ik wilde ooit het magistrale in mezelf naar boven halen iets met sculpturen fantasierijk en speels maar ook cultureels gedragen door zuilen van grieks origine die tijdloze schoonheid hebben gezien schouwde integer het fundament van mijn leven ontvouwde mijn ziel wist dat ik alles zou geven voor het monument van mijn dromen tot…

HET is zwaar zuchtte zij o ja - zei de ZEE en verdrietig - snikte zij en groot en ook zo heel veel te veel ach welnee zei de ZEE leg maar neer schuimde ze en ze nam HET met zich mee op haar ziedende rug rolde brullend en proestend en snel weer terug dan sloeg zij HET duizend maal In druppels uiteen op 't zand van…

ik verzamel het licht dat de stenen meenemen uit hun leven dat oplicht onder een bepaalde hoek net als een oud boek en open valt waar het de laatste keer door iemand is gelezen in schuren snijden en polijsten probeer ik de mooiste composities te krijgen ik heb een sieraad gekozen met veel plezier het ligt nu voor u op papier…

ik ben geen engel het ook nooit geweest toch leek het er soms op als er een stukje vleugel verscheen klopte op wat schouders was redder in hun nood opende vaak gesloten deuren luisterde naar wat bestaan hen bood ik koesterde dat image voelde de hemel al nabij deze zogenaamde goede werken maakten mij en anderen heel blij was het echt…

’t Verlaten en vervallen vacuüm cumuleert een maalstroom van atomen, tollend zonder tal. O, de profundis, waar het stof zich hergroepeert in glorierijke weergeboorte van ’t heelal. Het afval stroomt doorheen de hel van ’t universum, waar tot op heden oude Chaos werd beleden. Na reconstructie van het ruimte-tijd-continuum; het losse stof tot…

midden in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn houten thuis, een stulpje met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschutte lijf van pannen op gelaagde planken gevormd, het heeft zijn pracht aan wisselende seizoenen te danken in een verlatenheid, haast van mystieke aard, waar enkel de natuur…

Nader je niet in afstand omdat je bij me bent hier achter die spiegelwand van de horizon waar we meanderen in straatrivieren omdat we aardappelen lenen van een dronken boer neem ook geen genoegen met jouw toenadering nu je achter me staat voor het verlaten land waar we creëren op het gezonken plein omdat we boeren laten voor beschonken…

Er zindert vreugde in de lucht ik hoor je weer vandaag -misschien?- dan zwijgen rammelende bekkens en rinkelende cimbalen heel even trillen yin en yang in harmonie de Weg ligt voor ons open waarheen hij kronkelt in de verte blijft verborgen in de mist...…

ik zag zon twinkelen in je haar hoorde het blonde geluid van de lente keek je aan in je ogen klonk de omfloerste melodie van ik wil met je gaan jij pakte mijn hand op de muziek van golven liepen wij langs het strand waar meeuwen zeilden op ijle tonen verwijlden en wind in wit tegen blauw ik hou van jou dirigeerde…

Zijn hoofd is een krocht een kille donkere vergeetput waar hij verblijven moet tot het denken finaal verdampt of versteent. Grijs en grauw is de doolhof waarin zijn gedachten eindeloos stuiterend rondjes draaien. Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid…

ik heb mijn reis gemaakt de schatten van werelden gezien geraakt aan de mystiek van het leven in diep geloven alles te geven de magie ervaren van verbonden zijn met omgeving en natuur die samenhang maakt in een bestaan met geest gevoel en vuur onverklaarbaarheden hebben altijd om aandacht gestreden want iedere gemeenschap…

Ik hou van plaatsen zoals dit oude huis door mensen verlaten niet weldoordacht en geleidelijk maar plotseling en onverwacht terwijl de koffiepot nog op tafel een beker ernaast in afwachting van een tweede schenking en de kastdeuren open nu hangen vleermuizen aan 't plafond binnengekropen gras groeit langs een tafelpoot omhoog…

Verhalen schuilen in de kraters van de maan op de autocue van schaduwen zijn ze te lezen in de achtergrond van de hemel letterlijk vertaald voor de overlevering in tijdsbeeld blijft het vrezen, schoonheid in tekst van de liefde uitbetaald. Apotheose van verbeelding, de beleving herhaald, tegen het einde van het jaar worden teksten lichter…

De dichter is een halve helderziende Daarom noemt men gedichten POE-ZIE Hij maakt contact met ongeziene vrienden Door middel van symbool-telepathie Zij zitten of zij lopen, de Poëten, Met hun kristallen bol of telescoop Te zoeken naar signalen van planeten -of dichter bij- van menselijkheid en hoop Hun hersen-schijf bevat vergeten woorden…

zij was niet compact in tijd en ruimte krioelde haar leven sprong van hak op de tak om toch daar richting aan te geven comprimeerde gevoel in lach en ogen geëngageerd en bewogen regen zon en wind gaven haar de ultieme onschuld van een kind zij lichtte op in verschijnen luchtig en vluchtig maar ieder nam haar als de zijne allen…

Ik droomde vannacht van haar het was geheim dat wij elkaar kenden zag dat ze ouder was geworden waarschuwde haar terwijl we aan een rommelig buffet stonden en bedacht later dat zij iemand anders was in mijn droom ik zal haar naam niet zeggen hoe graag ik dat eens wil openlijk ze was zelfs iemand anders maar terwijl ik droomde wist…

palmen ruisen zacht een vriend wordt ingehaald al eeuwenlang verwacht de avondmaaltijd in gethsemane het ritueel met zijn getrouwen maar op een kon hij niet bouwen door het romeinse recht veroordeeld met twee moordenaars te hangen wordt de kruisweg aangevangen in het donkeren van het derde uur geeft hij de geest weer terug aan vader…

je speelt met edelstenen waarvan de vonken uit je ogen schieten jouw huid de passie kleurt waarmee het licht van buiten wordt gebroken je ziel de kristallen koestert die in schoonheid uit de hemel zijn gevallen…

waar schoonheid schrijnt in subtiele ornamenten fluisteren dikke pilaren het afzien en zware werk generatieslang is er gebouwd aan toren en kerk waar nu gezang opkrult en de gelovige zijn plicht vervult in kapellen hangen gebed en diepe devotie tussen brandende kaarsen de plaats voor duistere negotie nog kijken de heiligen neer op…

Hij herkende de persoon niet die zichzelf staande hield in de spiegeling van het etalageraam hoewel er toch iets- was dat hem enigszins verbond een soort van waan niet alleen te zijn in het gebeuren liep hij hem onzeker voorbij achteromziend bleek hij verdwenen.…