Houd mij niet vast, de tekens breken, zo hoorde ik die dag jouw lied, die dag waarop de tongen spreken van: weg is al het oud verdriet. Die pinksterdag was nat van tranen, mijn ziel verzonden in die vloed die door geen dijk geleid in banen naar waar haar 't licht weer rijzen doet die met zijn vuur de aarde zuivert. Nu heeft die Geest mijn…

Beneden in de kelder, om de hoek en uit het zicht, staat een deur met venster die vroeger boven toegang verleende. Nu, in het duister, staande tegen een grijze muur, staat hij doelloos de doorgang naar niets te versperren. Maar, zolang de tijd, zolang de hoop, ééns weer door opening ruimten te ontsluiten.…

grote woorden hebben me pijn gedaan bevroren knoppen die nog open moesten gaan joegen stormen door het groenend blad kaalden de takken die ik al ontwikkeld had met scheefgroei vocht ik voor balans in afzijdig blijven vond ik zo mijn kans leerde in pareren mezelf te verweren liet kansloos verschijnen mijn toekomst niet ondermijnen…

Ik wil de zee - zei je alleen alleen voor mij niet voor het kind met emmertje en schepje niet voor zonnebadende barbie meisjes niet voor glimmende sixpack jongens of anti zonnebrand inwrijf senioren stijf van de olie ook niet voor uitgelaten opstuifhonden die gecultiveerde - in zand en water losgeslagen - kamerolifanten niet…

De tijd is gekomen mijn pen is krom van de geschreven letters die geen woorden vormen een mislukt schilderij zo lijkt het wel een amusementsspel dat niemand kan vermaken loze zinnen ze kunnen geen mens meer raken.…

balancerend in het leven op een leidraad, oh zo broos jongleer ik pijn liefde en gemis dan weer vrolijk dan weer boos zwemmend in een zee vol tranen al is er niemand die dat ziet zeg ik steevast dat het goed gaat ook al sterf ik van verdriet niet wetend waar te beginnen niemand zegt mij waarnaartoe put ik mijn kracht uit de liefde ook…

Het was een mooie dag vandaag, met licht en bloemen, met kinderstemmen zonder haast, maar luid en blij. Dat zijn zo van die dingen die je niet echt kan benoemen maar daarvan en daardoor toch leven wij? Wat zou het goed zijn als dit meer zou kunnen, maar dan moeten wij de wereld beter runnen.…

traag schrijden luwte en schemer betreden zienderogen vroeger dan laat dieper dan donker een verte verdwijnt de avond ontvouwt vormt nachtwolken op gedempte toon in het laatste schijnsel gloeit een bergtop na het glas leeggedronken dagelijks brood gegeten een omsingelde maaltijd borden onder de kraan geheimen en beloften betranen…

ze trokken weg de vogels toen… in de herfst vliegensvlug waren ze weg voor ik er erg in had kennen ze mijn missen weten ze wel dat ik in de lentenacht naar ze op de uitkijk zal staan… zien ze mijn vreugdetraan wanneer ik hun vleugels hoor de zachte slagen ruisend door het morgenblauw… mijn verlangen zo groot reikt naar het leven…

We schrijven er allemaal wel eens over zo poëtisch, soms pathetisch, uiteindelijk zijn we allemaal even bang voor die laatste gong uit de gang.…

Het graf ligt voor mij open maar ik trek mij dat niet aan ik loop er gewoon niet langs voor nu grijp ik mijn kans en ga feesten mijn leven vieren blij dat ik er zijn mag in een bootje de oceaan op varen de wereld verkennen hij is zoveel groter dan de achtertuin laat ik het glas nu heffen op een leven zo kansrijk en op een gaan even…

Ik ben een schaduw wacht op de dag en verdwijn in de nacht overdag volg ik de lokroep van mensen het spel van de kinderen de ruzies van echtgenoten s'nachts verberg ik mij ongezien in haar gesloten ogen zij geven mij de rust ik word even zichtbaar als ze haar nachtlampje aandoet haar ogen bewegen en ze slaapt verder.…

Ik heb maar een paar woorden zo ratsflats door elkaar heen dat is mijn geschenk een paar zinnen uit mijn mouw geschud waarmee ik denk jou te lokken waardoor je zult zeggen kom laat me je beminnen.…

Ik schreef woorden met inhoud. Na jaren van besef Begrijp ik niet meer wat ik heb neergepend. De inhoud is verdwenen.…

Toch heb je nooit die stem gevonden die sprak namens de onderdrukten er was een menigte die riep om een zo koud mogelijke oorlog er werden voedselbanken opgericht. Schrijvers schreven over liefdadigheid en vorm en inhoud van de kunsten maar niemand raapte jouw ziel uit de goot, waar die zo lang had gelegen. En toch heb je altijd die stem…

Het is misschien vijf dromen verderop dat land waar jij verdwijnt in jouw dans en veel tijd om te schrijven heb ik niet maar ik vertel je over muziek over het voedsel van mijn volk er is geen tijd om na te denken jij staat daar waar mijn wereld eindigt en zwaait er naar de wolken met niets anders om over te peinzen dan de afscheidsbrief…

ik sta aan de vloedlijn waar zonnestralen hen omarmen die het ontberen wolken krullen er beduidend anders zo streelt de wind lieflijk zorgen uit de gezichten van zodat hun tred lichter zal zijn dan toen ze kwamen…

ik ging door het lint was roze in haar haar gedachten las ik in haar ogen dacht ik, bedácht ik naar bleek was haar huid en haar prachtig geknipt voor mij en mijn dromen zijn bedrogen want ze kwamen uit het niets zomaar tevoorschijn mij achterlatend als een gevonden voorwerp lijdend en medewerkend tegelijk en smeltende sneeuw stopte…

Ik maak schaduwen zonder einde handreikend omsluiten zij mijn grenzeloosheid ronder dan de aarde De ruimte binnenin is groter dan ik ben het overstijgt mij hemelhoog dieper dan de zee Vrijheid heeft een prijs ik betaalde de veerman nog steeds achtervolgt zijn hoongelach mijn dromen Ik neem het voor lief…

Het huilen van een kind, een moeder weet wanneer het " menens is" het kind huilt omdat het boos is, omdat het zijn of haar zin niet krijgt, vanwege onbegrepenheid, vanwege straf, OF om zijn gelijk te halen. Het huilen van een kind zet je soms op het verkeerde been, maar da's andersom ook zo, wanneer Opa uien staat te snijden, denkt…