Nadat de laatste tram is vertrokken, vonkt jouw schaduw na op de bovenleiding in het neon als een gebroken stoelzitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgde een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak…

ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was toen ik als kind nog over beekjes sprong ik had een lied voor ‘t al - bij elke pas en hoe ik waadde in een waterplas hoe er zinnen in mij rijpten die ik zong ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was tonen verstomden in een giftig gas toen daar de herfst zich in mijn botten wrong Ik had een lied voor…

steeds dieper en dieper zakken ze weg in de spelonken van je geest die collega die vriend of vijand diegene die je stiekem aanbad die ouder die je nooit zou vergeten zij allen die ooit zijn geweest steeds dieper en dieper dalen ze af sterke gevoelens vervlakken smelten langzaam weg als ijskappen je moet ze los laten of laten zij jou los…

ik ken de wereld niet zoals mijn ouders haar zagen nog bewoond door de ongerepte rijke natuur het waren de verbouwingen en de velen afbraken die mij vormde tot de mens die ik voor hen was in menig boek zag ik het prille voorjaar de velen knoppen bovenaan aan de stelen het zou zeker nog wel enkele weken duren voordat ze in volle glorie aan…

de onvergetelijke momenten van de herinneringen aan jou zijn mijn onbetaalbaar vermogen die mij onder de huid pulseren met de genoeglijke intensiteit ze helemaal opnieuw te beleven als een mooi album vol met foto’s dat ik steeds doorlopen mag met jou…

Denk aan mij als je mij vertrouwt voor altijd ben ik bij je ook al werd ik niet oud dat staat daar buiten kijk eens door de ruiten dan zie je mij staan kijk goed, ik ben nooit bij je weggegaan denk aan mij zodat je weet dat ik van je hou over de grens heen stuur ik je mijn liefde twijfels zijn er geen ik hield van jou tijdens mijn leven…

steeds weer mag ik jou genieten in de langzaam groeiende berg van opdiepende herinneringen die gelijk herontdekte brieven zich steeds opnieuw lezen laten steeds weer wordt ik beter in de kunst van herinnering door almaar nieuwe beelden die als afgestofte filmopnames mij blijvend terug bij jou brengen steeds weer nieuw is de expositie…

In de treinen schommelen de gedachten in de mensen op weg naar het zuiden van noord richting Middellandse Zee Langs de Schelde dromen de springende balsemienen hun geuren en kleuren spreken van tot ziens terwijl je weet dat jij niet meer terug zal keren want de zon wacht en het licht scherper dan een scheermes snijdt dieper dan…

Wij omhelzen elkaar en delen wat plesanterietjes heel afstandelijk waar het vroeger zo intens en gemeend was zo blijven we even tot een laatste afscheidsgroet we keren onze ogen af en denken aan het onvermijdelijk graf.…

Je kijkt mij aan woordeloos, Paniek, heus ik zie, en voel hoe, Het hart tegenklopt, Je wimpers knipperen, tegen het daglicht, van je verdriet. Heus, heus, heus, mijn lief, zo, zo, zo klein is het leven niet, zo klein is de wereld, Niet.…

we dreven op dezelfde wind heel even voelden wij ons nog een kind onbekommerd naar de zon aarde groenig blauw diep onder ons jij hebt nu alles losgelaten eindelijk kun jij zonder zorgen praten lachen en genieten van bestaan al is het in die andere vorm al gedaan geen belemmeringen of zwaarwegende zaken in deze nieuwe entiteit…

de dromen in haar hoofd belandden onder haar voeten niet vleugellam geslagen nog geen korstje op de wond alleen het allerzachtste komt tevoorschijn een wenkend perspectief de liefde alleen telt het strijklicht streelt haar rug…

we ademden helderheid uit toen we woorden schilderden in aardse tinten we zagen de weerkaatsing van het licht op de veren van de strandleeuwerik niets was meer hetzelfde in een zee van licht na een onvervaard vaarwel…

Kerstballen glinsteren Bibberend, waterkoud, Sluipt hij, schoorvoetend, Als iedereen naar 't Orenverdovende Hemelbestormende Vuurwerk kijkt, weg Als een schim: 't Oude Jaar..…

Vaarwel, woorden... Hoe handig ik jullie ook bestuur, jullie maken niet dat mijn meest geliefden naderbij kunnen komen. Ik wil niet tussen God en mijzelf inkomen, niet de draden onnodig verwarren, liever een instrument blijven, geen zielsverlies lijden. Jullie zijn de knoop in mijn maag, de deksel op mijn emoties. Ik hoef niet langer als…

toen ik jou loslaten moest bij de brug naar de overkant was ik niet bang voor verdriet omdat juist dat mij herinnerde onophoudelijk als de brug zelf waaien mij nu jouw souvenirs die mij veilig en vertrouwd als onzichtbare armen dragen in het diepe water verzonken schragen pijlers de overgang als de getrainde schouders die jij mij…

Grote mannen huilen niet Ook van dood en Gebroken hart Nee, grote mannen Huilen niet Ze blijven staan Bij windkracht tien Op de blokken Van graniet Nee, grote mannen Huilen niet, er is Een fles en een café Een havenhoofd Voor in de wind Maar hee, grote Mannen kennen geen verdriet, heus nee, Grote mannen huilen niet.…

hij reist af de uitgebluste Dood een trage rit naar Nergensland even maar kijkt hij om naar wat was heb geen angst fluistert hij voor wat komen gaat het goede staat je te doen…

de Dood met hoed getooid kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven op ieder uur en op elke plek gaat iets van jezelf verloren…

zoals je uitstapt op het station met het vertrouwen te zijn aangekomen op de plaats van bestemming zo zal het gaan een enkele reis bij het vertrek en de zekerheid van het onzekere zo heb ik dat in gedachten als ik er niet meer ben iemand leest mijn gedichten en voor even kom ik weer tot leven meer moet dat niet zijn…