Vanuit de sterren aan de hemel Zie ik een mierenstelselgewemel Hoe kunnen zwemel zwemel zwemel Al die mensen de aarde vrede geven De vraag rijst uit mijn bolle hoofd Invullen heeft mij gans verdoofd Ik zou het alles anders willen vullen Maar mensen lullen lullen lullen Dus denk ik zonder ernstige twijfel De hemel heeft zijn eigen ijver…

Zie daar: jij. Voor de spiegel van je ik kijk je naar jezelf. Jij bestaat, dus je denkt er het jouwe van. Je draait je om. Nu besta ik ook voor jou. Je spiegelt je aan mij. Je zegt minzaam ‘Dag’ en loopt langs me heen of ik niet besta, een spiegel ben, die jou elke morgen voor de vorm gelijk geeft wanneer je denkt dat je mooi en niet…

blaas ik stof uit mijn handpalm asse wordt het en tegen-licht kristallen vuur in mijn huid gegrift ik ben de zwart-bevlekte de brand-gemerkte vlucht in het verhaal van geheim en stilte…

u kent mij niet toch wentelt u zichzelf in beklag, weemoed daar maakt u u niet geliefd mee Kampusch-schreeuw, ongehoord.....…

hoe velen mokken thuis gebleven stil gezeten als makke bokken op de haverkist nu in de wacht op een teken waar zij welzeker achteraf bekeken zijn gemist spekkopers vraag ze beter niet ze spreken niet de zemelknopers…

Voelbaar is de eenzaamheid die onafgestoft is blijven liggen op het kastje naast haar bed lege ogen door verdwenen hoop staren de koude leegte in terwijl 't zonlicht zich door 'n raam naar binnen wringt vergeelde ansicht uit het verleden staat onaangeroerd evenals de klok waarvan de wijzers allang bevroren zijn is de tijd…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

Regendruppels vallen neer Vanuit de hemel op de grond Met een knuffel in mijn hand Loop ik buiten stilletjes rond Kijkend door beslagen ruiten Gedachten spoken in mijn hoofd Hoelang zou het nog duren Voordat mijn laatste lichtje dooft Ik nestel mij in een hoekje Houd mijn knuffel stevig vast Het zal nog maar even duren Dan ben ik niemand…

De stilte sluipt zacht door de gangen De galmen in een nis gevangen Verlangen eenzaam naar wat tonen Waar nu de rust en stilte wonen De stilte sluipt zacht langs de ramen Waar dag en nacht de rust beamen De oude blijheid van weleer Kruipt in de nis bij hartezeer De stilte sluipt zacht langs de muren Hoelang nog zal zijn dolen duren Hij…

ze is al halverwege de trap naar boven mijmert over de treden die haar nog resten en of ze heel misschien nog een stapje terug zou kunnen doen ze beweegt haar vingers langzaam over de muur tript van bloem tot bloem als een speurende bij die stuifmeel verzamelt uit een gedateerde fresco ze hoort het zoemen van zoete herinneringen de…

in de ondergrond van herfstharde duisternis krassen zerken in schaduwen begraven wie zal hen horen als het middaguur al likt aan de bloedende kou van verloren liefdes in winternachten van morgen op de kale akkers waar wind zal wuiven naar een stroomversnelling vervluchtigd tot herinnering in het afgemaaide gras van vergeefse…

ik schrap de verveling uit mijn verbeelding als dagen zich zonder ver zicht vullen ontken dan de leegte van mijn bestaan gedachten willen slechts dromen omhullen mijn handen aaien bloemen van nabij zal ze raken noch storen in hun pracht ze bloeien hun onbesproken gedrag zij aan zij vertellen van schoonheid in stilte van…

Mama, wat dacht je in die vroege uren, Die minuten die eeuwig leken te duren? Kinderen gingen naar school die morgen, Net als werklui met de dagelijkse zorgen. Mama, wat dacht je toen je dat zag, Zo aan het begin van een nieuwe dag. Was de lucht grijs, of was het blauw? Mama, ik vraag het alleen aan jou. Maar je zwijgt, zoals je altijd al…

Het stormt in mijn ziel De wind huilt Mijn romp schuurt Het zout maakt rauw de huid Regen klettert in mijn hoofd Striemende gedachten En het hart klampt zich wanhopig vast Voor de volgende golf Mijn olielamp knarst en flikkert Maar blijft zichtbaar In de donkerste uren…

Hij kust de koude muren raapt tranen van de nacht veegt het stof uit alle hoeken schud de kussens zacht geduldig legt hij zich ten ruste in lengte van uren en wacht dat zij aan hem verschijnt in gouden gloed in al haar pracht hij sluit zijn ogen grijpt vast aan herinnering hoort haar stem in verte zacht…

Je hebt je hart zorgvuldig in perkament verpakt. Het ligt nu als een kostbaar boek in de kast van je borst. Je hoopt, je hoopt dat morgen al een zachte bries, een hand of warme adem het stof zal doen opdwarrelen. Dus je wacht op morgen.…

mijn lach herbergt de diepte van het zwart verbloemt als het ware de levenszijde van smart mijn stem spreekt niet van verloren eigenwaarde immers hoe zijn de verdorde wortels van mijn bestaan te begrijpen wie is immers in staat het eigen sterven te verstaan of machteloos nieuw leven te laten rijpen ik grijp nog wel…

Heb me nog nooit zo verloren gevoeld Tussen al deze mensen, tussen alle etalages Weerspiegel ik honderdmaal, maar toch alleen Grauw middaglicht in de stad Een verre klok slaat zwaarwichtig de tijd voorbij De stad kraakt en zucht, vervuild sluit zij zich Blinden rollen ratelend dicht Verkoopstertjes kwebbelen de tram in De avond valt in…

De man was eenzaam hij schreef slechte gedichten en berichten aan zichzelf vol lof hij hunkerde naar erkenning en licht maar verborg zich met zijn denkbeeldige vrienden in de schaduw van hunnebedden.…

zo geef je me jouw leven op de grenslijn dichtbeschreven liefde heeft te vaak gestolen; het meer dan alleen gekir de kunst van samen slapen nachten blijven vallen op het binnenpad naar stilte de schemering heen en weer om het schreeuwen te ontrafelen zo geef je me je ziel door eenzaamheid gesneden en ik ik wil slechts…