ik ween om het zwijgen om de nacht die zijn zwarte slagader toont diep in het lichaam mij verbindt met het meest nabije voel ik nog het kloppen in deze stroom van stoïcijnse duisternis die elke waarde breekt zich wijdvertakt langs wanden van tijd vandaag of morgen zal ik mezelf herkennen wanneer ik midden in de nacht word wakker gemaakt…

rook stijgt roerloos van de dorpen op de verre nevel daar is waar de mensen wonen honden blaffen in de diepte van de stegen uit de hoge moerbeiboom kraait de haan geen dag geeft je een tweede ochtend het water wervelt om het fort een miljoen voor een brief van thuis…

Er lekt eenzaamheid weg uit mij, dun verlangen -- naar het laagste punt.…

De avond valt in droomschaduw slobberwijn op tafel, pantoffels radio mijmeringen over de zee vaak wanneer hij zich verplicht in het alleen zijn te peinzen vreest hij de eenzaamheid die in zijn jeugd voelbaar was het is hier niet heilig meer oude boeken door het stof gehaald liggen te huilen onder regenlaarzen achtergelaten in de hal;…

vanachter mijn raam zie ik de takken treurig in de grijze wolken hangen de wind zingt een droevig lied dat mijn peinzen drijft naar wat woordloos bleef het raadsel dat me tekent in de zwijgende stilte die het zingen niet verhinderen in het betoverend gouden licht dat me heilig is een vonkje poëzie in het gewoel…

Hoe triestig achtergevels, verlaten in regennevels met vensters, waarachter schimmen staren Dode meisjes die vrouwen baren. Zo verzinkt de jeugd in water en pas vele jaren later, sijpelen met het droeve water beelden van een puberende schoolverlater.…

In stilte van het alleen zijn proberen te verwoorden wat geschiedenis vertelt zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details tekeningen van de avond jezelf in kleur bevrijden genieten van liefde in eenzaamheid schepen bevaren papieren oceanen gedachten voeden het ondubbelzinnige hart de stille schaduw van leegte in het gemis in…

de naakte waarheid in onberispelijke vorm verglijdt onder mijn voeten en draagt de leegte die ijlings de ruimte vult op het pulserend veld van komen en gaan een vinding die rijkelijk had gebunkerd tot schuilplaats morst nu vloeibare alinea’s op het voorwoord dat herrezen uit een atoom nu blind in braille wordt gelezen vingervlug kraken de…

Op een bankje begroeid met mos ze zat roerloos gefixeerd op de stilheid van haar natuur, haar verloren blik verzonken in spiegeldelen tussen geest en haar frêle gestalte in een wit geklede wattendeken verpakt in de kwaal van het geleefde leven de mond gesloten geen zinnen zonder eenzaamheid, toen ik de ontmoeting verbrak…

In het cruising labyrinth kom je lichamen tegen, gespierd, behaard, bezweet, besmet. Lichamen met gloryholes om in klaar te komen, of pikken die diep doordringen in jouw eenzaamheid.…

mijn moeder was afwezig mijn vader was er evenmin alleen ik was aanwezig ik was er niettemin ik had een boek een boek met sprookjes in zo begon mijn leven een sprookje met een gat erin een gat van duizend dromen ‘t leek goed te gaan alleen alleen op eigen benen alleen, ik was alleen toen kwam die breuk die breuk die alles brak mijn…

Een druppel in een zee van water die ene korrel in de zandwoestijn dat naaldje in een bos met sparren de ijskristal in de reuzengletsjer die ster in dat eindeloze heelal een seconde in die eeuwige tijd soms kun je toch eenzaam zijn tussen al die drie miljard mensen zoekend naar een zielsverwant…

(voor Sophie Heesen) In het zwart op jouw stoere, zwarte racefiets snelde je voorbij. Een vorm van afschermen. Sfinxachtig. Op zoek naar hem, die je zo intens blijft missen. Die nu anders verschijnt, maar nog dieper verbonden. Vanaf de bank voor het oude stadhuis keek ik naar de zangeres in het groene jurkje. Ze gaat naar Zuid-Frankrijk…

De maan gaat ongezien voorbij het sterrenlicht zacht, maar zo ver weg warmte geeft hij niet ik voel me weer een nacht weer een nacht een nacht ik voel me weer een nacht alleen, een zwarte maan een zwarte maan zwarte maan waar niemands licht op schijnt Ik adem ja en nee of morgenvroeg de zon zal schijnen in mijn tuin of er iemand…

hij voelt zich niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang…

Hyppolite kan beter een ander strijdtoneel zoeken, want er zijn gladiatoren, die geradbraakt worden afgevoerd. De wrede verlatenheid die vermorzelt, voelt zich net als God ook afgescheiden, zal ik maar denken om wat troost te putten uit mijn zo goed als verdwenen roomse roomsoezeninborst. De schone schijn vervluchtigt als ether en de machtige…

Als de wereld oorverdovend, oogverblindend ook, me omarmt, insluit in het oog van de orkaan van leegte, dan verblijf ik op een lege zolder van gemis.…

(voor Elisa Nielsen) Ruim een jaar was ik in jouw betovering en danste ik op de toppen van euforie, terwijl de goden met mijn hart jongleerden en het strand van mijn ziel eindeloos hemels was. Het heelal leek alleen nog uit jou en mij te bestaan en er fladderden vlinders op en neer vanuit onze harten, dacht ik, want in feite fladderden…

Het fluïde van de aangeboren eenzaamheid houd je hermetisch afgesloten van het beminde leven, geen mens kent de warboel in jouw hoofd, er loopt ongedierte rondom jou en iedereen slikt liever de tedere bedwelming van het vette westen, zelfs zij die jou betrappen (denken zij) op jouw prachtige ondeugden (die sluimeren in alle hoofden) noem mij…

Het gras, ik weet het nog het gras waarin jij lag te lachen naar mijn lach de tijd verstrijkt, maar toch jouw bloemen bloeien nog ze geuren heel de dag Wanneer kom je weer, kom je weer? .....Je hoeft hier niets, je hebt hier rust .....en ik maak klaar wat jij graag lust .....Kom je gauw een keer? .....Wanneer, wanneer? Zo vredig kan het…