Sommige gedachten staan lijnrecht tegenover elkaar wanneer zij bij maanlicht hun dag overdenken op 'n bankje in het park waar een voorbijganger net zo gemakkelijk verloren loopt kruipt de tijd als nooit te voren juist die kant op waardoor de ochtend gelijk in 'n ander daglicht wordt gesteld…

de lach is weer verpakt in klatergoud spiegels kaatsen vol de schijn van het uitbundig samenzijn staan bol van holle frasen en platvloerse gein maar het is voorgekookt de bordjes smile weten van geen wijken als wij kijken waar is de lach die prikt achter de ogen voelt als een brok in mijn keel die mijn hart nog diep kan raken…

als ik over zestig dagen jouw kleine hart herdenk, besprenkel ik de dauw met extra zachte lagen, duizend maal… duizend maal dezelfde koele manen boven steeds hetzelfde land als jij ooit mijn hand zal pakken die -ouder dan, standvastig aan mijn arm zijn beeft zal ik niet langer meer verzwakken maar beseffen, dat je geeft…

ik zag een droomgezicht het mooiste licht alsof de einder brandde het leek zo simpel maar niets was minder waar iets van Heiligs was daar later, ja, later vertel ik van het water van de fluister in de wind dan kwast ik doeken vol kleurpigmenten voor een natuurkind…

de duif vermoedt de avond in zijn roep en rekent op de morgen hoor je hoe stil het is in mij de avond valt steeds minder klinkt mijn roep om jou…

heb ik jou geschreven (geen smeekbede, dat niet) hoeveel schrijfpapier ik heb verkwanseld vol woorden weet geen ziel, noch de tranen die erom gevloeid zijn toch geef ik niet op en pak voor de zoveelste keer weer een vers vel, en vertrouw mijn spinsels toe aan het papier dat ze gretig absorbeert tot ik het teruglees en besef het blad nog…

Hoe brengt die lindebloesemgeur ineens weer heel mijn kindertijd naar boven? Ik kan het zelf maar nauwelijks geloven maar 'k voel de tinteling tot in mijn hart. Hoe blij kon ik toen zijn om zonnestralen die door het bladerdak hun weg gevonden hadden en op het warme pad hun tekeningen schreven die ik echt kon lezen? Waar is die tijd naartoe…

het hoofd vol van het water drijvend tussen grachtenpand en duinenrij, de nieuwe brug het oude strand de zee met zeilen op haar rug doorweekt in ’t witte zomergoed de huid omhult met nevel bij stilte tussen eb en vloed de tram rijdt door het raam dwars door ’t glas ik weet dat het een leugen is er zijn geen scherven toch is daar…

Troost mijn hart in bange dagen als het uitzicht neerwaarts is wees een antwoord op mijn vragen vol met twijfel en gemis Vang me als ik dreig te vallen ontcijfer de oplosbaarheid van mijn verwarde getallen de beloning is mijn dankbaarheid…

ooit waren er vogels mijn vader hoorde vernam het als hoop als een verwachten het lied door de dag ooit waren er bloemen mijn vader zag de aaiende vlinder op het hartje rusten ik zag zijn lach ooit was er mei was er verwondering om de wulp in de wei het handje in een hand gelegd nu is er leegte ondanks… dan heb ik niets…

Onrust Steeds worden wij mensen onrustig als er zelfs maar in de verte wordt gepraat over God. Sterker nog: zelfs de geur van God hoe liefelijk die mocht zijn doet ons een blokje omlopen. Breng Hem liever een of ander offer laat alles maar branden wierook, hars, hout of papier laat de rook tegen de aarde slaan en verdwijn dan met haast…

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

luister, in bedekte termen klinkt een laatste tureluur ik laat mij kennen bij stemmen zonder weerwoord het slijpen van briefgeheimen is van lange duur op verlaten hooivelden is geen vogel meer gehoord als ik daglicht ken, hoef ik niet in aarde te wroeten mijn zwijgende metgezel laat ik op volle zee achter misschien wel om niet zelf opnieuw te…

Jaar in jaar uit schoof buurman - die van helemaal achteraan, bij regen of zonneschijn routineus langs mijn raam. Dan kon je z'n silhouet in stilte voorbij zien glijden. Op weg naar werk, zorg of vertier, was buurmans vluchtig verschijnen een bron van kortstondig plezier, als iets bestendigs, gelijk de nacht, die breekt voor de morgen.…

ik herinner me een nacht, gewikkeld in de dodenwacht van zeven maal plus één keer werkelijk een dag geleefd de lakens werden nat, het klamme zweet betrad al lopend oude ruggen in het overbruggen van ‘t armzalig schietgebed in de weggezette kast daar achter, in de la versta ik geen gekerm of honderduit ik wankel slechts, waarna…

ode u aan de niet kleur als geen licht wordt teruggekaatst alleen de nacht welke zich bekleden laat zwart gedragen wordt geraadpleegd past in alle tijden veelzijdig zijn de blikken zie rondom verheugenis daarna de dood in rouw gekleed hoe trouw tooit het huwelijksfeest in onderscheid naast wit…

kiezelstranden omzomen mijn water in de woestijn gesloten in ogen gevouwen, zuchtend naar een mond vloeibaar naar weiden of een verworpen stad bevangen aan uiterste randen van trillende lucht op een morgen ontwaakt nog beschonken van donker de volgende dag na vandaag met daarboven eeuwig hemel het zicht ontnomen, in kluwen tot stof vergaan…

Vang me als je wilt ik ben nu in je ruimte steek een vinger uit en ik grijp je hand om niet meer los te laten voor ik ook de rest weer voel…

Een vrouw ontmoet een man de blik, de handdruk voelen klik, maar zij, zij gaat er niet op in! Want waar het eind en waar begin? Toch, zomaar ergens middenin lijkt er iets ontloken, een digitale geur geroken, iets opgelicht, ontstoken. Nu wil zij gewoon vertellen, over de zonneschijn, hoe groen het gras, hoe fijn het is, het was, zoals…

Als je wat ouder wordt zijn dingen anders wat krom gebogen lijkt is recht gelogen zoete koffie heeft plots geen smaak wat zoute soep was is nu flauw en zo gaat de lijst door eigenlijk is alles anders dan daarvoor en zo kijk ik ook naar ons zijn we nog zo doldwaas verliefd staan we snel even op uit bed heeft de één de koffie al gezet…