Gelijk gekromde reumatische vingers Grijpen de verzilverde berkentakken naar de oostenwind Niet om hem te doen hinderen op zijn lange reis Maar om de verhalen vast te houden die hij langs hen heen blaast Mythen die door volkeren zijn verteld Zijn aan de gierende wind meegegeven Om ze weg te voeren over onherbergzame vlaktes En opspattende…

de oceaan waarover stormen razen maakt infrasone geluiden die wij niet kunnen horen de zeeman tuurt omhoog staart naar de wolken hij heeft oor voor de bulderende orkaan het zijn de vogels alleen die de stem van het water verstaan en vóór de storm landwaarts keren…

je kristallen lichten warm op in hun gebroken stralen uit de vale bron van de winterzon ontluiken alle kleuren in een transparant ontmoeten met steenkoude sneeuw uitgesponnen hebben zij elkaar aan het licht geregen de plak is kakelvers voor speelse vormen een ware zegen nog dekken zij lief de wereld af maar in de krakende…

al spinnend heb jij je weer laten zien op illustere plaatsen als schim of waaiend doek maar zeker nooit herkenbaar alleen als het echt moet een vage dwarreling die de ooghoek voor even vulde bij nader inzien alles weer snel verhulde zonder dat er vingers op werden gelegd je raasde vol geluid voorbij in tumultueus passeren…

als seizoenen veranderen van winterzilver wit naar lentemint het jaarsveld verschiet van kleur van zomers goud onder hemels blauw in de schakering van de herfstbont regenboog steeds weer jaargetij na jaargetij kleurt zich er dwars doorheen als vivaldi’s eerste tonen vier jaargetijden lang zijn gekwinkeleer het gesprek ontwapend gemeend…

vaar naar Socotra als je snakt naar schaduw en drakenbloed wilt oogsten vergaap je aan reuzen getooid met dichte brede kronen in het drakenbloedbomenbos staar ademloos naar het ontzagwekkende terwijl de klei onder je schoenen kleeft lange puntige bladeren plukken neveldruppels als de oceaanmist over Socotraanse toppen jaagt…

warm was de aarde die zwart rulde toen jij de potten vulde met lentegevoel je lach omhulde scheutig de eerste groene krullen in het al spruitend gewas je kende hun kleuren rook bijna de geuren in het planten van de blauwe druif zo waren de jaren maar dit keer zal het anders zijn met de pijn van een nieuwe geboorte…

De ochtend voelt als een prachtig vergezicht nu oplichtende eerste zonnestralen gloeien thans alles in elkaar gaat vervloeien als licht het Binnenmaaswater en riet mij intens boeien. Waar vogels hun verentooi opnieuw verzorgen het opstaan van het gloren herboren vieren, zich niet druk maken over de dag van morgen met hun aanwezigheid het landschap…

zij voelde in stenen haar eigen genen uit een eerder bestaan zag landschappen in het terloopse gaan onder vluchten vol kleurrijke luchten in de warmte van thuis was er het ceremonieel groeten in eindeloos ontmoeten waarin samen ervaren waarheen de stroom van de tijd ons toen heeft geleid in tal van talen verstond babel al onze…

in iedere waarheid schuilt een onbedoelde leugen in elke leugen zit wel iets waars elke blik kent z’n verhaal in blauwe ogen liggen oneindige open zeeën verscholen in zwarte de mysteries en de onbeantwoorde vragen die zichtbaar ronddolen vergezeld door een geplaagd geheugen? herken de wolk die regen verhult tel de rust die tussen donder…

De tijd voelt als een verse appelschil, al wordt het straks vast licht en zou hij willen hij hoort ook nog steeds helder en te luid nachtelijk aanzwellende golven van ooit gillen. Er zwelt een hele stoet schuimkoppen weer golven, wederom amper te stoppen. Meeuwen soppen, meerkoeten deinen mee op ook deze aanzwellende februari zee. Wordt…

Ik blijf echt niet tot het voorjaar binnen, maar laat elk weertype herbeginnen. Ik blijf dromen van laagjes ijs op de sloot van op de voederplank bevroren brood. Van zachte sneeuw en niet ontwaken van dijken die nu niet doorbraken. Ik wil genieten van vogelpootjes in de sneeuw en hoe ik vogels zelfs een meeuw voeren ga. Van pinda's rijgen…

de sneeuw smolt zacht waar jij je voeten zetten om de eerste kleuren op lentebloemen te leggen kleine eilandjes waar het groen pril was opgeschoten knoppen door de kou tussen open en gesloten wachtend op de warme adem van je stralende lach de sporen lezend die je al van verre glinsteren zag…

zal ik je haren al met lentelicht laten stralen of wat lieve schemer voor je halen als de zon zijn warmte heeft gebracht want de avonden zijn nog guur en koud jouw jaren tellen niet want jij leeft zonder oud in een perspectief waarin jij liefdevolle vrijheid geniet nog altijd speelt er licht op jouw tijdloze gezicht…

Ergens ginder achteraf Bij bloeiende struiken Schepten we met jampotten insecten op Als bedwelmde junkies rond fuiken Van nectar en stuifmeel Die om bloemkelken zoemden En gonzend in de zomer Gristen we tussen bloemen Naar vliegensvlug fouragerende vlinders Waarvan we de namen kenden uit ons blote hoofd: Koolwitje, Atalanta, Koninginnenpage…

wat donkere wolken drijven samen de hemel wordt plots hel verlicht gekraak, gedruis … een bliksemschicht een foto waard, die luchtopname. in mum van tijd, wat tellen later als hemelsluizen opengaan verlangen akkers drooggestaan... naar bakken vol met regenwater. de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier…

Zijn wij niet ecologisch afhankelijk van water en het groen, van voedsel bij alles wat wij doen. Wat weerklinkt soms al aan melodieën in straten hebben wieken van molens al langer in de gaten. Vandaag heb ik die gedachten laten dartelen als jonge dieren, wolken in de kraakblauwe lucht zucht voor zucht vrij laten voortdrijven, zonder ze te…

nu de dag voorbij is, zijn wolkenluchten en sterrenhemel verdoofd nergens dringt nog geruis door tot hoornen oorschelpen we vermoeden enige stilte ontstaan door luisteren, dit is het resultaat van fluisterstenen gehoor en met stomheid geslagen zijn we ingenesteld in onze ademloze vallei…

Als ik naar de kalender staar, geen sneeuw hindert het zicht door de bomen blijft het bos het bos in dit licht groeit het uitzicht in het kijken dat ik het verzon, verder dan de zoom van het inzicht tot aan mijn horizon er is niets nieuws in de verwachting achter de zon, geen vlok te zien als dit uitblijft, is ook de nacht niet uitzichtloos…

Zeg het tegen de bomen in het Sterrebos dat het niet hun schuld is dat het onze fout is dat er geen sneeuw meer valt Zeg het tegen de struiken in het Noorderplantsoen dat zij geen sneeuw meer dragen geen mens hoeft hen te vragen hoe laat het wel niet is Vertel het aan het gras hoe na een hete zomer de sneeuw drie meter hoog…