Mijn vader was een stille man Heel anders dan mijn moeder Later begreep ik introvert Hij zweeg in eenvoud Zijn taal was simpel Zijn wereld was gedachten Die hij in stilte voor zich hield Hij was een boer Maar beter in de handel Het achterste van zijn tong Was altijd buiten zicht Over zijn diep gevoel van binnen Heeft hij voor mij Nooit…

zij sneed voor mij de boterhammen in ruitjes ik ging gekleed in tweedehands truitjes nu snijd ik voor haar het vlees in stukken en voel de tijd aan mijn hart rukken zo ver weg waren nog die jaren zo ver weg leken nog de gebreken 'zo ver weg' leek zo ver weg 'zo ver weg' komt zo dichtbij zo dicht bij mij (uit de…

Een statig huis, niet ver van zee, bladerende verf. De tuinman veegt de herfst van 't erf. De poort piept mee, de sleutel past in 't kruis. Als je binnengaat staat bij elkendeel het moederbeeld. Ongeloof. Bij elkendeel? 't Moet zijn dat wij heel erg met haar verbonden zijn.…

Vader, te lang geleden heb jij mij - ver weg van hier - in een moment van onverbiddelijke onachtzaamheid droomloos in het leven gestoten voordat jij mijn tong brak en mij mijn vergeten ontnam. Toch: nog eenmaal wil ik je omhelzen voordat jouw huid de kilte krijgt van de oneindigheid. De klokken klinken dagen als uren.…

Mijn moeder ziet zeehonden bij laag water op de plaat. ik vind dat een mooie gedachte, mijn moeder zo kijken naar die zeehonden en dan wolken op de achtergrond. Ergens blaft een dove hond Schuld en dank vallen weg in dat beeld. Het had niet veel gescheeld of ik was er niet geweest de waanzin van die willekeur troost het allermeest…

Al jaren wordt mijn vader stukken ouder Al twintig jaar ruimt hij de zolder op Maar altijd hield hij die alerte kop En iedereen kon bouwen op zijn schouder We hingen uit het raam bij elke stop Hij nam me mee op reis in alle treinen En wees op reeën, bergen, bruggen, seinen We zagen steden, stranden, steeg en slop We ruilden onze rollen lang…

het kerkhof of, zoals u wilt, de begraafplaats, ligt er berustend bij de dag is sereen want iedereen die hier komt ervaart eindigheid de laatste tuin van mijn ouders hun graf is rijkelijk beplant geen steen ze zullen ervoor moeten bloeien…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

gedroogde bloemen in je haar getuigen van een lang vervlogen tijd. je handen zijn getekend door de tijd een wirwar van vormen en lijnen: rivieren van een eeuw. Botten en vel zijn bijna een. De druk van het leven gestempeld op je lijf. Maar zoals altijd blijft het blauw van je ogen de jongheid van je geest veraden. Een lang vervlogen…

steeds las hij de eerste bladzij, verloor zijn hoofd geruisloos alle woorden wat later las ik hem nog kleine stukjes voor, stamelde hij soms zacht bewogen: mooi, heel mooi na zijn dood heb ik het oude boek weemoedig uitgelezen zag hem samen met Cecilia lopen, weer fluitend langs zomergroene dreven gaan (n.a.v…

de grens tussen jullie en mij een border beplant met witte en roze madelieven alleen gelaten met een handvol zaden blijf ik nog wat en wacht op regen en zon ------------------------------------------ Uit: de bundel: "In een herfst geboren" 1977…

Pa waar ben je gebleven ik mis jouw stem het gesprek over onze jongens ongegeneerd opscheppen over hoe goed ze beter de beste zijn niemand kon ons tegenspreken in ons ongenuanceerd gesprek ik ben geen kind meer vader maar vader van onze jongens eenzaam in mijn gesprek.…

zij neemt mij niet meer af het patiné verdiept zacht onder deeltjes van stof van wie eens beweging was en slijt de verse dna in fijn tot zeer fijn mocht er een methode zijn zij bouwt zichzelf op van microscopisch klein tot een reuzin, zeven voet lang en voor niemand bang wiegt zij haar liefste zij zegt: wie spaart heeft wat aan…

Geef maar, geef het mij maar die dagdagelijkse dingen welke je niet meer kunt benoemen geef maar, geef het mij maar die herinneringen welke huilend rimpels schrijven in jouw gezicht geef maar, geef het mij maar die jaren van toen waar de lach nog armen had om je aan te warmen geef maar, geef het mij maar ik zal ze verzorgen…

Ik lag vroeg in de morgen te draaien in mijn bed. Ik zag een kleine vrouw met een doorleefd gezicht en vriendelijke ogen. Ze was nog lang niet zo oud als ze er uit zag, de dubbele jaren hadden haar rug gegeseld. En het was zo vertrouwd dat ik niet kon spreken. Ze zei me dat het goed was en dat ik vertrouwen moest hebben. En dat ik vooral in mezelf…

Je spreekt en bouwt een muur Waarin mijn gedachten vruchteloos Een nis van enge geborgenheid zoeken Je schreeuw legt mijn oor te luister Maar het echoët slechts mijn wanhoop Vast te moeten houden aan jouw idealen Mijn wil strekt zich, tast steen voor steen Tracht muren te breken, er door heen te zien Tot zijn vleugels kracht krijgen…

je doorprikte haar met woorden felle hagelstenen kerfden een voor een zwartomlijste zinnen in de cirkel van geween een ingesloten schreeuw bedekte jouw fluwelen adem het zachte kleed van dromen gedragen tot de nacht verscheen droge ogen keken achter sterrenruiten toe…

de vader bewaakt zich als een fort een bastion van spanning en van dreiging mijn pijlen buigen krom nog voor ze zijn geschoten mijn boog is reeds verdord nog voor hij is gevormd en zinnen breken af nog voor ze zijn gesproken mijn woorden zijn te kort om vader te verstoten…

voor moeder Zoals mijn moeder met haar vingervlugge handen (bijna onzichtbaar voor een leek) een balletje van rechts naar links, omhoog, opzij, omlaag, zó in de pan, zo zie ik het een speler toch maar zelden doen. De afzuigkap en ik, haar enige publiek.…

Daar zat hij, in de stoel bij het raam glazig kijkend, thee verliezend uit zijn rechtermondhoek, weet ik nog in lichtblauwe pyjama, als bevroren kan je me horen -knikje- kan je me zien knik. Dan ga ik nu de ambulance bellen geen tegenwerping meer, na vier minuten werd hij opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht, zijn vrouw wist hij als…