Kille herfstnevel hangt boven wijde velden. Stille leegte... Doods... Plots klinkt luid kraaiengekrijs als 't warme lied van leven. Van de wandeltocht ben ik moe, wil omkeren of even zitten. Maar wind door kale peppels geeft me drang verder te gaan. Gele herfstbomen worden ijler en dunner. Dan verlang ik naar druppels witte wijn, die…

Langs bosranden brandt traag het najaarsvuur bladeren nog kleurrijk op weg naar verdorring geven de wind een spectaculair slotfestijn. Dan moe gevlinderd vallen zij neer dag na dag, uur na uur.…

tegenover mij staan ze op pedalen in gevecht met de wind omdat ze ergens moeten zijn ik laat mijn trappers gaan vandaag laat ik me dragen voel ik me vogelvrij want ik hoef nergens heen in deze onstuimige herfst kom je van alles tegen verbeten trekken en die glimlach van mij…

Ondanks dat ik afscheid moet nemen van de zomer om eigen weg te volgen doet het pijn te voelen en te zien hoe ik afkoel een deel van mijn liefde geef ik langzaam weg in kleurrijke tonen het jammert zo mijn naam te noemen IK BEN DE HERFST niet zomaar van de ene op de andere dag in kilte verdwijn welnee ook ik benut het schitterende…

ik heb geen zin in morgen vandaag hangt me al de hele dag de keel uit het is avond dus ik zit als go-between tussen een rotdag en een dag waar ik geen zin in heb nochtans gaat de zon morgen schijnen het bos zal weer prachtig zijn in uitbundige herfstkleuren om van de geuren nog maar te zwijgen vliegenzwammen, parasolzwammen nog meer zwammen…

eindelijk weet ik nu dat ik muziek kan lezen van ontelbare bladeren die 't gazon bekleden vraag mij niet te zingen van een gedrukte partituur ik zie wél wat hoog of laag is en de huppelnootjes het blad in eigen tuin vormt een magistraal orkest…

de straten zijn leeg dat is een begin van een gedachte over lege straten maar misschien is het niet veel meer dan dat er gewoon niemand loopt nou ja maar toch wel in melancholie die lege altijd weer lege straten en de lantarenpalen die schijnen in eeuwig eeuwig vallende bladeren…

Bleke najaarszon: muggen dansen fier, ijskoud, glimmen als elfen. In de grijze lucht kringelt een buizerd traag rond, duikt weg _ voor kraaien. Verre sneeuwwolken hangen stil en grauw, rondom glanzend avondrood…

het regent een liedje op de radio en ik zit binnen weet heus wat er is mensen onder paraplu's zou niet weten wat ze zeggen te koud maar mijn ramen open denk ik aan de stemmen die ik hoor stemmen, altijd die stemmen niet in m'n hoofd, gewoon buiten plus wat fietsen in hun rek, voorbijgaande auto's omfloerste lantarenpalen, hond…

In de verte de zee, de branding en om het verlaten strandpaviljoen waait de zilte zeewind. Alle luiken zijn dicht, het terras is leeg, anders is het daar een bont- gekleurd gezicht. In de zomer ruik je de zonnebrandolie, het terras is dan in badtenu gehuld en je ziet er mensen hun ijsco's en frites smakelijk etend. Nu is het er uitgestorven…

Het land is nat, het werk is groeizaam vergaan. Het grijs daalt en steelt de lichtpuntjes uit het hart. Het waait maar zij is bewust en maakt een buiging voor de eenzame toeschouwer.…

Ze plukte de laatste rozen in haar tuin de innerlijke schoonheid van de bladeren raakten haar wezen. Toch... door het plukken van de rozen gebeurde het, dat licht, kleur, liefde en geur van die late rozen haar meer bewust maakte, van leven zoals die ene late roos.…

Ik veeg dor loof aan; daartussen blinkt de dood op in een vlinderwiek. Bij vliegtuiggeraas waaien gele blaadjes weg, tikken fijn en rap. Doornroosjes ballet klinkt door het huis: ik krijg trek in sterke koffie.…

nóg zindert zomer door mijn lijf wat niet de herfst verhindert zich al te laten horen met sporen van verkleuring met gras vertrapt door zomergasten met pas ontdekte paden een paddenstoel geeft smoel aan zachte plekjes in het bos waar mos wacht op de warme deken van gevallen blad opdat we zullen weten dat oktober transformeert en…

het is weer tijd voor laagjes die trek ik aan en uit ik begin met een paar meer die ik langzaam afleg eerst een warme spijkerbroek met een wollen trui na de middag in de zon kleed ik mij met katoen gouden dagen van de herfst een koesterend omarmen…

oktober is de ommekeer van mijn gemoed en zoveel meer er drupt een traantje in mijn thee ik sta onthand en kijk gedwee naar dwarrelend blad het valt niet mee oktober is een harde noot en nauwelijks te kraken doch barstensvol melancholie dat neerdaalt op de daken oktober is de ommekeer van mijn gemoed en dat doet zeer…

Droomde dat ik op een warme herfstdag naakt wegdreef op een sterk beschermend blad twee nachten of zij mij als kind bezat rond haar gelaat voltrok zich een glimlach als een geboortemoeder droeg zij mij zachtjes wiegend in veilige armen geheel met liefde wist te verwarmen oorspronkelijk bloeit zij alleen in mei besefte wel dat het een droom…

(mijn vertaling van 'Herbsttag' van Rilke uit 1902) Heer, het is tijd. De zomer was heel groot. Leg uw schaduw op de zonne-uren en laat de wind los over de vloeren Zeg dat de laatste vruchten vol moeten zijn geef ze nog twee zuidelijke dagen drijf ze naar vervolmaking en jaag de laatste zoetheid in de zware wijn Wie nu geen huis heeft…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

Nu het najaar zich vernauwt tot in de zandloper van de kilte en verbale duisternis, rukt de kettingwind aan de lage tonen van de maanden als een roofdier zonder hol. Te wonen in voetsporen van de herfstviolen en hun muziek spint draden in een zilver mozaïek tot de stilte zich weer boven ons sluit. En onder de glazen stolp van de maan…