Het leven heeft op zich geen zin, de natuur heeft in jou geen enkel belang. Okee, er komt een eind en er was een begin, Maar verder, vooral ego met bloemetjes behang.…

met de reikwijdte van schemer verdwijnen leed en trots uit het zicht naar een timide wolkenveld grenzeloos amorf vooral zonder held, verliezer of polemiek onder toeziend oog van dit huideigen patina zich laten meevoeren op de lange golf zonder loden ligplaats voor twijfel is nog tijd genoeg zo is de algehele tendens…

Eigen wijze Wat is “trots” en wat is “arrogant” Wanneer ben je “jaloers” of “benijd” je iemand Is er een “gunfactor” of wint de “afgunst” het voortaan Antoniem voor “eigenwijs” is “gehoorzaam” zijn aan Het is positief of negatief Het is het verschil tussen stout en lief Ik ben trots en benijd iemand om zijn kennis En is het ontbreken…

Wij moeten meer gaan lezen dan gaan schrijven maar welke dichter houdt z'n woorden binnen wat rijmt er nou op winnen en verzinnen getatoeëerd op lubberende lijven Er komt geen jota uit dat lillend vlees geen tittel kan op poriën gedijen laat staan daar waar een minnaarshand wil vrijen die liever niet 'ik schrijf' zegt maar 'ik…

Tussen gebladerte en vogelfluit een rotspad op en af voel ik me meteen al oud dat ik niet glij, of struikel over een stronk hout De vijvers met de vissen vangen jou. Om bomen, hoge planten slingeren de paadjes Jij vraagt waar komt 't fluiten uit? Zelfbewust wijs ik naar boven We zoeken, nee, luidsprekers. Dan gaat het door plastic…

Ik ging er dit jaar nog eens heen, zoals het altijd al was, al die keren erna. Hij droeg mijn koffers weer door de gangen. Ditmaal kwam ik op valavond aan, zag in de ochtend dat het uitzicht er nog was, de poster aan de muur zo vergeeld als tevoren. Nog altijd diezelfde aquarel van de watermolen. En lelies. De loden leidingen verraden…

zouden we een tafel zijn dan lieten we iedereen aanschuiven zouden we straatverlichting zijn dan schiepen we licht in duisternis nu zijn we broodkruimels, een kleverig roestig nageurend likeurglaasje een tegen de muur geworpen schaduw ‘n leeg bord dat verlangen serveert…

ik versta jouw naam als functie van variabelen teveel om op te noemen niettemin onmiskenbaar jouw gezicht, jouw aanwezigheid niet nader te verwateren een interval tussen gebeurtenissen als verlengstuk van het heden opgesloten in luide hunkering te lang voor woorden tijd genoeg om thee te zetten tot de laatste druppel te tastbaar…

nog even alles op een rij van dromen kun je niet dronken worden wel dromen dat je dronken bent denk je achteraf geld is papier of metaal, virtueel vooral dat is niet wederkerig zoals het oog en de naald de krachtigste aanjager van verlangen is deprivatie de grauwe kiekendief is in Nederland een zeldzame broedvogel op akkerland niemand…

het gedicht sloeg terug met tomeloze woorden overgeschreven van eerdere gedachten doch nooit eerder zo stellig geklonken ‘hier moet op gedronken worden’ was ergens te horen daarmee werd het een uur om U tegen te zeggen…

inzake nabijheid kunnen we melden dat deze van tijdelijke aard is dat sprake is van ontbindende factoren zo gedurig als voorlopig zoals terzijde leggen een verre reis ondernemen verdwijnen uit oogpunt van afstand, van wederkerigheid bij het aan elkaar rechtlijnig voorbijgaan…

doorbreek stilte met verstommen belijd een voorwerp start als laatste en win ook al staat het zwart op wit het gedicht legt het af tegen uitleg, tegen beter weten het gedicht ontkent grenzen herhaalt redelijkerwijs maar tart alle logica er is geen zin zonder woord -suiker, hitte, karamel zegt het voort…

om te beginnen vloeit aangeroerd bloed voort uit het niets dan zijn we bezig in te zaaien brood te breken lege ruimte in te richten en er het meest waardevolle uit te lichten zodat we na het late novemberlicht de bloemen kunnen wegdragen…

lief vergezicht onbekende van veraf je kunt je naam nu wel verklappen louter mijn notentuin vol met amorfe schaduw zo diffuus dat vogels blind verdwalen tussen bladerdek en bergen van water…

vertel me, wat is dat toch het idee om eerder te gaan te beseffen uit vrije wil terwijl we boven water staan je klinkt zo vrolijk en blij ooit had je veel te verstouwen en was je zoveel banger nu leef je in blind vertrouwen je dacht nog er is een lange weg te gaan maar sta er niet bij stil om als enige na te bestaan want wie is werkelijk…

het hoog opspattende water van de woedende zee zoekt een opening naar de zachtgroene aarde onbeschermd door afbrokkelende muren staan standbeelden hun monden wijd opengesperd een angstaanjagend aanzwellend geluid is de voorbode een lugubere bijna zwarte lucht komt dreigend naderbij de totale vernietiging barst los de aarde…

lijken dagen groter als eindigheid nadert met de wijzers mee gloort een horizon onder opwaartse druk van een Toorop aan zee ach vezelarme lichtvoetigheid til niet te zwaar er blijven nog stonden te over en ochtenden zonneklaar…

het gesprek vindt plaats in gemeenschap van gedachten op locatie zoals gebruikelijk bij plaatsvinden tezamen op het bankje blootgesteld aan elementen en een naderende avond waarvan het strijklicht de suggestie wekt van vertrek laten we niet bij de pakken neerzitten, hier gloort een breder verband er blijft meer over dan alleen…

toen werd het zaak de vleugels te spreiden koers te zetten bij te draaien een wereld te bereizen om terug te keren naar de plek waar het lot begraven ligt…

nog niet van werkelijkheid ontdaan klonk onvervalst een nagelaten refrein voordat alles bestond koortsachtig en nachtelijk met ontwaken als overweging gewoon, omdat dit zo liep in ivoren ochtendstond…