Leegte bemint een kleine cyclus in het land van het cynisme kraaien de trotse hanen in de avondschemering dat hoort gewoon bij het leven klinkt de echo van het stemgeluid van de narcistische psychiater die zijn portemonnee dichtknijpt met pijn in zijn harteloze ziel anoniem is de schuilnaam van het niets de wilde haren kwijtgeraakt incognito…

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur botst met volume lijn krast in huid wat overblijft is…

Er is een siddering voor het breekt — een glans alsof de hemel zelf een wond voorbereidt. Ik sta in het midden van niets terwijl kleuren kermen langs de randen van mijn gezicht. Wat binnen was wil naar buiten, wat naamloos bleef begint te schreeuwen. Er krult iets op in de lucht, een dreiging, een symfonie van splinters die zich…

Het raam stond open. Twee mezen vlogen binnen. Paniek. En dan rust. Eentje op Het Vaticaan. De ander op van Dale.…

de ruimte tussen jou en mij gastvrijheid… is geen open deur alleen maar het openstaan — voor wie jij bent, voor wat ik ben voor wat daar nog tussenin gebeurt het is niet het geven van ruimte maar het samen maken ervan een plek waar jouw verhaal naast het mijne mag bestaan zonder haast, zonder oordeel gastvrij ben ik wanneer ik jou zie…

Een gunstig verloop van het daagse gebeuren is boven alle grootse belevingen de mildste zegen van God.…

Een glimp— niet licht, maar wat eraan voorafgaat. In de plooi van een blik brandt het nog niet uitgesproken. En dan: een ruk aan het seizoen, lucht die openspringt in nerven van geluid, druppelend ritme, als vogels die weten wanneer ze moeten gaan. Tussen het zware en het vliedende hangt een stilte die niet weet of ze moet vallen…

de dageraad kronkelt portretten ebben weg behalve wrok stokken sterren de kunst baart opzien in kalk op muren als gestalten als geschilderde ogen en licht grauw steen en ruimtes vol spoken en ontegenzeggelijk de allerlaatste gretige en ‘bezielende’ (WTF) bloemen als wortels in stilte en storm standvastig leven toen ik… zonder grens maar zwijgend…

De laatste weken van de meivakantie Lijdt ook dit dichtorgaan aan anemie Het wordt geïnfiltreerd door gekken, dwazen Ze kruipen straffeloos door wet en mazen Ze schuimen liever in anonymie Hun nonsens kraamt morbide fantasie Hun narrenschip zal zinken tot ik land zie En licht, aan gindse oever waar de taal Nog taal is -…

De toekomst verbergt zich als een kameleon -- in het zwartste zwart.…

jupiter hoog aan de hemel in het westen op een meidoornhaag vliegt een wit nachtvlindertje ineens middenin een overweldigende zoete kruidnagel- achtige geur wandelen onder een berk staat een egel wat op te eten hij laat zich rustig bekijken en neemt dan de benen door hoog gras en duikt dichte struiken in…

Aarde ademt zacht bomen fluisteren hun pijn stilte spreekt in rust Ik voel de aarde ademen onder mijn blote voeten, een trage hartslag, een fluistering tussen wortels en mos. Alsof ze stilletjes vraagt haar pijn te begrijpen— zonder woorden, alleen via het ruisen dat mijn ziel bereikt. De bomen buigen niet alleen voor de wind die hen kust…

(foutje van Gedichten.nl -neem ik aan-) bij ‘t gedicht ‘de late liefde’ van Elze, wat mij griefde omdat ik moest aangeven dat ik ouder ben dan zestien anders mocht ik ’t niet zien!!?? woorden als copulatie coïtus vrijerij al zou ik me laten pijpbeffen godverdomme wij zijn volledig vrij om deze woorden te gebruiken anders is dit…

ik bijt een dier uit de muur zijn poten zijn kromme lepels zijn bek vol knopen hij zegt niks maar spuugt geel ik lik blauw van het plafond de lucht smaakt naar ijzer iemand heeft ogen geschilderd op mijn knieën ze huilen zwart ik schreeuw een boom in rood geen wortels, alleen vingers die grijpen naar mijn oor en alles beweegt…

Het zwijgen dat zonder oogopslag over de tafel kruipt Het tafellinnen dat krimpt onder een omgevallen glas De gekalkte muur die zonder klacht een huisvlieg ondergaat De robuuste tafel die gelaten dit stilleven draagt…

Wereld, Geloof niet in de grote leugen van een Palestijnse ministaat met een bevolking vol trauma’s en een buurman die hen haat Nu al overbevolkt, verhakkeld, afgesloten van de zee is zo’n staat een waanidee Palestijnen, Laat de Westoever en Gaza zonder strijd aan Israël Emigreer naar broederlanden Verlaat zonder wrok uw hel Broederlanden…

Nee, niks. Je ziet er niets van. Je zou niet zeggen dat er wat achter zit. Dit heb je mooi gedaan. De kunst van het verbergen. Komt echt door jouw grondverf. Je hebt het basic aangepakt. Noodzaak dwong je naar deze materie. Het ziet er bijna onschuldig uit! Er heeft niets opzienbarends plaatsgevonden. Is je geweten ook schoongewist? Leef…

Jij — ja, jij — hierzie : de "Sterrenhand", golfbreker over water. Ha! Ademtochtsonnet, laat die woordenstroom nu maar komen, vers na vers, niets dan woordzucht! Krekenbrekershoofd, na de inktzeeletters op het niets — behalve sporen van de strijd, wat blijft er dan nog over? Klankenhamermuurbreker, gewrocht in tijdshand — hoe…

Natuurlijk kook ik weer, al houden we dat graag -- altijd bespreekbaar.…

De stad ontvouwt zich bij dageraad— een bon die kronkelt uit de tanden van een taxi, jouw stem een inbeltoon in mijn keel— elke ster een wachtwoord dat we vergaten te wijzigen. We verzamelen excuses als browsertabs, laten ze gloeien tot het scherm zwart wordt. De maan sleept haar cursor door de baai— klikkende golven. Jij…