Een onzer hier keek nimmer in haar spiegel zij waant zich altoos nog in Wonderland zij kent zichzelve niet, leeft op de rand van ademloze schoonheid dag na dag de lezer echter walgt van haar gewiegel Doch wij, de drost van Dassenburgh toe Slooten wij hebben ons bij Elim aangesloten de stenograaf uit het Insectenboek, die huttentutten slikt…

Mijn land ruziet met zware gewichten, van uitbuiting, oorlog en strafkamp. De zwijgende stilte vindt zij geen ramp, tussen schep en strop lachen de lichten. De rust die er heerste, blijft wereldvreemd; bommen schilderden het land en het weer. In haar kamer was ik vroeger de heer, nu geeft zij zich aan hem, en is ontheemd. Haar zwakke lichaam…

Er is niets officieels aan het tergend langzaam ouder en ouder worden je ziet sombere leeftijdsgenoten als vleugels met vogels vloeken en vervolgens levenloos wegvallen in het landschap ingelijst onder de grondwet diep begraven pikante rimpels overal.…

ik voelde vlammen zonder vuur een vonk verstopt in veen de wind wilde woorden die ik nog niet kende maar al wel verlangde ik liep langs lijnen van licht die leken te leiden maar lazen mij niet mijn huid hing aan herinnering mijn hart hunkerde naar houvast ik was een echo op eigen grond een roep…

ik kocht een maalstroom en kreeg het aardewerk er gratis bij de draaikolk zat in het midden, gewoontegetrouw maar mijn oog vluchtte eerder dan lichaam ofschoon geen randverschijnsel bleef het heelal uitdijen verder dan zwaartepunt, rakelings aan mijn zwart voorbij…

Rode Herfstbladeren Bedekt met koude dauw Vonkend in het prille licht als Vuurwerk…

Dat je een verband wilt leggen tussen een droom waarin je goed boos en de waarheid zei, dacht je en daardoor ‘s morgens in je kracht, dacht je en dat je tussen alles wat daarvoor gebeurde zoekt, waardoor Tussen een bezoek en handeling van je zoon bijvoorbeeld, een poster op je voordeur, de dimlichten van je auto je vriendinnen…

Mijn vermoeide gelaat kraakt Bij elke zucht die ik slaak Ontdaan van mijn jeugdige moed Aanschouw ik de sleur nog eens goed Ben ik dan iets kwijt geraakt Met elke zucht die ik slaak? In de ochtend, als ik weer moet En de sleur mij wederom groet Kraakt mijn zuchtend gelaat Tot ik eens - met moed ontwaak…

De Opkomst van het Techno-Rijk Ze kwamen niet met laarzen en vaandels, geen marsmuziek, geen vlag in de hand. Hun wapens waren schermen en codes, hun leger: miljoenen onzichtbare duimen. Ze spraken van orde, van veilige havens, een wereld verbonden — geleid door geld. Geen vrijheid, slechts algoritmische ketens, een toekomst gesmeed in koud…

de liefde en de dromen vervlogen waarheidsval en betichting, vluchtige ogen de minste herinnering en woorden bogen gericht opzij omdat geen lucht alsnog ‘t einde was ’n nieuwe lezing als we ‘t op ‘n scherpere manier doorzien ‘t eb en vloed van gevoel laten stromen mogen bloeien als ’t ijzeren hart in de hand van ‘n ieder die dat nog dragen…

Als ik in jouw ogen kijk zie en voel en weet ik wie wij waren in een lang geleden verleden details ben ik kwijt Ik ken geen namen geen plaatsen geen tijd Slechts de energie van jou en mij samen in een lichtreis door de eeuwigheid…

ik brak maar niet open ik brandde maar bleef in as de echo die ik was verstomde in het vallen wat ik vasthield viel wat ik volgde verdween de weg wist mij niet meer de wind keek om maar keerde niet ik liet niet los ik verloor zonder weten wat ik won stilte bleef maar sprak niet meer mij toe…

menig blad van de rode en de groene beuk begint te kleuren gaat langzaam op weg naar het goud van de goden…

Al die doden, in de naam van God, Hoe lang blijft dit krankzinnig lot? Duizend jaren vol bloed en gebeden, Wanneer drukken wij op stop – of breken wij de keten? Daar van boven, Zie je al de bling bling op de kerk top Daaronder sukkelaars op een kartonnen vod Is het niet, dat we worden bedot Misschien is satan wel verkleed als God. Kale…

Een reflectie op twee schatten uit het Louvre ontvoerd, eerder vandaag hier ten tonele gevoerd respectievelijk 'Oermoeder' van Anneke Haasnoot en 'Op de dijk en Limes' van Evelyne * Is het niet een gotspe dat wij, nederige zielen tijdgebonden passanten in het ondermaanse ooit vol wemeldingen met zoemende wespen…

Mijn papa in gedachten.. Ik adem dankzij jou Een leven in zonder jou Jij gaf mij voorwaardelijke onvoorwaardelijkheid Mijn ziel weerspiegelde bij elke blik Een niet te verteren pijn Onzichtbaar liep ik langs jouw lijn Op zoek naar de hand vol intimiteit Droge ogen vingen mij Doordrenkt met bittere werkelijkheid Niet meer ben jij…

Ze loopt niet, ze zweeft door dagen, de zon volgt haar onbewust. Waar zij verschijnt, lijkt alles zachter, zelfs stilte kent dan weinig rust. Ze lacht niet luid, maar licht, zoals regen op een raam. In haar ogen danst het licht, een glans die niemand schaamt. Ze spreekt met handen, met gebaren, meer waarheid dan geluid. Wie haar ontmoet…

Zij nam mijn hand bezag de lijnen dwars en krom Je hartlijn klopt je hoofdlijn is verward Je lotslijn spelt nog een lang leven voor Met tal van wisselvalligheden Maar ik kom Bij je zitten staan en liggen nooit meer gaan. Ik blijf Ze nam mijn andere hand mijn mond mijn lijf Schrijf maar raadseltekens op mijn huid Voeg kleuren toe ossenbloed…

Misschien ben ik voor sommige mensen niet geloofwaardig, maar dit keer ben ik besluitvaardig! Na een lange periode bezocht ik weer een groep. In een groep vind ik het moeilijk te volgen, wat de mensen allemaal zeggen. In dit gedicht wil ik graag één en ander uitleggen. Het is mij duidelijk dat ik helemaal geen groepsmens ben. Daarom heb ik de…

Een gladde, mooie, blauwe bol Met oh zo'n tere atmossfeer Geschapen door een Hogere Heer Of speelde toeval hier een rol? Een Thuis door allen uitgewoond Dat aan het protesteren slaat Met een veranderend klimaat Dat chronisch lijden aan ons toont Ze waarschuwt, maar wij horen niet De woede waarin ze ontsteekt De vurigheid waarmee ze…