Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

vogels zingen bomen groen in een wir war van takken vinden knoppen hun weg het oorspronkelijke begin dat nogal gevederd leek speurt de grond af met groene kraalogen naar al dat eetbaar lijkt zijn schaduw insgelijks…

Ik luister, de dag stiller schemer dimt licht spaarzaam, windstil De merel bestijgt de kroon langs de toonladder waar, zuiver klinkt De klankschaal vangt de avond bevalt haar in rust…

mistvlagen hangen zij aan zij als treurig geweven netjes over een bomenrij de merel ontwaakt zingt een lofzang die zonneknipoog komt dat voelt hij allang snavelpoetsend ontstaat in ’t verenkleed een sublieme glans trippelblij draait hij in rondjes een aardwormendans elegant en dynamisch start hij zijn vlucht tekent een godswonder…

Vierkante vlakken van huizen steken door rechtlijnige straten een patroon van vervreemding bouwt langzaam een stad natuur, verzwolgen, de kronkels opgegaan in een hoekig geheel. Maar daar… haast onzichtbaar onwerkelijk, onder een steen. Vecht zich een plantje groen met geel kleur breekt door de betonnen blokkendozen zijn niet het einde…

Welkom, lentezon, jij, liefkozing van boven, eindelijk, maar toch.…

daar waar bergers verdronken schepen lichten en jutters bergen werk verzetten, het licht van de zon verdrinkt achter de rand van de zee kust het duin een strand voetsporen weggespoeld de maan trekt onbedoeld aan het water…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

Beaufort Zware lage wolken schuren met een stevige beaufort over een verdronken land, in de zog van de vastberaden koers worden fundamenten in hun duurzaamheid getreiterd en getest. jonge twijgen dansen nog met speels gemak, daar waar de oudjes kreunen, beaufort zijn doorgewinterde kracht is selectief, de zwaksten zullen breken, de sterksten…

Laat mij wiegend wiegen op de takken van de treurwilg tussen het ritselend gebladerte en het jonge groen van zijn lentekleed. Laat mij wiegend wiegen luisterend naar de taal van de licht wervelende wind en zijn eeuwenoude verhalen van moeder aarde en het Lentekind. Laat mij wiegend wiegen op de melodie van tokkelende, druppelende…

blozende in voorjaarstint Gebed in een hart van goud proef ik honingzoet... Henk…

Ontdekt ontboezemt en ontkiemt doortastend in samenspraak met kleurt zij de wereld net iets mooier dan ooit te voor…

Ribbeltjeslucht Ribbeltjesstrand Voetstappen in Wolkschelpenland…

de zilte goesting die op mijn lippen rust prikkelt mijn zinnen, wrijft door lange haren tegen de wind in ochtendblauw schildert de hemel zover het zicht reiken kan scheren gevederden door het palet de deining brengt thuis wat eens verloren was gegaan het is aan de vinder of zij het delen wil…

in maart één zon aan het hemelland dan honderden aan de waterkant: zo glanzend geel in het jonge groen zo vol van fleur in het nieuw' seizoen zo'n zonnig bloempje dat daar straalt en heel het voorjaar binnenhaalt... zo'n zonnebloempje dit termijn dat kan alleen maar speenkruid zijn…

Dicht en dichter bij in mijn lichaam eb en vloed jij mijn supema(a)n…

Hippend met 'n takje in zijn snavel wacht hij braaf op zijn beurt moeders deelt de lakens uit prepareert het nest zoals het haar goeddunkt op deze grijze vrijdagochtend…

In de ledigheid van lucht zijn er volop bochten om ons in te wringen een onmetelijke ruimte zonder weerstand of verzet Een smalle basis een breekbaar draadje het meest wankele evenwicht het is genoeg om rechtop naar de hemel te reiken Tegen onze bevlekte achtergrond schieten we nietig en vluchtig op we denken hermetisch met een doorzichtig…

Ongekend, dit zilveren licht. Door het nachtelijk duister klinkt een helder bericht, zacht als flauwe fluister. Maan en aarde zijn verbonden in een eeuwigdurende wals. Als planeten praten konden reikte Moeder Aarde haar hals: “Leve de Maan die niet voor de duisternis zwicht.”…