Omdat ik niet wist wat het diepste is Kende ik de diepte, de dalgang van de dagen niet Nog, hier gekomen, waar het riet onder de golven drijft Weet ik niet of dit het diepste is Ik weet wel dat het pijn doet Dat ik jou zo moet zien Een tor die vleugelloos geplet is, kwijnend Alsof de zon een laken was waarachter nacht Grijnzend verborgen…

A kan wel tegen B zeggen dat x y is, maar als B niet erkent dat A A is en hij of zij zelf B, en daarmee een ander is dan de ander; en als A niet differentieert tussen zichzelf en de ander, B in dit geval, dan is er geen A die tegen B zegt: x is y. Daarbij moet voor A en B duidelijk zijn wat x is, en voor beiden moet helder voor ogen…

Er ligt gevoelige emotionele rijkdom in stadse eilanden vol duisternissen bij verlegen volkse mensen die hun eigen eenvoudige muze zijn geworden in de oude wijken dagelijkse armoede bespreekbaar omdat lauwe koffie voor wonderen zorgt praten nu het een simpele gewoonte is ze weten dat het hart door liefde slijt op de sleetse hoeken van…

Om jou zinnen over leven mee te kunnen geven, zijn het intrinsieke grenzen aan de betekenis die ik er intertekstueel in leg; tijd en aandacht zijn niet meer dan posters over scheuren in het ethisch behang van fervente dromers, onveranderlijk verlangend naar een brandend activisme. Dan moet het toch over hoop gaan, of zand in geluksmotoren…

de gedachten die onvermijdelijk verdwijnen in het uitdijende al wat zeker leegte genoemd worden kan omdat het al teveel is om te bevatten en de gedichten die onverbiddelijk ontsnappen aan die oneindige val want als vulling gezien worden in ieder geval des dichters leven het misschien is voor een vaste lezer als ik met laserogen…

Geen dag gaat voorbij of ik ontmoet mijzelf 't zij in spiegelglas in water van heldere stroom of in gelijkende medemens. Steeds weer vraag ik mij af waar of wie ik ben en of mijn spiegelbeeld zich ook in mij herkent. Ik ben niet de enige die naar zichzelf zoekt. Maar elke dag loop ik mijzelf voorbij in de overwelgende massa.…

De herfst is veel te vroeg begonnen; ik heb de heide niet in bloei gezien, het lachen van de madelieven niet genoten, het onkruid niet zo hoog zien groeien als altijd… Maar velen gingen die ik goed gekend heb: de ene jong, de andere oud, maar niet het gloeien van het goud van tere liefde die de wortels voedt en drenkt. Niets van dit alles…

De zwaarste zwaarden laten zij over doek en leegte vallen: het scherpst is dat van Salomo, van het Recht snijden, zo werd gezegd; doch allerbotst is dat der dood, Damocles’ Fatumlemmet- stoot. In de tussen-time belagen drenzende dreumesen de magen der brodelozen in hun uur van Nood voortdurend smachtend, in een niet te stillen…

Open oren open ogen open hart niet te vergeten dan openbaart zich ongelogen het zo goddelijk geweten dat eenieder kan doorgronden die immers immer zelf nadenkt zonder ooit te zijn gebonden en ook de waarheid nimmer krenkt Scherpe woorden kunnen schuren zo gaan banden eroderen wat ooit nog voluit mocht bloeien zal verbaal geschroeid…

als je gewoon vooraan begint met een ‘acte de présence’ wat niks anders is dan de dans in eenvoud van enkelvoudig vrij vergeven of je neemt het heel serieus als pretentieus ingesteld persoon met een wil van blinkend goud en stoutmoedig fijne streken hier hoeft geen einde te zijn aan de richtingloze weg en zouteloos geveins als walmend…

Mijn ik, mijn zijn, Bestaat uit kleine deeltjes Van deze wereld, De wereld waar ik leef, besta, Een passant ben, Eén van velen, Die allen ook deel uitmaken Van deze wereld, Dus eigenlijk zijn wij allen, Is alles, één!…

Wat is een dichter zonder dromen dromen die de dichter samenstelt die uit gedachten en verzinsels komen over vredige wereld zonder geweld. Ach, de dichter is dromer of fantast vertolkt zijn idealen in woorden legt zijn denkbeelden in verzen vast in ritme, danwel zonder akkoorden. Nee de dichter is niets zonder dromen hij droomt over vrede…

Sommigen geloven dat wij zijn, Omdat wij en alles waarin wij zijn, Is geschapen door ’n Almachtige, Die zij noemen Jaweh, de Here God, Maar zoals Blaise Pascal al stelde, Het godsbewijs ontbreekt. Anderen geloven dat wij en alles zijn Als gevolg van toeval, Natuurkundige wetten en evolutie, Begonnen met ’n oerknal, Evenwel blijft daarbij…

Met de stem die ik van God gekregen heb heb ik mensen gekwetst. De duivel fluistert en God herhaalt. Ik heb in de ogen van het universum gekeken. Ik heb je beschilderd met de handen van Leonardo da Vinci. Ik heb je gekust met de lippen van Cupido. Ik heb je geprezen als de godin van de seks. De duivel fluistert en God herhaalt. Hij…

het verloop van het bestaan neigt naar toeval, enkele feiten staan vast. natuurlijk zal het klimmen naar volwassenheid, als het al lukt, in bepaalde stappen gaan. gaandeweg wordt men op de proef gesteld omdat als alles bij elkaar is opgeteld voor en tegenspoed zich bewegen als de klepel van een staande klok en wanneer die stopt, op het…

Steeds weer vraag ik mij af wat is het leven is het een feest of is het een straf 't duurt niet lang 't is slechts even. Kom, geniet ervan en dans dans, de tijd gaat zo snel iedere dag is weer een nieuwe kans en passeert dikwijls in een tel. Geniet dagelijks van zon en regen het briesje dat rimpelt 't spiegelend meer geniet 't leven al…

Met een handlijn aan de kant van de snelstromende woorden; als op levenskoorden dansende, bij de avondbarbecue sissende, zeldzaam ras der disdichters. Als het water dagelijks hoog aan sneldrogende lippen staat, zoete verleidingen langsdrijven in samenscholende schoonheid, dan loont het de lome arbeid: met het juiste aas aan de haak,…

Het schreeuwen om aandacht kent geen tekort zolang de bron niet uitgeput is, het levensvatbaar oerboek van de mens waar waarheden goden zijn, orakels slechts woorden die geen ander gevoel kennen dan eerzucht en wraak en die eeuwige macht; alleen een wang die keert een vrouw die je voelt, met haar hand die de aandacht versterkt, niet…

Wellicht ligt het in het verlopen van de jaren de verschillen in gebeurtenissen in de tijd ook zeer waarschijnlijk zijn de beelden gaan verbleken van een jeugd die het leven genoot de wereld was rond, de zon op grote afstand. De horizon was mijn beperking en de zee onoverbrugbaar en veel te diep ergens lagen hoge bergen tussen dalen waarin…

Blad valt in stilte de wind draagt oude geuren tijd buigt en verdwijnt Een knop opent zich in het zachte ochtendlicht, alsof ze zich eerst wil afstemmen op de stilte om haar heen. De lucht draagt de geur van vochtige aarde, en de tijd lijkt even geen haast te kennen. In volle bloei spreidt ze haar kleuren als vanzelf, niet om te overtuigen…