Ik zie je dwazer nu, Dan toen ik je ontmoette Razernij is afgezwakt Wat metaforen nu, Je raapt ze op en draait ze rond hun as Ik heb je gezien In het perspectief Van wie ze waren zij die meereisden Voor een stukje Soms te lang, Maar bijna nooit te kort Ook jij niet want ik weet hoe het zal gaan Als repetitio…

ik las in je ogen geen wens naar weder tederheid ik hoorde in je stem vreemde woorden van ontluistering ik las in je brief met weinig zinnen een antwoord voor jou is opnieuw beginnen mijn tegenzin ik wacht op mijzelf in de benarde kilte van verwarring en leegte ik sluit mijn hart in jouw afwezigheid en wacht op verdriet…

Ik plant mijn exen in de tuin ze mogen daar opnieuw ontluiken tussen beproevingen en puin tot teelgewassen of tot struiken en af en toe komt op hun kruin een bloem tot bloei, of hopen buiken zichzelf een beetje op tot duin waarop ik staan ga om te ruiken want hoe de wind ook keert of draait het geurt hier steeds naar oud verleden waarvan…

Groot geloof in geliefden en in God en we gaan geheid scheiden de ganse dag geneuzel en gezeur…

het was in die hut op de vlakte dat ik je mijn vertrouwen gaf in een moment van zwakte je was zo cool, zo heerlijk maf dat ik naar je vriendschap snakte we hadden hetzelfde ritme van denken en doen dreven op dezelfde getijden we waren 'young and restless' toen te jong om verlies te lijden en wat eerst gewoon aardig was werd een passie…

Bij deze: De laatste formaliteiten Die ons nog scheiden Van de feiten Wat verbond was Wordt verdrag Ons gezin ‘Gedeeld ouderlijk gezag’ Nu alles is verdeeld En in de breedte en diepte uitgemeten Wil ik nog maar een ding van je weten: 'Je hebt de rechter Zeker niets vertelt Over 3 augustus 2002 Die Predictor en twee streepjes En…

dit is pure kul het spel van ja nee misschien zelfbevestiging zeg maar wat het moet zijn wanneer ik heb niet eeuwig de tijd h.…

De aarde, blauw aangezicht in het kosmisch kille licht, ik wrijf je warm, op vlucht tussen de planeten, waarvan we vandaag de namen zijn vergeten, ik dichtte een arm om je middel heen. Je kwam liefde te kort, een woord waarom gelachen wordt, het blauw wordt ijs, daarna grauw, niet in meer staat innerlijk te bloeien, in de kou wordt alles…

Even weg geweest van hier naar daar paar dagen maar stilte gedachten komen gevoelens stromen plomp starend in die grote zee 'k zie die kring daar viel hij naar omlaag je droeg 'm altijd graag dat ding nu zomaar in een ogenblik gedumpt, geen spijt of schrik niets dat 'm ving eens het symbool van liefde alsof…

Ik liep weg, om te kijken of je achter me aan zou komen. Ik keek achter me, maar waar was jij? Jij zag iemand anders, iemand die mijn plek kon innemen. Je keek me nog aan, ik kon mijn blik niet van je afhouden. Maar je ogen zeiden dat je niet zoveel van me kon houden als ik van jou. Ik ging langzaam zitten. Ik voelde me leeg. Ik keek nog even achter…

Via de astrale sferen zou ik jou zo snel mogelijk kunnen beminnen, maar dat werkt niet echt, het is slechts een idee zonder kleren. Als gedroomde minnares zul je nooit het bed met me delen, dat is de zuivere waarheid na jaren van dichterlijke verblinding. Het is een ideaalbeeld van de vrouw, die mij tergt en pusht, die mij tot schrijven drijft…

De eerste was dacht zij Die over Sint Nicolaas Hoe zij haar schoentje zette En papa het stiekem vulde De tweede was die over Goddelijke almacht Hoe een engel uit de hemel Zorgde dat het goedkwam Het zal toch niet gebeuren Dacht zij na de scheiding Dat ondanks wat mama zei De liefde de derde leugen is?…

Vergane dagen bouwden toekomst Zag, voelde en verlangde ik Nu sta ik hier, jij daar Verder weg dan voor je in mijn leven kwam verstreken dagen vlochten idealen dacht, hoopte en verlangde ik Nu sta ik hier, jij daar Verder weg dan voor je in mijn leven kwam Voorbije dagen spiegelen toekomst Denk, hoop en verlang ik Kom jij hier, kom ik…

Hier, draag mijn hart maar naar de zee ik kan er verder niets meer mee en voel me rot in dit verdriet de eenzaamheid die trekt me niet ik weet niet waar jij nu vertoeft en of jij ook de weemoed proeft door wat wij samen nooit verklaard in het verleden hebben gestaard.…

Haar eigen schoonheid is zij zich vaag bewust maar zij staat vast voor hem De vreugde van het moederschap - het diepst gevoeld door een onvruchtbare vrouw Heimwee dringt door tot het hart en verschrijnt tot zielenpijn als het thuisland onbereikbaar is De woorden van haat verwoed geschreven verhullen niet hun bron - liefde…

Mijn adem wappert na, als spinrag in de kamerhoeken, het web waarin de glinstering van tranen zich edelstenen waanden, alhoewel ik in het heden al voorgoed vertrokken ben, in dat bed hoeft de tijd mij niet te zoeken, op de spiegels van het verleden hangen nog de druppels wasem van mijn stem, één goede schoonmaakbeurt en de ruimte…

De dag was lang, schoot maar niet op, -planten weigerden wortel te schieten,- die maar niet leuk wilde worden omdat jij bent weggegaan met koffer en al. Zouden de kikkers nog kwaken en zou de zon en de regen nog een regenboog worden, of was mijn orde voorgoed ver- stoord en bleef ik een dode boomstronk? Nachtenlang doorgehaald met woorden…

Nachtenlang hebben we hetzelfde bed gedeeld, we waren naakt als Adam en Eva voor die rotboom, je erotische lichaam heeft me nooit verveeld en je handelen was de vervulling van een wensdroom. Ik mocht eindeloos met je grote borsten spelen, het hangen aan je tepels vond je zeer opwindend, je stond wel halfnaakt te pronken op kantelen, die frivole…

Ik voel je in mijn armen, ik voel je op mijn huid. En hoe ik ook zal schrobben, je gaat er nooit meer uit.…

Ook al heb ik je nummer gewist en je spullen weggegooid alles wat van jou is, blijft in mijn hoofd.…