoeken naar de spiegel van de kalme horizon en weet je, in mijn kleine wereld blijf ik in gedachten alles lezen wat jij…

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

Je staat op uit jouw stilte in de benauwde binnenkamer uit het wankele sterfbed je draagt de modieuze jurk van jouw hemelse moeder de buitendeur is een wereld ver van de zwarte lakens de twijfel die je hebt getekend op de muren zonder behang onzichtbaar blijf je in jouw verborgen wereld toen je nog kind was en speelde heb je…