Golven met schuimkoppen op de toppen rollen speels het strand op en leggen een schelpentapijt in een kleurig patroon op het zand Dan jaagd de wind de golven op en het donderend geraas van het aanstormende water doorbreekt de sirene stilte Dreigend verovert de zee het land met een niets ontziende kracht neemt de zee als overwinnaar vele…

Noem mij Maria al ben ik niet als mijn naamgenoot een zedige vrouw ja zelfs de onbevlekte maagd dat zijn jullie woorden waarom mijn naam verguizen door mijn lange haren die zijn tranen drogen door mijn lippen die voeten kusten of zelfs de nardusmirre waarmee ik balsemde Noem mij gewoon Maria zonder de steen voor mijn voeten te gooien…

hij vertelde aan de bomen zong het in de wind geruis van stille dromen alleen aan mij zei hij het niet rietstengels langs de zonnebeek vertelden zijn verhaal wiegend met hun kopjes in elke nog gesproken taal "koning Midas heeft een ezelsoor dat is de waarheid eerlijk hoor"…

stapel ergernis tot het de strot uitkomt aanbid uw kwelgeesten noem uw nederigheid geloof in het ware der woorden eerbiedig ze als uzelf nijg gelaten moede hoofden neem très au serieux d’authoriteit in majeure minzaamheid erkent uw minderheid tegen getal grof gebral regels zijn voor bestwil algemeen strekt het belang neem in droom…

Ooit zal het mensen nog bekoren, dat het gras groen is, de bloemen bloeien, de lucht blauw, de zon warm. Eens zullen we nog eens wat anders horen dan oorlog, ruzie, honger kou, elkaar het licht in de ogen misgunnen. Echte vrede, we hopen erop, dromen ervan, maar dan, We léven toch op hoop?…

vormeloze drift blind graaiend op de geur je verbrand gezicht al deels in as verhult slecht het besef dat dit je laatste masker was…

(vervolg op blauwe planeet) ...de koeienweg te melken ver weg van bed en erf de legren kakelt een ei vertakt een barst in kiertjes; alle hoop als gelatine in happende bekken geborgen boos zorgt kleine beer voor haar…

ook al waart gij heden de allergetrouwsten en ditmaal wellicht geen draalster toch zijt gij een heuker die als bij een dompige neveling aalwaardig uw grei vergaart genaak mij niet, gij Brutus gij onthoudt zich van gemenstig gedrag ik vertrouw nimmer uw geplogenheid slechts hervallen in uw zwartigheid is uw streven…

zuilen beeldfragmenten triomfbogen ruines in een levende stad de restanten van een beschaving van hebzucht en verwording grofheid hoogmoed en genialiteit treurigmakende restanten zijn nog welsprekend onder de zon die scheen hier duizenden jaren geleden net als nu…

Zorg steeds dat je geen uur vermorst bij de dingen die dagelijks moeten, maak snel doch secuur die zaken rond maar neem de tijd om te groeten Zorg steeds dat je geen uur verspilt doe je plichten met spoed maar gedreven, zo win je dikwijls een hele poos dan heb je veel langer dan even En heb je dan vrije tijd vergaard om iemand wat warmte…

Het is niet mooi verpakt zeg maar rustig lelijk in simpel bruin papier door hergebruik vol kreukels Op watten ligt een broche van eigen makelij de vorm van een hartje, hoe blind ben ik geweest…

zinnen willen vloeien in rijmend verband gummend en stoeiend komt iets tot stand conclusie… menselijk brein laat zich niet forceren zij geeft het sein wel, of niet presteren…

Meestal liggen zijn handen vastgespijkerd aan de drempel waar hij thuis is trekt en scheurt het soms voor kort dan denkt hij aan afgeleide zaken hoe de bliksem langzaam insloeg er ramen dicht vriezen als helemaal de natuur om verlies niet treurt slaap kan het vallen verzinnen als troost of het dagelijkse breuklijnen markeren de grens…

Ik doe nog een korte vul de tijd en de spaties met een sigaret en een geesteszieke die lacht om mijn woorden en ruikt naar gras…

Mijn dochter spreekt konijnenbont is deze winter in de mode maar vermijdt het zelfs in je laarzen ze worden levend afgestroopt om kwaliteit te bewaren Ik knik en voel het in mijn maag misselijk wroet mijn laars en denk de mode is fucking dwaas…

Lantaarns verwarmen de kilte van de nacht en laten de tramrails blauwachtig glanzen Bespijkerde riemen omgorden het rood de klinkers hebben haar pumps allang geschaafd En als de nacht haar keel vastgrijpt braakt zij haar weerstand tegen de winkelpui…

Bladerend door een vergeelde krant Strelen mijn vingers de vloeken Nee, met geen lijk voel ik me verwant Koppen die van ramp en nood kermen Altijd trager, vager dringt het door Hoe wij ons gelaten afschermen ‘Na mij de zondvloed’ ‘Het zal mijn tijd wel duren’ Als een makke zucht in koor Het tandwiel draait verder De planeet heeft zo haar…

ingeving een lichtend baken tot gedachten verworden en meningen ontwaken uitingen van meningen bewaren de levende historie van wat altijd is ervaren lessen van het ervarene leven voort in de gedachten die als waarheid zijn gebleven wijsheid als waarheid genoten niets dan zelfreflectie in ijzeren moraal gegoten ijdelheid door…

Zie ik dat menselijk leed Een vrouw met open ogen die niet zien die niet praat, niet denkt die niet weet die nooit meer iets vergeet Zie ik een wereld die rond haar is waar ik barmhartigheid bespeur maar ook het mededogen mis Zie ik een wereld die over haar denkt en praat zij die haar willen laten leven met liefde als terreur en…

Wat in het Testament niet wordt vermeld Is hoe de kribbe Op een onbewaakt moment Door een hoeftrap van de os kantelt En het omzwachteld Kind Over hooi en drek en haver rolt Het moet geheim blijven Streng bewaakt door een kobold met brokkeltanden Het rookgordijn dat over de schandvlek schoof Voedt het raadsel Misschien was het maar een luchtspiegeling…