Waar vind je nog , ver van het stadsgewoel, De rust aan zee en ruimte rond de duinen, De kwelders, wad en strand om lang te struinen Het eenzaam-niet-alleen eilandgevoel? Niet op de Waag van Alkmaar of in Koog Maar buitengaats, in zee: Schiermonnikoog…

het leek op toeval of een bekend gelaat dat van een glooiend dal in weelderige weldaad uit onverklaarbare lucht vliegt een eend tegemoet kalme spiegel, zachte zucht dicht bij rustend gemoed de tijd lijkt eeuwen geleden water, ver weg van hier met lijf en leden afgesneden och arme, oude rivier…

Avonden keren terug naar oude waarden, de kikkers blaten in hun glorieuze uur, waarin ook de hazen ruimer ademhalen,het schemeruur verzamelt uilen,hun geroep op de zachtste treden van de nacht, de wind verlegt haar schreden in de trouwste tonen in de smetteloze vacht van veulens bij een waterbak koppen bij elkaar, ogen kool getint…

Buiten het dorp ligt de brug zonder weg, bij het kerkhof Er zitten wel eens stadsmensen om haar te schilderen Soms spelen er kinderen Voor mij is het een beeld van het leven en vanochtend trof ik er een vrouw Ze lag op het landhoofd en schrok, durfde niet met me mee te komen, door mij verloor ze haar niemandsland Verder gebeurt hier…

Rustiek de sfeer van het coulissenland De krenten in het deeg der Twentse weggen De heuvels langs het waterschap der Regge De schoongezoomde stroom door Dinkelland In Twickels erfgoed uit de Middeleeuwen Verbleef Van Heeckeren van Wassenaer, Onder het motto "non mutor mutando" Was hij baron van Delden's landjuwelen. Couleur locale…

Daar werpt de Leie zich, wegeltjes volgen haar ijlings. Af en toe rijst een resto op: een kapel in dit bedevaartoord voor kunstenaars en minnaren. Bijna in de sloot omdat ik onoplettend op het land let. Met veel zin zou men opzettelijk verdwalen om nog meer te zien. De zomer snuivend ga ik binnen, leg een plaatje op, niet wetend dat…

In dit woud onder het zachte ruisen van oude bomen rust ik stil als een vlinder zo sterfelijk dat we nauwelijks leven Hoewel ik ook rouw verheugt mij dit bos van mos, stammen, takken van nu en eeuwen her Ik dacht dat ik eeuwig wilde leven maar ik heb me verzoend En ik voel alleen aan de dingen die hier blijven: het zachte groene mos…

Zondagochtend lente bries De rand van de luifel klapt om Binnen is er een kaartspel gaande Met Frans en Geert en Jo Oude Frenk tapt het bier tegen een deuntje De meidoorn bloeit De magnolia is al op retour De appel wacht nog op Volle teugen zon Wat is er beter dan Op zo’n dag Achterin het café Op een schaakbord Een zet te doen…

ik kan slechts traag verhalen over de vlaktes waar ik was over de grootsheid van het hemeldak over winden die ononderbroken aanrolden over eindeloze oceanen hoe de leegte me ruimhartig adem bood hoe het vlakke land het hart uit mijn lichaam tilde daarover kan ik slechts traag verhalen…

wind woelt door het gras een zeis die lucht snijdt door hardgroen tapijt breed omgeslagen op zware klei nat en breed een hark met wilde steel beweegt naar de vesting van de dijk doof in rust voor de halmenkust waar bovenaan hekken als verwaaide stutten staan een wijde rok die traag schokt om het lijf ruw als een windvlaag in het…

op weg in een serene gang naar een uithoek van mijn dromen gedreven door de sterke drang om hier steeds terug te komen langs vaalgroen mos en paarse bloemen volg ik het pad over de duinen om daar de zee zien op te doemen en door het rulle strand te struinen hoe zoet smaakt de herinnering aan de jaren van mijn jeugd de beelden die ik toen…

al turend naar de overkant zie ik in vage lijnen het ranke beeld van Ameland gelijdelijk aan verschijnen waar de tijd niet meer bestaat en ik alles kan vergeten de wereld even achter me laat en niets meer hoef te weten bedachtzaam dwaal ik door de bossen langs heidevelden naar de kust impressies die mijn geest verlossen van al hetgeen…

een fabelachtig oeverland dat ons haar naakte schoonheid geeft seringen langs de waterkant een meeuw die door het luchtruim zweeft een rijk palet aan zachte kleuren van lentegroen tot hemelsblauw de zeewind met haar frisse geuren een schitterende ochtenddauw het milde ruisen van de golven gekwetter van een leeuwerik kortstondig door geluk…

Met de huidige wind, uit dit zonnige gloren zijn weer een reeks nieuwe kansen geboren. Ik kijk naar het talud verander in dat grasgroen, kijk daar naar een kleine bloem, mag vervolgens ook lila wiegend als krokus een lentedansje doen. Zal leven steeds zo zijn tot in de eeuwigheid. Wat is vreugde en wat kwaal in ons bestaan, we zijn toch allen…

vers besneeuwde laagjes op dunne tere takjes hij raakt niets aan de sperwer geen vlokje valt van een twijg…

een kleine valk scheert klagend over witte huisjes aan de dijk tussen land en water de populieren ruisende bakens met trillend blad de brede rivier verdeelt het land gedreven stroomt ze door het landschap naar de open zee alles gaat over in iets anders wortels en vleugels steeds verder terug in de tijd…

straattaal verdrijft doofheid het luchtledig lest woorddorst vloedlijnen verleggen grenzen meerdere wegen leiden naar Rome een knoflookpad is een dier naast gebaande paden lonkt het onbegaande, met voeten getreden hoeveel verwondering zou ik hebben gemist zonder verkeerde afslag…

in dit onontgonnen land van steen en ijs van de dichtgevroren ijszee en bevroren aarde keert met het voorjaar het licht in het noorden terug de hut een stipje in de mist als een kleine aangespoelde kist de koperrode zon en het onbedwingbare verlangen naar de verte haar wezen verschuift met de tijd…

Niet zomaar een stroompje op de Veluwe. Ik kies mijn bedding door een statig bos. Halverwege moet ik wèl jongleren: publiek is dol op een waterval. Dan volgt het oergebeuren: bruinsappig murmelen langs bladeren en boomwortels... Soms flitst een fietser mijn diepe loop, hoor ik gemijmer uit het calvinisme. Als een Jabbok* voor de toerist…

De moderne stad lag niet langer aangemeerd aan het platteland. Hoogbouwen hakten als zonnewijzers op wijkende weiden.…