Ik mis hem al, je goede raad nog voordat de reis begonnen is oud ben jij geworden, hoogbejaard vader met fijne witte haren jij hebt vast meer levenservaring interessantere dingen meegemaakt gedachten, ik zie ze voorbij trekken, opnieuw speelt de levensmelodie steeds weer eenzelfde verhaal, blind lijk een boom, telt enkel zijn herinnering…

in de loop van vele vervagende jaren raakte ik je kwijt in een duistere uithoek van mijn lichaam klonteren weggeëbde opeengehoopte herinneringen samen tot een amorfe massa zoals vergeelde foto's in een kille kelder gepropt in uiteengevallen vergeten kartonnen dozen zich gekruld en gescheurd een weg naar buiten wurmen waar de hongerige…

Afscheid is een te groot woord afscheid, ter nagedachtenis dankbetuigingen uitleg en gerelateerde woorden speciaal voor jou het gevoel dat mijn huis ellendig bevroren tumultueus en in wanorde stekend achter blijft, als iets bedreigends wilde het de sloot over springen terwijl verwerken van ondraaglijk verlies nog in gedachten even…

Regendagen, tijdens de voorbije zomer hebben veel wijnbouwers rozen aan het begin van de rijen geplant. Achterin de onzichtbare tuin, een omgeving waarin kinderen te grote zevenmijlslaarzen mogen aantrekken om volwassen mensen te worden, nemen dagen afscheid van jou, mijn geliefkoosde vlinder… Deze struiken dragen óf rode óf witte rozen…

Vandaag zijn de hemelpoorten open om de ziel te ontvangen die mij zo lief is twintig lentes maar en ik overmand door een zee van tranen die ik gaf aan de wind nu schenk ik je aan Moeder Aarde en huis je voor altijd in mijn hart mijn kind…

Zo plots weg, zonder afscheid, zonder groet, niemand iets gezegd, totaal onbegrijpelijk is dit. Je was zo vol leven en initiatief, energiek en toch soms moe. Maar dit is niet uit te leggen, niet te verklaren met mensenwoorden. Wat is dood-zijn eigenlijk? Waar ben je nu, wat doe je ons aan? Moest dit zo lopen? Plots zien wij weer hoe betrekkelijk…

Het is oorlog vogels vliegen verschrikt over niet wetend waar te landen voor even men krimpt ineen oren suizen toch zijn paardjes niet bang zelfs aaibaar het leven rijdt door mensen glimlachen in het voorbijgaan en prijs mezelf gelukkig het is oud jaar…

hij stamtafelde tegen het [on] recht rafelde de haring schokkebrokkend en met ui geglazuurde speeksel richting zijn open wond, aandachtig om het gebeuren zaten we genietend maar ook aflatend te wachten op een kleine wonder niet dat hij zich zou verslikken maar toch een stilte in zijn verorbering zou zich in zijn oorsprong kunnen manifesteren…

Terwijl we praten smelt ik, mijn lichaam glijdt tussen de stoelen in een vrolijke kleurenplas, die langzaam intrekt in het vloermatje. En ik verlies mijzelf in druppels die een weg vinden langs de dorpel en een, 80 kilometer per uur, spetterpatroon maken op de snelweg. Forensisch experts gaan zich buigen over de vormen en kleuren, ze reconstrueren…

wij liepen traag de wereld achterlatend jouw gebaar latent aanwezig in het samen zijn van jouw laatste tred, jij als molen ik als steen, halfzijdig het blik gericht naar waar het noorden jouw einde kruist het natte aan onze voeten speelt met de jonge snuit, harig zoals ons geweten spelt deze aarde de waarheid op haar zwarte kraag wij met…

Weg, ver weg uit de kelder van de ziel met de vrijheid van het lichaam naar feesten van alledag door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages langs de stilte van het ommuurde bed op de fiets, voorbij het uitdijende heelal met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn met het vliegend hert naar het land van de timmerman, bij wie thuis…

Een leventje later hing de dappere jager aan een haakje bij de slager.…

"De straat" is dood nu en praat niet meer als in vroeger dagen de straatlantaarns wijzen als lichtende vingers de hemel tussen huizenblokken straalt niet meer zoals toen de ijzeren putdeksels klinken na in mijn oren waar op de straathoek onze stemmen vervlogen in het nu van onze dromen hangen daar misschien nog ergens vervaagde beelden…

In het teken van tijd waar kwetsbaarheid dierbaarheid in haar licht vangt liggen wij in stilte met elkaar verbonden Ons zwijgen legt schaduwen langs ongezegde woorden Onze diepste gedachten liggen als gevouwen handen op ons lichaam te rusten Na dit afscheid lijkt alles voorbij…

Dit zuur van wat gras was was het Soms loop ik er weer op maar de grup is leeg, los hangt de ket Probeer ik op te vegen, tastbaar te maken, wat buiten nu staat Probeer ik plaats te geven wat plaats verloor…

Ik leun met mijn geheugen Tegen de muren van het huis Niet dat ik nou zo verlegen zit om ondersteuning Want ik ben eigenlijk onderweg Naar een plaats juist ver van hier Ik heb nog stapels ongelezen berichten Die mij vanuit hoeken en gaten hebben bereikt Ik heb mijn nieuwe schoenen echter al aan Laat nu de trottoirtegels en stoepranden maar komen…

de klok tikt niet meer zijn afdruk op het dressoir breekt, in het licht van de leegte is alles nog vol van haar…

Universitair Medisch Centrum Utrecht. Op sterven na dood was je. Benauwd, bang om te stikken. Journalisten staan buiten te wachten. Wachten op het bericht van je heengaan. Je bent ook heengegaan toen, naar huis. Op Paleis Soestdijk open je een raam. Je ademt weer frisse lucht in je longen. Tijdens een interview vertel je erover. Nu pas besef…

Wanneer het mistig wordt, mistig in mijn oude hoofd, wordt alles angstig nieuw, krimpt de wereld om me heen, word ik klein en broos. Klein zoals ik vroeger was. Klein weer als een kind. Voltooi dan dit mysterie, meneer Alzheimer. Voltooi dan zinvol, wat u zinloos bent begonnen. Laat me dan weer verdwijnen, als het u belieft, in de schoot…

Concertgebouw Amsterdam. Het is 1989. De grote zaal is uitverkocht. Het Koninklijk Concertgebouworkest speelt. Jaap van Zweden voert de eerste violen aan. Leonard Bernstein dirigeert Schubert. De vijfde. Ik ren de trappen op en wacht daar op de maestro. Uitgeput komt ook Bernstein boven. Hij geeft zijn kunstgebit aan zijn assistent. Hij krijgt…