is het stil ik hou mijn adem in wanneer de stappen dichter komen dichter bij het daar waar jij al die tijd vermist lag we maakten kennis met jou na jouw laatste whatsapp met die foto, waar een ieder iets anders in las jouw vriend die zich ongerust maakte deelde jouw naam die als een olievlek over de sociale media uitwaaierde het bleef…

en opnieuw kleurt het donker giert dood door straten meedogenloos wordt elke boom van bladeren beroofd kale takken kwetsbare naaktheid. zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…

je hart zo stil zo licht lichter dan een veer een stille reis naar de gewichtloze armen van Osiris…

Nu tijd eindeloos de waarheid weerkaatst een hulpeloze staat schildert en de eindigheid reiken de zee en het strand naar de duinen raken zij elkander spoelen er schelpen aan wal. Vandaag voel ik opwellende zachte momenten. Het lijkt wel of ze gluren naar de eerste oorsprong luisterend naar de wind die tot nu toe de deuren dichthield…

ik leg de weg naar berusting slenterend soms dralend af gaandeweg begon ik aan wat ik nog niet eens zo lang geleden later noemde het is het afscheid van hoge woorden en vervlogen jeugd van het ongrijpbare verwaaide leven van verloren dromen het is de onbekende weg die me in het duister tasten laat naar barsten en scheuren in…

afscheid kent vele vormen en kleuren van zwart naar tranen van indigo naar violet soms neemt iemand afscheid omdat het niet anders kan als hoop plaats maakt voor wanhoop of iemand verdwijnt zonder vaarwel soms nam iemand lang geleden het besluit terwijl niemand zag niemand wilde dat hij al vertrokken was…

Soms komen woorden aangewaaid die ‘k zelf niet kan verzinnen; ze spreken over licht en vreugd en oeverloos beminnen. Maar er is ook de pijn, de last, het afscheid van geliefden, de duisternis, het dwaas vertoon en ook wat ons ooit griefde. Maar ’t leven is toch eind’loos mooi, al zien we dat maar even, want door de lange jaren heen…

traag keert ze de wereld haar broze rug toe ze wil niet langer winnen van de klok na de opschudding de ontregeling de vlucht de queeste tussen weten en voelen het is bijna voorbij…

Het licht dat troostend straalt, door gebrandschilderde ramen. Het licht dat troostend valt, op een eikenhouten kist. Een kist waarin een voltooid leven, zijn laatste rustplaats vindt. Het evangelie van het brekend licht, dat ons een groot geheim laat zien. Hoe de dood zichzelf verjongt. Verterend in een hemels vuur. Vergaand in moeder aarde…

verbonden middels de natuur deelden wij de schoonheid die op onze pad terecht kwam met alle liefde ook al is jouw lichtje nu gedoofd zullen wij elkaar blijven ontmoeten in een bloem, een vlinder, een bij met alle liefde…

Haar lichaam glanst in het maanlicht doorzichtig dromen vervult zijn hart steeds weer komen haar stralen door weerkaats van onvoorwaardelijkheid Durft hij het haar niet te vragen of is haar liefde niet te verduren de spiegel van haar hart of het zijne gebronsd draait zij zich peinzend om *bij een brons van Paulette Snijders…

Hier sta ik ingetogen bij je graf, en 'k denk nog eens terug aan vroeger dagen, hoe waardig jij je leven hebt gedragen, de vreugde die je aan de wereld gaf. 'k Herinner mij hoeveel ik je kon vragen, hoe vlot jij elke misstap weer vergaf, de wijsheid die je tederheid omgaf. Ik ben je dankbaar voor die mooie dagen. Ik weet niet of ik nu…

zo houden ze vast aan wat eens was, eens geweest is aan het goede, aan het mooie voor altijd geborgen in een kruik, een beeld een vaas, een Pyramide in een muur, of toevertrouwd aan de koude schoot van Moeder Aarde omringd door foto’s brieven vol lieve woorden planten en bloemen waar bijen hun hart op kunnen halen evenals ander…

Hoe geurt de zomer nu in rozen zonder tal; de vlierstruik draagt al groene bessen. Verdwaald zoek ik een weg maar zonder vrezen; ik hoef toch niet van elke pijn te zijn genezen. Heel hoopvol leer ik lessen van overgave en van laten gaan.…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

als een moeder gaat maar niet echt wil omdat zij een zorg achterlaat is het moeilijk dat een geest over de laatste grens heengaat deze ziel zo bewust van liefde en trouw is daar mee bekend, verliest zich teneinde raad in de weg die men moet gaan, doorheen aardse rouw, ook al lijkt het verscheiden op verraad immers loslaten hoort bij een moeder…

houd me verre verre van troost in het grasland juicht de zangzwaan hij weet waarheen zijn ziel vertrekt groots en vrij van angst…

ik geef het vechten op na zoveel jaren ben ik gebroken van leugens wint men niet zo snel uw boosheid of haat is ongelooflijk groot en toch heb ik u nooit gesproken mijn potloden berg ik in een la ik zal ze niet meer slijpen het is u gelukt u kreeg mij klein maar het waarom zal ik nooit begrijpen…

Voor Wim Brands hoe eenvoudig het kan zijn soms zoals bij die aftandse piano als grof vuil bij de straat gezet en de voorbijganger die vanuit een ooghoek de rammelkast ziet staan de deksel openslaat en vervolgens nog een aardige ' la valse d' Amelie' van Yaan Tiersen ten gehore brengt waardoor het leven plotseling toch in een ander…

op een naargeestige nacht zal zij plots vaker wakker worden zoals alle oude vrouwen vroeg of laat slaapdronken zal ze om haar blaas te ledigen schuifelen naar 't toilet uur na uur na uur verbijsterd zal ze op de hoek van de wastafel haar gebit zien zwemmen in een kommetje brak water…