Het is goed dat je bent gaan joggen om alle stress uit je vermoeide lijfje te lopen het is goed dat je alle stress in je lijfje door je bloed naar je gekwelde hoofdje laat lopen het is goed dat je weet en beseft en beleeft wat het is om bevrijd te zijn van de kramp in je hoofd en je bloedende hart het is goed dat dat dreigende…

Laten we het menselijk hart niet laten wezen als het hart van de winter. IJskoud, kleurloos en stil! Maar als het hart van de zomer. Warm, vol bloemen en vogelzang.…

vroeger had ik iets waar ik heel trots op was het was mijn schat die ik voorzichtig bewaarde in mijn jaszakken het waren mijn warme handen altijd was er wel iemand die het onderwerp aanroerde met een eigen ervaring vooral de meisjes waren buitengewoon geinteresseerd want jongens waren bonkig en ruw hadden altijd koude tengels…

Een bomenrij langs het landhuis, gehuld in vuilgele lakens Over de straten liggen roodwitte linten, als vergeten herinneringen Ze rijgt de veter door haar hoge plastic laarzen, en bindt een blauw strikje in haar opgebonden haar Uren rekken zich langer dan een dag, terwijl de wind de linten optilt, een glimp van marmeren straatstenen onthullend…

Onder de groeven van duizend jaar oude restanten in steen gehouwen bevinden zich nauwe catacomben te laag om te staan hoog genoeg om te bukken hier leeft in alle stilte de dood een dolende rat een dwalende raaf kijken naar mij verdwaasd kijk ik ze aan mij bekruipt heel aarzelend een schoorvoetend gevoel dat zij niet kennen benauwende…

Er zijn zo van die dagen met donkere onweerswolken boven je hoofd. Niets kan je nog behagen. Nare gedachten van elke realiteit beroofd. Op dat ogenblik heeft niets nog zin. Zelfs een stralende zon kan je niet bekoren. Futloos, geen einde, geen begin. Je voelt je machteloos en verloren. Het denken is niet te stoppen. Ook al probeer je nog…

Lach, lach vandaag, lach de lach, die jij alleen kan lachen die lach, die elk mens veblijdt zelfs de zon doet schijnen. Lach, je lach brengt vreugde voor ieder die hem hoort, al heb je zelf pijn al heb je zelf verdriet lach steeds je vrolijke lach zonder ken ik je niet. Lach in een wereld vol ellende laat ieder weten dat je leeft lach…

Zou hij van noesjka noten willen leren van eikeltjes en voetjes van de vloer blaast hij z'n schuiftrompetpartijtje door zou zij haar krullenkopje maltraiteren Het was bij ronalds rijke dokterstas een roze floyd draait er op volle toeren zij wipt haar schoenen op een paddestoel een dolle boel met platen uit de kas Haar ogen draaien in vergetelheid…

Als ik niets meer te doen nergens meer naartoe hoef dan, dan is het mogelijk tijd mijn lichaam neer te leggen Daarom dank ik het universum dat ik nog steeds iets te doen, al lijkt het veel, soms niet weet hoe en waar te beginnen, bijvoorbeeld dingen wegdoen, leren en studeren en dat ik altijd wel zin, wel meewil, iets te zien…

Ik zie ook andere gelijkgezinden bezwaard gemoed en depressiviteit die ongeveer hetzelfde ondervinden in hun emoties van neerslachtigheid Ver heen lijkt weer het nazomergetij met klatergoud in blauwe rafelranden het licht dat eerst nog scheen maar nooit ontbrandde een strijd die in een nederlaag verzandde één man legt heel Amerika aan…

Was vandaag net in de kringloop toen hij mij belde, aan het werk weer na twee week Thailand, nu in zijn pauze wandelend hoe zij het gehad en weer lekker thuis en aan werk alles opnieuw, alsof nieuw. En ik vertellend over diegene naar wiens uitvaart 'k was, had willen zeggen hoe mooi zijn kinderen de dienst verzorgd, de muziek 'Windmills…

Soms als ik schrijf heb ik nog geen idee waar dit vers leidt, het heden of verleden zoals naar tempo doeloe lang geleden waar allah meer dan christus werd aanbeden de gordel van smaragd rond java's zee maar wat ik zeggen wou is namasté en slamat datang, heren van de thee wees welkom in het land van stille kracht die onderhuidse werking van…

niet denken wat wil ik gevoel van falen van niet weten wat te doen van stemmen van verleden van ja en nee Niet weten wie er spreekt. De waarheid in mijzelf, de stem van verwarring. Niet weten, is niet erg. Niet weten..... Mag ik je even vragen? Mag ik mens zijn. mag ik falen. Mag ik helemaal fout zijn. Ja, en…

Ze kwam me ergens voor bedanken we raakten aan de praat en ‘k vroeg haar even binnen ‘t Ging over dochters, zoons, kinderen en klein, oma worden, zijn Zij denken moest aan wat ik ooit gezegd dat mijn zoon wilde bij mijn dochter geboren Ik dat nu niet meer wist, zij die zin zomaar naar boven vist. Dan zie ik op mijn smartphone…

"NIET ZO ERG HOLLANDS" - uit het dagboek van een niettemin geslaagde reis naar Nederland - Een reisrelaas met Pegasus enigermate aangedikt met de pluralis majestatis alsook met die des dichters bloedeigen vrijzinnigheid waar duivelsverzen feiten zijn en dagboeken een fictie, toevertrouwd aan houtvrij papier gegraveerd met vogelveer…

bij haar waan ik me terug naar eens waar ik schermde met tijd en mijn kinderlijke aanwezigheid ze kende me niet, beter toch? want het niet weten zijn de vleugels van vrijheid, niet behept door onraad en glorieuze valse overpeinzingen nu, nu behelst ze het weten wie ik was doch wie ik nu als aardse eenling ben is voor decimale jaren…

Graag wil ik eenieder bij dezen ja ook jou, mijn nieuwsgierige aag! bij dezen dus hierbij heel graag in eerste instantie heel even erop wijzen dat ik sinds vandaag op de kop af tien jaren geleden een bijzondere band in mij draag van mysterieuze geneugten Al draag ik haar niet in mijn hart zij is overal en altijd bij me zij weet alles…

Ze zit omhoog in de penarie op zwart zaad in de puree wil zij amour of mijn monnée ik wil wel, maar lijd met haar mee zij zit nu op de blarenzee smeekt stuur mij geld, help nou toch mee is zij een toverheks of fee straks zit ík in de ratsmodee en kost het me een jaar of twee als zij blijft zeuren, ach en wee al hield ze er al rekening…

in het korten van dagen waar schaduwen mijn silhouet verkleinen het duister verkilt luisteren mijn stappen naar het geluid dat mij ter gehore valt in het overpeinzen naar een tijd die voor mij geen lente of zomer bracht waren dan tóch de herfst en de winter de zolen die me verder brachten dan de educatieve momenten die ik…

Je natte haren plakken aan je koude lijf je voelt het niet Je spoelt aan waar de stroming je richting bepaalt je overleeft je weet hoe dat moet dat wat zich als patroon herhaalt voelt als muiterij Het blijft gaan en komen diezelfde golf van gemoed als een kind die een som maar niet snapt een onzichtbare leermeester in de…