Mijn vader bewaakt zich als een fort Een bastion van spanning en van dreiging Mijn pijlen buigen krom Nog voor ze zijn geschoten Mijn boog is reeds verdord Nog voor hij is gevormd En zinnen breken af nog voor ze zijn gesproken Mijn woorden zijn te kort Om vader te verstoten…

Mama's geloven je niet, 'jaja', zeggen ze -- 'maar ondertussen!'…

De geschiedenis is een gebroken spiegel Waarheid heeft tijd en vertraging nodig Droefheid moet overwonnen worden Onze vaders en moeders zongen over de pijn van het leven Om de liefde en het harde werk te verzachten Overstelp je dierbaren met schoonheid In de schittering van je tranen…

er werd geleefd naar vrome wensen door lieve mensen aan de buitenkant toch was er ook de straffe hand die oordeelde zonder onderpand slechts wikte en woog zonder weerwoord onkreukbaar in de uitleg van goed en kwaad en wij warmden ons met aangeleerde waarheden die de wegen plaveiden naar hemel en eeuwig leven voor kinderen en…

Papa en mama zijn zo stil, dat ik extra -- precies op hen let.…

Thuis in gedachten de geur van oude ramen ademt verleden Hij zit bij het raam, terwijl de middag langzaam vervaagt in grijs, zijn handen rusten op zijn knieën, stil, zoals de muren om hem heen. De lucht buiten lijkt leeg, net als de gangen die naar niets leiden, en zijn blik keert zich naar binnen, naar een huis dat niet meer bestaat.…

Vader tovert nog steeds gouden vergezichten -- met zijn brief van toen.…

Verzameling herinneringen Elk uur, dag, maand, jaar Komen er herinneringen bij Soms dierbaar Soms ook niet Maar sparen doen we ze allemaal Soms komt er zomaar een herinnering in mijn gedachten En dat is een dan klein detail van mijn levensverhaal Dag van gisteren Dag van vandaag De herinneringen worden geboren Opgeborgen in mijn…

We gaan de hoge drempel over Wat is het doods en stil en kil De tuin vertoont verwilderd lover Gebaart dat hij zijn tuinman wil Mijn ogen keuren muren, kasten Niet alles zal een plaats verwerven De meubels niet die prima pasten De fotolijsten, olieverven De secretaire, kamerplanten De pop gehuld in klederdracht En de collectie olifanten…

In de lege hal staat mama met haar koffer -- te wachten; ze huilt.…

onder de bleke hemel een overbodig mens slaapwandelt door lege straten een verkleumd talmend hart leeg omhulsel in de onbewoonbare wereld een niemandsland niet bestemd om te leven de tijd met ballast beladen achter ramen zonder uitzicht een overbodig mens te laat voor spijt te laat om weg te sluipen nu weet zij dat hij het kind…

Op blote voeten hurkt mijn moeder in het gras -- heel intiem naast mij.…

Voorlichtingsboekje: man en vrouw staan hand in hand -- Ze houden afstand.…

Mama blijft rustig, wat ik ook doe, ik weet niet -- of ik wel besta.…

Mijn vader vertelt, de luidspreker zwijgt, ik film -- binnen in zijn hoofd.…

Ik liet haar achter, ik zei Tot Morgen, ik dacht -- het komt wel weer goed.…

Als vader thuiskomt brengt hij heel veel landen mee: Dromen in mijn bloed.…

Nog hoor ik het dat geronk van die motor toen je plaatsnam op dat bruine zadel en zei dat je gauw weer terugkwam om te blijven ik wist dat het niet zo was dat een belofte werd gemaakt om meer dan duizendmaal te breken en dat bleek ook zo te zijn nooit beter heb ik je gekend dan in flitsen van komen en gaan in woorden als lucht zo vluchtig…

Wij zijn thuis, wachten op jou, ja, dat zeiden ze -- ooit ook tegen mij.…

Mama achtervolgt mij, ik geef me adviezen -- die zij zou geven.…