Haar getergde lichaam baant zich een weg door gesponnen weefsels in eindeloos bestaan daar aan de einder staart zij gebroken gedachten vingers omsluiten een gedroogde grashalm roerend in een kolkende rivier versteend met geknakte vleugels vlijt zij zich tussen spiegelscherven en rozenblaadjes achter gelaten door een eenzame pianist…

je praat met iemand en dan nog met iemand en nog weer met iemand anders op het terras overkapt door wolken en dan opeens een vrouw uit Canada ze is een Indiaan zegt zij en dat zie je dan en daarna is er nog de geluidstechnicus van de Melkweg waarmee je praat en lacht maar dan gaat iedereen weg en zijn alle stoelen leeg terwijl jij…

Weer reiken mij de grauwe dagen de vraag aan van het waarom waartoe hoezo tijd glijdt als zand tussen mijn handen Ik voel hoe het knarst tussen mijn tanden als ik iets zeg braak ik een nutteloze woordenbrij Ik raak aan niemands wezen en niemand raakt aan mij…

Gevangen in mijn eigen Alcatraz kijk ik naar het wegtikken van de tijd, zoveel jaren kwellende eenzaamheid en de hamvraag waar dat de zin van was. Kunstmatig traliewerk dat me kastijdt, geeft uitzicht, helder als doorzichtig glas, maar zie: vlak voor mij een zuigend moeras dat giftig dampt van de onverwerktheid. Hoe lang mijn watermolen…

Tja, niemand die het zegt maar ik lees het overal: Mezelf, gevoelige dichter een spons die alles opzuigt en pas loslaat als ze zachtjes maar stevig vastgehouden wordt Een zeilboot in een zee vol tankers die me omver varen onbewust En het geeft niet het zeil wordt weer gehesen en laat zich opgelucht meevoeren op het ritme van de wind…

Zijn hand strijkt door grijze haren behoedzaam de waanzin nabij waar herinnering door heden vloeit in een wirwar van wat vage gezichten hij kan de woorden niet meer vinden weet alleen nog dat hij zielsveel gehouden heeft van.....…

Vervreemding heeft iets van verwildering woeste, nachtelijke ademtocht je hebt haar lief maar slechts in gedachten onveranderde momenten en in de toekomst waar nieuwe dromen slapen komt ze terug in die heimweejurk verschijnt ze als nieuwe vervreemding op een dag na een nacht neemt ze eenzaamheid mee in een boodschappentas…

uitgedrukt in peuken over de rand van middernacht een Friese kopstoot verzacht het gemis, gemeenschap de avond laat te wensen over een warmzacht lijf een heerlijk lachend wijf dat ik met mijn pen betover het glas is leeg en de asbak vol de avond laat mij wensen te over…

De maatschappij aanvaarden is kwestie van ontzag voor opgelegde waarden, zelfs als men je niet mag. Je bent voor leuks niet nodig, maar wordt correct bedankt. Je ziel lijkt overbodig, daar die geen heil ontvangt. Men zal je nergens weren, je wordt beleefd geduld, doch moet respect ontberen: `Dat is niet onze schuld.' Mijn molenwieken…

Touw schuurt De eeuwigheid Met alles en iedereen Steeds minder verbonden Eenzamer dan eenzaam Door het leven verslonden Knarsetandend het geweten Om zijn tandeloze strijd…

Eigenlijk nooit weg, want je bent er altijd eigenlijk nooit alleen, omdat we samen zijn eigenlijk altijd eenzaam ondanks de volle kamer eigenlijk toch alleen!…

trekt zich terug want moord in concurrentie woord inflatulentie alles op de kant waaien op winden schrijver dezes stinkt er niet in ik kan mij er niet in vinden…

Lacht zijn tanden bloot, maar in het diepste van zijn geest gevangen is hij al evenzeer zo bang en troosteloos; zacht in niets verdwenen. Zij nam de sleutels net als de benen. Gooide daar nog haren in een tas.…

ik schenk me een glas water in maar ik wil zwemmen in de zee ik steek een enkel kaarsje aan maar ik wil kijken naar de zon ik slaap graag later in maar sta vroeg op, gedwee toch wil ik dagen verder gaan dan de laatste droom die ik verzon tastend naar een peertje licht smachtend naar een druppel vocht maar het blijft een stom gezicht als…

hij hield zich in dictaat van eigen belang volgde instructie neergebogen advies hoe hoort het eigenlijk zegde dank als verlangd en verwacht maar dacht krijg de tering ik maak het verder zelf wel uit…

Hij ziet een blondje aan de waterkant. 't Is avond en ze praten met elkaar. 'Ik ben een hetero,' bekent-ie haar. Ze zegt: 'Ik ook.' Dit schept meteen een band. Nu vat-ie moed. Hij ziet 'r als z'n bruid. 'Het lang alleen zijn', zegt-ie, 'ben ik moe.' Ze zegt: 'Ik ook, ik ben aan trouwen toe.' Bij beiden is het hoge woord eruit. Wat is ze…

ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten de klok staat stil, de poes is dood het huis is kil, geen kruimel brood van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden het leven hier vindt ook zijn weg de stank is niet te harden muizen knagen aan de vloeren luizen bijten in mijn kop ik zie…

je was er niet, dus bleef de koekdoos dicht en ook de glazen bleven in hun hoge kast vanuit mijn laagte greep ik naar de resten van vandaag er werd geproefd volgens een langbeproefde receptuur- maar toch een goede daad was duur en lege koppen stonden hol hun zwaargewicht te wegen buiten, in de lichte regen buitelde mijn levenslust…

een vlakte leeg op gras na er boven zweeft de monoliet zwart als fallische vingerwijzing ver weg dichtbij van hoog dalen vogels om de wijsheid onder naar boven groeit de streng raakt niet geen afdruk wel een eenzame bloem weerspiegeld in het donker…

Terwijl ik naar boven glijd kijk ik naar beneden diep in mijn verleden. Mijn jeugd is helder, lichtvlekken weet ik mijn rug beschijnen en almaar meer verdwijnen in een grimmig grijs, terwijl ik somber stijg.…