Mij is Een lange man ontvallen Artiest en virtuoos pur sang Hij, drieëntachtig, leefde lang Wij beiden haalden van de stallen De beste paarden, ik trok op Met een volbloed satiricus Genoot van zijn markante kop Uniek, zo een briljant genie Rust nu in vrede, Wim de Bie…

Dat je je op een dag kon verheugen blij was met de zon, kriebels in je buik kreeg, omdat de dag begon. Triest is het buiten, achter het gordijn. Je hoort geen vogels fluiten. Omdat ze er niet zijn? Wanneer overheerst de lach? Voel je niet die enorme afstand met boven? Vergeet je de pijn voor een dag? Ga je weer in geluk geloven?…

weet je nog hoe we alles samen schreven met hagelwitte woorden op het nachtzwarte blad en je vroeg me of je ooit een plekje krijgen zou in deze dundruk zodat je me kunt vergezellen in alle nieuwe tijden op weg naar nergens heen mijn ongekroonde koning der witregels, zei je, en je zoende me troostend om het grapje en stilaan moest…

ze zijn te laat veel te laat vijf dagen geleden schreef je dat ze je onderhanden gingen nemen op 14 maart kreeg je de eerste aderlating op de 16e ben je er tussenuit geglipt ze zijn te laat veel te laat ik had je nog vele uren in de natuur gegund, waar je zo intens van genoot die je prachtig vastlegde jouw prachtige kleindochter die…

het is niet alleen het huis dat verdwijnt het is ook de dood die ongenood zijn intrek neemt meermaals op mijn schouders klopt ik wuif het weg als een vogelveer is zij een engel misschien ik denk aan de hand van een moeder hield zij me vast ik weet het niet aan de duiven van een vader die de tempel in en uitvliegen altijd in de…

Mijn dagen tobben in hun laat seizoen, de tijd wijkt steeds meer van mijn zijde, we zijn aan 't scheiden en ik verzoen me met zijn drang om voort te schrijden tot de grenzen van mijn klein domein, naar het einde van mijn eindig zijn. Mijn geest raakt van zijn licht verstoken, Het is wachten op tijd's laatste wil. Mijn stem, te zwak, is uitgesproken…

Best Female Friends Forever Een moeder Die mijn beste vriendin werd We geloven allebei In meer levens We hebben elkaar In vele gedaanten gekend Er zullen nog vele volgen Een vooruitzicht op een weerzien Dat het afscheid even verzacht Totdat de realiteit toeslaat Van de telefoon die niet meer overgaat Het is stil…

bij de schroeiklank van schalmeien, in het blauwe suizen van de lucht, in dit één en al omkransend stralen, in de speeltuin onzer gruwelvlucht: schep de lagen haat en liefde en de woordenetter van mij af. leg mijn falen bij het falen, vloek en schrijf jouw naam bij op het graf.…

onwezenlijk stil jouw lichaam in deze witte ruimte je ziel vloog naar de nok van de hemel wuifde iemand haar uit?…

Hij is begraven, is er nu meer licht, de lucht -- is zoveel ruimer.…

In de duizeling van vrijheid waagde je de sprong. Slaap, slaap nu maar voorbij de moeite, de nood. Zweef nu maar voorbij de pijn, voorbij het zwart. De raaf zal je in kneedbare ruimte en tijd beschermen. Hij koestert de herinneringen en gedachten. Als niets meer vanzelf spreekt, niets meer hetzelfde is. Als ik je het meeste mis.…

Nu je gevleugelde ziel de verre verte zoekt nu jouw ruimte oneindig is - je hebt er lang op gewacht - zal je dan nog één keer door het grote raam kijken? de oude bomen van het park zien? Nu ik de laatste keer aan je schrijf nu jouw ziel andere wegen gekozen heeft zal je dan de vrijheid vinden in dit witte zweven? onze mensentranen begrijpen…

Hoe vaak ben je gestorven? Ik stierf duizenden doden voor ik in dìt leven trad en sindsdien tientallen, als ik alles verloor wat ik had. Hoe ga je om met de eindigheid? Dat zwaard van Damocles is voor mij een goede reden om van dag tot dag te leven op het scherpst van de snede. Wat is het dat je zult verliezen? Ik verlies veel,…

de dood is geen man de dood is een vrouw zij geeft en neemt het leven op afspraak of heel onverwacht dag of nacht het is haar om het even het zal mij varen terug te keren in haar armen naar de warmte van haar schoot na de zwerftocht al die jaren mijn handje in haar hand te leggen en te stappen naast mijn lieve moederdood…

sterven doe je heel alleen niemand nog die naast je staat als de poort uiteindelijk opengaat met het voetlicht in de ogen aan de grote podiumrand stil en donker is de zaal het doek gaat dicht je bent nu aan de overkant…

op de vleugels van Morpheus zweven naar de overkant van zeeën en van bergen van dagen en van nachten landen in het ledikant waar het lot reeds ligt te wachten om samen te vrijen de kleine en de grote dood herenigd in de fijne dood la mort fine…

Moeder is niet dood ze groeit voort in al haar kinderen en 't bloeien van die loot geen snoeimes kan 't verhinderen het navelkoord ten tweede maal doorsneden maar moeders streng bloeit voort in 't diepste van ons leden haar vergeten zal niet gaan want bij het in de spiegel kijken zien wij voortaan omdat we veel op haar gelijken…

is er een seizoen dat zoveel stilte in zich draagt dat het tumult binnenin hoorbaar wordt een landschap waarin zoveel liefde groeit dat de dode niet verdwijnt haar tot leven roept…

Ik zie je portret jouw lichaam is er niet meer herinnering leeft Wanneer ik reis in jouw schitterend portret herbeleef ik onze tranen van vreugde en verdriet Eerste kus met haar contouren en fijne lijnen afgedrukt op onze lippen terwijl vier kleine woordjes kleven op de huid. Ik hoor nog altijd jouw stem, zo fluweelzacht trillend met…

Woorden verwaaien, verdwaalde verhalen slingeren in de wind, dansend over regenbogen die vertellen over een heel bijzonder kind die in de nacht verdween zilvergrijze lokken, grote bruine kijkers een ontwapende lach zomaar is ze vertrokken, niemand weet waarheen van jongs af aan tekende zij haar eigen pad door een land vol fantasieën, nam daarin…