De nacht zo zwoel dat mij het slapen benam lakens gekronkeld en vast aan het lijf geplakt draaiend, woelend, elk half uur naar de klok kijkend en smekend om het morgenrood de tuin een vijver na een verwoestende storm de lavendel, gisteren nog zo rijk en vol bloeiend, nu neergesabeld en gegeseld door woeste regen zou er nog meer te gebeuren…

De dood schrijdt op dit late uur Het kaarslicht danst zijn vretend vuur De zieke ademt zwaarder De ziel strijdt om de hemelpoort Het lichaam wordt een nijpend oord dat men graag wil verlaten En koortsig stroomt het leven weg heeft geest en tempel opgezegd Men gaat over de drempel Wat daar een mens te wachten staat…

Even was je hier Een mensenleven lang Een seconde In de eeuwigheid Even was je hier In het voorbijgaan Een indruk Van menselijkheid…

Onsterfelijk achten wij ons cerebraal als groots concept en diep in gedachte, belijden elkaar eeuwige liefde en trouw, wenden onze blik graag "ins blauen hinein", zien de zon die altijd lijkt te schijnen, en doen alsof de eindigheid niet bestaat. In ontkenning spelen wij een spel, want terminaal zijn we natuurlijk allemaal. We weten het, we…

Roos Ik denk dat Kees zou zeggen op jouw verdriet: Hou nou maar een keer op je verdriet is mooi genoeg geweest en bedankt mijn schat maar ik ben dood en jij moet leven. Denk verder gewoon aan mij.…

Hoi Roos Ik moet nu terug in m'n e-mails om die adressen te vinden, dus terug naar het moment dat Kees is overleden. Merk dat het me moeilijk valt, hoe stom ook. Ik word overigens de laatste tijd overvallen door een soort paniek: als ik doodga heb ik niets op orde eigenlijk, al was het maar adressen. En daarnaast opeens in beslag…

de zielen, de geesten; overleven ze? Of verdwijnen ze in de eeuwige nacht, zonder besef daarvan? En is dat mooi, of verschrikkelijk? Of is het wat het is – sporen die vervagen in de kantlijn van Geschiedenis?…

wat je toevoegt is later nu is er alleen maar alleen een paar dingen in je hoofd een herinnering niet eens de geur van een koekje terwijl je denkt aan alles maar zo weinig ik ben je kwijt je leeft niet in me voort als je dood bent ben je dood en elke hersenschim daarna is wat het is en geen verder leven maar alsjeblieft leef nog door…

even al is het maar even hoeft niet lang te duren maar even wil ik je nog horen al was het maar over fietsbanden of de schilderijen van Vermeer of noem nog eens wat of bloembolvelden die je onder water zet blijkbaar doen ze dat ergens voor we hadden het verder over wind en tegenwind we namen een tomatensoep zo zeker van onszelf…

vlees en bloed en bijna de nacht en de woorden alles heel donker groen angst voor een vampier bedolven onder bloemen het bevroren slachtoffer tijdens een lange begrafenis iets is van glas grind onder schoenen in de verte een vlakke zee tijd als tussentijd gordijnen gaan dicht vogels blijven in de lucht en dromen glippen…

Op sommige dagen van de week lijkt er meer te gebeuren. Donderdag een etentje aan de haven op donderdag raakt de dood om op 31 mei terug te keren definitief dit maal. Op donderdag een dienst de banken stijf en ongemakkelijk. Wij zouden volgend jaar jouw verjaardag vieren jij glimlachte omineus daarbij zo zul je altijd blijven.…

Ik had je even, toch ook weer niet, want dat korte leven, wat jij beleefde, was niet genoeg om iedereen te kunnen zeggen, hoe je heette, want hoe kon ik in vredesnaam uitleggen, dat ik je had, voor even, maar ook eigenlijk weer niet, want de gedachte alleen, is alles wat je me achterliet. Dag liefste…

uit aarde ontstaan moeten we geen angst hebben in haar te rusten…

als de kast wedergeboorte prijsgeeft beklimmen zij de hoogste steigers om zich in kleuren en geuren een ornament te kronen hij en hij samen de ziel van hun huis zingt uit kloppende kamers van eros en amor uit volle borst zingt zij in een - zich steeds herhalend - refrein tot op t sterfbed toe en ver daarbuiten want er is iets dat…

bijna dansend achter de lijkwagen aan de kinderen je witte ballon wil wat wil naar boven wil los…

het kindskind schreef de dode een brief en hief zo aan: ‘toen jij nog bestond, zei jij...’ - het wist nog van de ziel…

't Leven glanst bij wat men kan verwerven in kunst of werk, heel het aardse bestaan. Doorgaans wordt onnoemelijk veel gedaan. Bewondering wil een ieder beërven. Er zal van alles bloeien en bederven, waarbij een denkende geest mag verstaan: "Hetgeen tastbaar is, moet eens vergaan. Hoe beschouwt elke mens zijn komend sterven?" Gods geheimen…

(voor vriend, bij het afscheid van lief) nu jouw aardse wezen eeuwig voortgang vindt ik blijf hier en beleef de warmte nog opnieuw -steeds weer- opnieuw elke dag ik heb jouw beeltenissen opgeslagen in de kamers van mijn hart de mooiste laten stil een glimlach in mijn ziel verdwijnen langs mijn lippen spreekt als immer jouw…

Leen, buurman, fijne vent, ik ben best wel verdrietig dat je bent heengegaan maar ik ben ook blij dat ik je heb gekend de boom die schaduw bracht in jouw tuin, die heb ik nog voor jou geveld De schaduw is verdwenen maar nu ben jij ook weg. Leen, buurman, fijne vent: De straat waarin wij samen woonden zal zonder jou nooit…

Was het goed, zoals je ging, was het voorspeld zoals het moest, was de keus zoals je bedoelde? Was het pijnlijk, de laatste teug, was het zacht, was het mooi? Te oordelen naar de uitdrukking op je nu serene gezicht, is het antwoord op al die vragen bevestigend, maar ondanks dat, mis ik je zo! Mag ik egoïstisch zijn, mag ik…