Je kent me niet, nee dit is mijn gevoel ook al vertel ik het aan jou, snap je nog niet wat ik voel ik voel me alleen, maar je snapt vast niet wat ik bedoel ook al zie je me elke dag weet je nog niet wat ik doe. de ene dag voel ik me beter dan wat andere weken en kan ik wel blijven smeken voor een beter leven maar dat helpt toch niks, en verzacht…

ik zit graag op het duin helm beschermend, uit de wind ik volg de zon weerkaatsend de ondergang is kleurrijk gezwind dan wordt het langzaam donker en doe ik mijn ogen even dicht dat moment zie ik de zee het water, de golven, het wad ik draai om naar de lichten van de stad…

het jonge gras weet niet wat komen gaat weerloos wacht het op zoete warmte of een zachte lentebui de lichte tred de speelse handen dragen je onschuldig verlangen even maar het kleine hart weet wat komen gaat het wacht - weerloos - op de zware tred en de vuile handen het schreit het zal niet bloeien het jonge gras zo lang…

Nevel hangt tussen de heuvels vaag zie je sterren in de nacht. Met ogen die aan duisternis wennen omdat ze geen zonlicht willen kennen. Je ziel is net zo donker als de nacht de schaduw heeft je in zijn macht. In je binnenste mag niemand kijken je eenzaamheid zal niemand merken. Nu de wereld je alle hoop op liefde en geluk, voorgoed…

verlicht de pijn met zachte handen die langzaam gedachten verlichten dat eenzaam gevoel verdichten want soms doet kou de huid verbranden wel duizend ogen gingen voorbij slechts terloops een glimp verliezend twee ogen, ze bleven onvindbaar misschien wel verloren voorgoed verwarm mijn pijn met zachte handen die strelend gedachten verlichten…

Dezelfde mensen op dezelfde plekken op dezelfde tijden rijden aan ons voorbij op vaste ritten op vaste dagen op vaste punten passeren we elkaar met gelijke blikken in gelijke ochtendogen kijken we gelijk weer voor ons uit niet wetend wie de ander is noch waarheen en waarom - misschien hebben zij dezelfde vragen dezelfde gevoelens maken zij…

het scharlakenrood, de zee kaatst terug het avondrood en valt terug in donkere dagen koppend grijze golven, de wind beukt in vlagen op het strand een man loopt de vloedlijn en stormvogels pikken de oogst een man loopt verloren waar ging het fout ?…

zijn leven was een slijmspoor van goedertierenheid en liefde tot de medemens van wat staat je dat toch leuk en nienand kan toch koken zoals jij en op zijn sterfbed zei hij ik dank jullie wel en dacht hij tevergeefs nu komt mijn tijd denk ik…

Wanneer zij nog half slaperig haar bed uit stapt en met verwarde haren in peignoir en pantoffels kruipt bibbert zij. Zoals vroeger voelt het, toen op de dijk de vochtige wind haar huid aan flarden scheurde en ganzen haar bij de punten van de rok naar de einder voerden. Nu staat zij in de dampende badkamer van haar flat met aan de andere kant…

Ver weg alleen van moederziel verlaten loop ik door de straten van weleer. Blind ongehoord aleen schuifel ik voort. Zoekend huilend vragend alleen. Vragend naar gehoor loop ik maar door.…

als de nacht, gezwicht, verplicht de zon toestaat mijn duistere woorden te verbleken dan blijkt dat daglicht is bezweken en de nachtschrijver vermoord…

ik ben ik ben van alles wat zwerver/huisvrouw 12 ambachten en soms verliefd ik wil (er) niet alleen zijn wanneer jij mij nodig hebt ik ik ben ik ben er niet…

Laat stilte blijvend zijn waar wit van wolken waaiert over de lariks en de den Mijn wereld is van hen, van vogels veren poetsend zij nestelen nog laat Mijn boom dat is hun vogelwijk, hun nest is niet mijn home…

Oom Jan was toegetreden tot het ghetto der bejaarden beleefd licht neerbuigend bezien door de nieuw beschaafden in de wereld die hij voor hen heeft opgebouwd h.…

‘leeg’ en nu dan als alles weg is, je nuchter kijkt in de lege dag. de huls van het laatst geschoten woord, die echo die kale ruimte de uitzichtloze uren. kijk ik op van het blad waar, opgezogen uit het niets, in zwart het wit zich vult. woorden gekregen van rondtrekkende geesten, van dode dichters, dronken schrijvers, van invallen,…

Misschien laat jouw leven de stille schaduwkant zien wat ooit zo diep verlangde en is liefde ingewikkeld om met eenvoudige woorden te omschrijven maar als ik je vergelijk met de zoete vrucht van droeve eenzaamheid ben jij misschien meer tijdelijk en ik mezelf in stilte vergeten.…

de rozen moeten gesnoeid, de heg geknipt de houten schutting mist zes planken het hoenderhok schrankt, naast verstokte druivenranken bij de vijver waaruit het water ontglipt ik zal de hemel op mijn schrale knieën danken wanneer Azraël mijn naam aanstipt…

mezelf in de spiegel groetend maak ik een eind aan de eenzaamheid en lach me maar weer eens te barsten…

Het kind in me roept kom ga met me mee ik zal je laten zien wat echte liefde is. Luister naar de stem die komt uit je hart dan weet je dat het voor jouw ook bestaat. Laat je niet leiden door de angst als hij jouw heeft in zijn macht laat de liefde weer toe. Open je hart en wees niet bang zodat je de angst kan overwinnen en…

Als je klein bent, krijg je een knuffel en je voelt je niet meer alleen. Als je groot bent, zoek je iemand om fijn samen mee te knuffelen. Als je single bent, of oud en eenzaam, ben je knuffelloos. En dan als het zo ver is en je gaat naar gene zijde, krijg je in de hemel een knuffel van Onze Lieve Heer of van je liefste…