de trage gang van oorlogsdagen vraagt een bange blik om moed gepast bij holle buiken en de gloed van koortsig toevlucht zoeken -bij elkaar kijk maar door het glas dat boven gas en licht met uitzicht op jouw stervensduur en dat dan ieder uur kerf de angst in duizend ogen kras de dagen in de muur…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

Als een omhullende schelp Plaatst ze haar armen Binnen deze warme begrenzing Mag het gevoel zich uiten Verwordt een trots ego Tot een week mens En weent Laat de kern zien Als een kind Kwetsbaar en puur Geeft toe aan Weggeredeneerd gevoel Zo in deze greep Grijpt het aan Roept op tot Beschermend koesteren Los laten is Wederkeren…

in mijn nachten hoor ik een verre hond mij toeblaffen zo nu en dan, met intervallen die de lengte van helder achterblijven doorbreken. Met gerucht dat mij wil straffen zodat geluid van kleur verschiet, ook al weet ik beter in het water van rimpelloze nachten groeien wortels die tot mijn lippen reiken geruisloos in plooien van kerende gedachten…

Laat mij de hoop toch niet verliezen, al staat het water mij tot aan de lippen, God. Ik weet het helemaal niet meer, zie enkel duisternis en onbegrip, hoor de beschuldigingen. Gij weet dat ik toch deed wat moest, dat dacht ik toch, hoe tegen hun verwachtingen, maar denkend aan het grotere geheel, niet aan de sympathie die ik kon winnen als…

verberg je maar in de hel van koude woorden achter glas van twee maal twee maar toch beschermd tegen zijn wrok het hemd is nader dan de rok maar jij betrok mijn beeld voor altijd onverdeeld in schuilkelders vol zand het is de tijd die aan mijn hand dit leven kwijt aan jouw verstand…

Beklemd tussen vier muren in het geraamte van de tijd... Iedereen ademt zwaar en de leegte tussen de botten is als verzuring in de nerven van bladeren. Langzaam, maar zeker sterft ieder wezen, de ziel krimpt eerst ineen en ieder ding waar zoveel waarde aan werd gehecht verandert in steen. De liefde die broos is wordt verpletterd in een…

Al tijden ben ik inspiratieloos. Geen woord, dat iets te zeggen heeft; geen zin, die wat verhaalt. Losse flodders en loze kreten; niets van betekenis vult hier en daar ’t papier. Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

Pijn tranen zien stof is het uit het heelal. Ogen zien dingen die dagelijks groeien als een woekerend ziekte, binnen de muren van het lichaam ligt de scherpte van de nacht. Dit is de kennis van onwetendheid het mes met vlammen rusteloos midden in het hart. Laat mij je wakker schudden uit het dagelijkse uit de dingen die verdrukken…

Alleen zijn is niet erg Hoogst vervelend Maar verder niets Wachten op wat niet komt Vergeten Dom erg dom Dobberen in eigen levensbrij Soms eens varen Zomaar ergens heen En dan zingen Een veel gezongen kinderlied Moeder zingt het iedere avond Alleen Maar ze zingt.…

daar sta ik dan in omaschap onzeker plukt mijn hand een grijze haar, ze werpt een lok weerbarstiger ter zijde onvermijdelijk hou ik van dat kleine ogenblik en rood kleurt soezerig zijn zachte lach vanzelfsprekend wacht mijn hart alweer op hem nog vóór hij zelfs vertrokken is…

(vluchten kan niet meer) hier aan het einde van de tijd klamp ik me vast aan wat mooi is, ik kwijt jouw hand die zacht de mijne draagt de zon daagt in het oosten hier op deze koude plek waar de aarde zich in warmte kleedt; geen lekke vaten maar een volle vaas rond het decreet van zoete liefdesrozen laten we verpozen naast de laatste…

(what a wonderful world) kijk toch hoe de bomen glanzen zie de roos bedekt met dauw en hoe de wolken samenvoegen tot een sneeuwbeeld tegen blauw ik hou van jou klinkt dan zo goed de woorden dansen, langs de regenboog van mijn gemoed hoor toch, hoe een baby huilt het kindje schuilt zo warm in moeders arm en aan de vaste hand van…

hoe snel het voorjaar vorig jaar verdrijft, bevrijdt van bange beelden ondanks mijzelf kijk ik vooruit mijn dwalend hart weet weer waarheen…

(hijo de la Luna) de zigeunerin, ze was alleen verlangend naar liefde, een smachtende man- maar ze vond hem niet in haar verdriet verzocht ze de maan bij het gaan van de nacht om steun: “ik leun op jou” zei ze, “maak me de vrouw van een sterke man en ik zal dan mijn offer dragen, zolang als ik dat kan” in antwoord op haar vragen…

zonet verloor ik weer mijn ziel aan Bach Mattheus Passion beïnvloedt humeur het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij mij weer emotioneel meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste klagen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert volg mij, waan der permanente…

mijn leven eindigt nu, ik ga maar keer terug in wat de bloemen je vertellen hun blaadjes zwellen in het morgenlicht de nacht is al gezwicht voor zoete druppels dauw ik zie je gauw terug laat me niet alleen - nu ik ga - raak me aan en streel mijn rug maar strijk niet tegen haren in de lamp dooft zacht aan dit begin van etmalen vol…

in de stille deemster fluister ik in woorden mijn weifel, mijn twijfel tot een ongeoefend lied mijn hand penseelt dromen nachtelijke werkelijkheid een wonderster, zo mooi siert mijn gesloten pad ik ben ik tot de morgentijd mijn hart kent went aan de tegenslagen hoffelijkheid wint overwint nonchalance een hunkering lispelt langs…

Jij nam nooit afscheid van het verleden je hebt je omringd met alles van toen in de hoop dat je het eens over mag doen je werd in je hoofd nooit ouder dan achttien dat was wel het maximum je keerde je spiegel en sindsdien heb je je gezicht nooit meer gezien je bent als Dorian Gray alleen schilder jij je zelfportret en zelfs de fijne lijntjes…

Nu de avond valt wordt alles milder: de mensen maar ook het licht en de woorden, de gedachten. Wat ben ik blij dat de strijdbijl weer even wordt begraven en dat we ook onszelf aanvaarden met al de ellende die we meeslepen, met al ons pogen en mislukken. De witte bloesems zeggen ons dat ook na morgen er nog leven is, nog toekomst en veel vreugde…