Je probeert het begin te begrijpen van een wonderbaarlijk vers gedicht dat gaat over echte liefde en genegenheid het einde van de nacht nog lang niet in zicht het is november met die stille momenten wanneer de herfststorm is gaan liggen alle contact met de wereld voorbij dromendans in kalme eenzaamheid onderweg in de novembernacht naar…

Bij nacht wanneer er niemand getuige is op het onvolprezen groene kerkhof van de eigentijdse melancholische narcist waar bomen simpel bomen zijn is de echo in haar oren te horen nymfomane van het woordgebied met beide voeten op de grond geworteld in het ruwe heden buigen de ontbladerde takken voor woedende wind, weerbarstige regen breken…

Als je met niemand Kunt praten over wat je Het meest bezighoudt Als je hart zeer doet Van verlangen naar contact Welk contact dan ook Als je huilt omdat Iemand zomaar aardig is Zomaar uit het niets Als mensenschuw zijn Automatisme wordt door Beschaamd vertrouwen Vertrouw dan jezelf Ook deze tijd gaat voorbij Adem jezelf…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte jij altijd ijverig bezig in een lucide wereld vol belangrijke veranderingen ik geworteld in het nu van eenzaamheid en overleven, je probeert een vergelijking te maken tussen een gedicht en een straat die wankelt onder natte regensluiers woorden, die vochtig zijn door tranendrop…

langs lange trambanen staren ramen als speurende ogen kraaien wachten op kantelen en op slanke draden tot de laatste halte die niemand ooit zag soms klimmen woorden als wollige dekens omhoog langs gevels van huizen en langs holle buizen eens dacht ze dat hij het was het rollen van het vehikel deed het ovenrooster tikken de kaarsen…

Er hangt een lage grauwe wolk boven de kale kruinen van de wuivende bomen in de getroffen straat het is nu herfst in mijn gedachten Even ben je terug in diepste kern van mijn gevoelens en ik koester je in stille bewondering droombeeld van liefde ik koester je Bescherm mijn zoet verlangen laat nu geen regen vallen het is al…

haar gekromde vingers borduren een woord steek na steek voortborduren tot de naald zich vastzet in haar gebalde hand het monotone neuriën stokt hoe lang zal het duren voordat iemand je mist?…

de zon lichtend en rood een ballon geland op de stroom aan zijn donkere boorden het eethuis bij kaarslicht over kreeft en wijn langs fonkelende glazen staart een man de avond in…

de dagen vallen uit mijn handen ze voelen als vervreemde vrienden als een landschap zonder hemel er is geen liefde zonder vrede er is een soort van morgenlicht kruipend uit de verfkist van impressionistische schilders hun onhoorbare taal door absint stuk gedronken water rimpelt kalm mijn ziel rust even uit achter zachte tralies…

voor wie nergens vandaan komt weet verdriet geen weg heeft herinnering geen adem hangt leven aan beeldloze tijd voor wie nergens vandaan komt hij is de som van vergeten tijd hangen woorden loodzwaar in de lucht vervagen in de plooien van de tijd voor wie nergens vandaan komt heeft geen weet van naam of huis draait het leven zich niet om…

Dacht dat jouw stem klonk wegzonk in toevalligheden waar ik bij volle maan de gulle liefde dronk het droomkompas opnieuw geijkt Dacht dat ik bekoring voelde opnieuw beginnen in beminnen omdat ik je had losgelaten en gekoesterd gevoelens opgepoetst in fris verlangen maanvlinder hoorde ik jouw naam in de echo van de nacht hoorde…

Een grijze leegte, een vlakte van oog tot oog, zo ver als de horizon reikt. Geen stip, geen lijn, geen omtrek. Er is niets wat er hoort te zijn. Het is leeg. Een grijze omgeving, zonder plek van mij. Geen beschutting, een grote ruimte, die van niemand blijkt te zijn. Ik sta erin en kijk er naar. Maar mijn figuur derangeert. Niemand…

niet de zomerse hitte de winterse vrieskou of de de eindeloze regen niet het blauwe grasland de vlammende zon op de rietkraag in lichterlaaie niet de trage tijd of het bonkende hoofd tegen de blinde muur maar het wachten op een teken van leven op de brief die niet komen zal het is de stilte die in hem aanwaait hem tot op zijn…

Ze zeggen dat hij bij de kraaien hoort met zijn talent om over de dood te zwijgen en wat weet hij over liefde, nu hij er naar snakt alleen op het veld met uitgezaaide bloemen vogelverschrikker tegen wil en dank onder regen met natte hoed en ongebruikte wandelstok om de dieren weg te jagen waar hij van houdt de vogelverschrikker heeft het koud…

een stapeltje kleren op de oever keurig opgevouwen een bril erbovenop geheimen zinken kringelend naar de diepte rimpelingen komen langzaam weer tot rust het meer glinstert in de zon alsof er niets gebeurd is…

Vijfde Seizoen Als de zomer te vol is de winter te leeg de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult Dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik naar het vijfde seizoen Aardbeving Toen mijn aarde beefde werd dit op de schaal van Richter niet geregistreerd stonden er geen koppen in de kranten werd er niet…

Ze lopen, hinken of fietsen voorbij kinderen, oudjes en... "...de Paus in Rome heeft gisterenmiddag een Poolse priester heilig verklaard.." blikt een stem uit de transistor meer volwassenen donkere wolken, mannen in grijs grauwe maatkostuums "..two American kids grow up in the hot land.." snerpend grind de bankdirecteur start…

Duizenden slaven van De Redder rennen gebukt naar een zitplaats, buik tegen bil neus in de rug, vakken vol lichtroze schouders onder de paarse kaalgeschoren kruinen om de hersenen onder zon en maan te openen naar de Grote Ziel en zelfkennis op te doen uit de spiegels om je heen de inwisselbare lichamen die onder de tucht van eenzaamheid…

Hij was zo zielig, zo alleen en sjofel gekleed Echt in alle steden kom je ze tegen 't Uitschot en de minderwaardigen, door vele zo gedacht Vaak mensen met verleden Zonder twijfel wekt dit geen jaloezie Zonder uitzondering wil Iedereen gelukkig zijn In/Op de beurs met Voldoende pecunia 't Absolute geluk De Swiebertjes vertegen- woordigd…

verblindend weerkaatst de werkelijkheid het grillig schijnsel van zijn verbeelding tot ongekende krachten die mij roerloos ontvoerden in de leegte van de ruimte waar verdwaald uit het vertrouwde mijn fel begeerde leven haar gezicht verloor in de wisselende kleuren van herinneringen vervloeit het verleden met het heden tot een verlichting…