Ik ben verdoofd omdat ik alles moet en toch stil sta achteruitga Ik voel verdriet omdat ik alles moet en toch terug ga naar het nergens Ik verdrink in leegte vol van lethargie omarm de indolentie de stilte van het niets Mijn god verlos me maak me vrij van geest laat me weer genieten van het levensfeest…

Zal ik spreken over tijdseenheden: uren, dagen, weken, maanden, o jaren wel, gevuld met onbegrepen zinnen, met raaskal, oorlogstrommels, met slachtoffers zonder tal. Of zal ik spreken over tijden van geweest, toen zeden, officieel geknepen, vleselijk gerief ontkenden, terwijl nu als norm moet gelden, geilheid van geest en dorheid van…

zie je ook, mijn kind de verte van dichtbij kijk jij naar buiten, vooruit terwijl ik met het verleden vrij je ogen volgen de dromen die ook ik ooit heb bemind jouw met hoop gevulde hart ontmoet ik in een late echo die zich thans in mij bevindt geef me als je wilt je kleine hand, als het mag voel ik mij, voor even, een eeuwigheid…

alles sterft ja, ik weet het wel de vogel, een bloem het hart, een mens mag ik missen… mag ik huilen… als kraaien in zwarte verenjassen een herfstschreeuw brengen steeds, steeds dichterbij mag ik missen… mag ik huilen… om toen, toen die warme dag dat de koude wind een huid kwam schuren en het verliezen rond het stille sprei…

je liep in een smalle straat en je hoorde stappen iemand liep achter je je werd ingehaald in een steeds verder donker zo donker draaide je je om er was echter niemand het waren je eigen voeten…

veelheid van woorden verwarden mijn oren maar mijn zwervende zijn hoorde hoe je lippen bewogen in de taal van universele liefde handen van strelende zinnen over mijn naakte lichaam ik proefde het genot van tedere tintelingen uit liefde geboren ik wacht op de plek in het nu en weet dat alles roept om meer maar alleen jij moet luisteren…

Als ook de wind Niet weet Uit te leggen Waarvan gefluisterd wordt En het land Van het stof Niet vernam Welke vorm het aanneemt Zelfs de zee Met druppels Verwaterd De regen niet waarneemt Terwijl altijd het voelen In emoties Knetterend De leegte vult…

je bent nu zo lang weg, vervaagt in mijn verbeelding rond het ouder worden door de tijd jij draagt en ik ik ben het kwijt, hoe dat nu moet mijn boete doet er niet meer toe, ik lijd nog altijd dit verlies kies je voor het nu, of voor het eeuwigdurend jong zijn? deze pijn vergaat niet in een dag een week een jaar we zijn er, eeuwig…

Kies ik voor jou of kies ik voor mij? ik weet, ik moet er zijn, maar dit kan er niet meer bij. Even weg, even lucht, even lachen, geen gezucht, even vrij, iets voor mij, wordt het dan nooit een keer laag tij? Bij mij ligt de keus dus het besluit, maar echt, ik kom hier niet meer uit. Telkens een droom, die weer vergaat, omdat…

iedereen loopt onder een paraplu maar ik ben mijn paraplu kwijt zwart rood oranje mensen en paraplu's ik weet niet of men melancholiek is en ik weet niet of ik treur in de regen onder mijn verloren paraplu misschien ben ik wel blij onder de zware regenbuien als ik dood ben zeker zal ik de regen missen maar waar is mijn…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. Kijk nu nog even naar het…

waarom teken je geen huis schilder je de bomen rood sla je dagelijks een kruis zoek je spijkers in een sloot waarom praat je met de muur en ga je fietsen in de storm zijn de appels je te zuur praat je enkel voor de vorm waarom zoek je het waarom het antwoord is toch al in zicht het is donker, kijkend achterom want voor je schijnt het…

Ik heb van veel zaken diep berouw de dood komt nu zeker gauw jij bleef mij al die tijd toch trouw jij was de enige die bleef en droeg er zorg voor dat ik nu nog leef maar ook jij weet dat dat alles tevergeefs was de dood staat om de hoek te wachten en niemand kan die verwachting nog verzachten of het is diegene die mijn kist stiekem reeds…

Van heel ver komt al iets van vreugde, bijna nog of het eigenlijk niet mag, want ach, mijn lieve jongste broer ging henen en liet ons zoveel droefheid na,zo’n pijn. We treuren om dit scheiden, veel meer nog dan we ooit maar dachten dat dit kon bestaan. De zon schijnt nu na al die regen, doet ons toch weer zien hoe alles vriendelijk verder gaat…

ik ben terug gegaan naar jaren die vergeten bleken heb ze muzikaal weer kleur gegeven met plaat en grammofoon wat geruis en kleine krassen die naadloos in herinnering passen voel de emoties weer komen van avonden vol drank en dromen verhitte gezichten in vreemde flash backs waar zijn ze gebleven die toen trouw zworen op het leven van…

Er loopt een razende in mij rond te schelden en te tieren maar uiterlijk ben ik een non zo rustig en bescheiden Er stroomt een rivier van tranen door mijn hoofd maar naar buiten ben ik een zon zo vrolijk zonder lijden Ik probeer een mantra te herhalen in mijn hoofd dat soms lijkt te werken om uit het denken te verglijden Maar wie kent…

Ik loop door de straat waar ik vroeger woonde alles lijkt zo klein de huizen, de tuinen dat heb je als je ouder wordt het aantal auto's is gegroeid waar wij op straat ongemoeid konden spelen, vervelen de kinderen zich binnenshuis met computerspellen en tv dat heb je als je ouder wordt maar het is de nieuwe tijd ze willen op een…

Onrustig aanwezig In het benauwde klam De gevlogen mus wist Een verbrande vlinderpop Een kromgetrokken rups Krijgt geen vleugels Geen kleur geen leven Pijn geweld angst Marcheren meedogenloos door Onrustig voelbaar Scherpe ongemakkelijke vibraties Een mens kent zijn machtslust niet.…

nu is het moment dat eilandenrijken bezwijken onder de druk van celwanden langs het onbesproken kind dat vlucht over bruggen met oppervlakkige pijlers dat niet mag zijn, dat hoort te zwemmen in giftig water zodat het lijf is afgemeerd roemloos bestrijkt daarna een nevel het leven in zee en louter periferie tot ongeboren toekomst gloort…

ik dwaalde in herinnering waar donker dreigend en schaduw tastbaar was weer hoorde ik de stap en vage woorden alsof er iemand naar beneden ging het kraken van de trap verraadde hoe ver hij van mij verwijderd was er viel een gat van ongewis gevuld met beelden waarvan ik het bestaan niet wist zij raakten mij met klamme vingers van…