Het lijkt een oud gevoel. Je kent het wel - niks bijzonders, ik raak je aan, en jij mij, huid op huid. Zo vaak deden we hetzelfde als nu deze keer. Toch – steeds maar weer - en dat is onverklaarbaar, dat zinderend gebaar blijft tintelend, prikkelend. Jouw touch in dit nachtelijk uur, dwars door sleur en ijskou heen, ontsteekt in…

Ik heb hard en met hart gelopen, tot ik was waar was en klei tot brei geworden zijn. Zij aan zij, gedragen door de woorden van een kunstenaarscollectief dat de weg kwijt is, laten daar twee mannen, met handen vol donkere haren, de billen van jonge vrouwen rij aan rij passeren. Afgedrukt als wassenbeelden gaan zij weer twee deuren…

Ik drink water naar zee pleng en plons tranen blus de branding bloot. Werp zand in de golven schuim al mijn kragen af. De horizon is geen dorst die ik zal kunnen lessen. Strooi alle krachten murw mok en mors scheutig energie laai dan de laatste vuren op. Ik zwem dit lijf aan flarden steeds dieper het leven in. De overkant is…

wind giert meeuwen woest spat ruig zee brult leeuwen kots zuurt huig zout bijt lippen touw snerpt strak boeg op klippen ik een wrak…

dit lijf vervuld van veile lustgevoelens moet leren dat niet te uiten via opvlieging en secreties op zo’n manier kan een mens met goed fatsoen de deur niet meer uit…

sta in brand daar beneden was vergeten dat ik pepers voor de maaltijd had gesneden dus voortaan niet alleen na maar ook voor het plassen even goed handen wassen…

Waar ik heen moest gaan was ik al vergeten, waar ik uit bestond, daar kom ik net vandaan, de tijd verteert de was, zo broos als het geweten, uren kruipen in mijn hoofd, het licht schijnt gaandeweg wat minder, er druipen seconden op het zand, kaarsvet verdwijnt tussen de vingers van een uitgestoken hand dan wordt de vlam gedoofd…

Eén ding tegelijk, een vogel op een tak, een ademtocht, een beitel in steen. Je zit als een rots, je loopt met de tred van het water, zachter en harder dan steen, alleen en verbonden als nooit meer alleen.…

het is geen gezicht zo’ n facelift wat heb je aan zo’ n strakke huid al je gelaatstrekken gaan eruit door u jonger te laten lijken dan u bent laat u de mensen in een waan en trouwens u wilt toch zeker niet zo jong al ter ziele gaan…

dit ingewikkeld lijf, dat volgens publicaties in mijn krant van wetenschappers die het weten nog veel subtieler en ook ingenieuzer kan maar daarentegen ook bevattelijker voor pas-ontdekte ziekten die dan weer voor de tig procent wellicht ook nog genezen kunnen afhankelijk van hoe ik mij in komende decennia gedragen zou in ogenschouw genomen…

. Met heel veel leed heb ik ernstig rekening gehouden: een zondagpantalon waarvan omslagen te breed zijn, notitiedagboeken die niet passen in de kontzak, knellende zwarte knopen en een rits die ratsmodeed. Maar mijn geamputeerde linkerbeen zonder nazorg achterlaten op een bruin bankje in het doorzonpark dat is pijnlijk en onnodig grievend…

Met heel veel leed heb ik ernstig rekening gehouden: een zondagpantalon waarvan omslagen te breed zijn, notitiedagboeken die niet passen in de kontzak, knellende zwarte knopen en een rits die ratsmodeed. Maar mijn geamputeerde linkerbeen zonder nazorg achterlaten op een bruin bankje in het doorzonpark dat is pijnlijk en onnodig grievend tot op…

het is waar dat het landschap zonder mij zal voortbestaan dat de bomen die voor mij de aarde vormen de vlak- ten beminnen die mij bijeenvegen in vaandels los- lippig licht dat het water het dichtsbijzijnde geluid van aanraking weer- spiegelt dat de maan achterover stort in een struikgewas van pasgeboren sterren het is waar dat het zal doorgaan…

draag mij….alsjeblieft mijn voeten voelen geen grond mijn benen geen kracht en mijn lichaam schreeuwt mij te rusten vraag mij….alsjeblieft mijn handen verbergen de wond mijn ogen de nacht en mijn lichaam zwelgt in lusten…

Dwingen vreemde ogen? Juist jouw ogen zo vol glans doen mij steeds verdwalen Ze verlokken, ze verleiden om steeds verder af te dalen In hun diepten zonder eind vraag jij mij ten dans…

twee en veertig jaar ik zie rimpels op m’n hand op m’n rechterhand…

de dag dat dit lijf te kennen gaf zwanger te zijn ging ik het opwaarderen het voelde zo bijzonder fijn een wonder te beheren koestering te geven aan een nieuw begin geen machinaal gebeuren juist een warm proces vol eigen dynamiek in beleving en fysiek een ultieme les eigen grenzen te verleggen tekens van een wil te lezen af te…

dit voertuig van mijn geest is niet gemaakt voor eeuwigheid het slijt de jaren tekenen zich af het gaf leven door bekoring die nu langzaam overgaat zolang het gaat het mij de ruimte geeft een eigen perspectief heb ik dit lichaam lief…

voor jouw verlegenheid zou ik mij liever niet willen excuseren want je kijkt weg en vraagt je ondertussen af of ik jouw strijd zal delen had jij mijn lijf nog gaaf gekend dan had ik trots met jou de foto's teruggehaald en samen zouden we op oude beelden de liefde laten spelen elkaar vertellen van een gaaf bestaan…

de zouten van mijn lichaam verlangen naar die achterbleven binnen dit ogenblik van tijd draag ik ze met water omdat de zee mij niet verlaten heeft toen ik haar verliet de tranen die ik nu vergiet getuigen brak van spijt eeuwigheid van simpel leven en sterven ben ik kwijt geen van mijn prille vormen bacterie worm pantoffeldier…