Ik hou oneindig veel van jou, Alleen, jij bent niet meer, Alleen nog in m’n hart, Je stierf te vroeg in smart. In mijn hart leef je voort, Ben je nog altijd dicht bij mij, Is ’t alsof je nog altijd, Door mij wordt gehoord. Daarom praat ik nog steeds met jou, Maar jij antwoordt nooit, Jouw stem is voor altijd stil, Wordt door niemand meer…

Ik mis mijn lief elke dag, Vanaf ’t moment ik ontwaak, Tot ik ’s avonds val in slaap. Dan voel ik dat hevig verlangen Samen met mijn lief te zijn, Haar lippen te voelen op mijn. Maar tant pis zij is er niet meer, Mijn lief ging van mij heen, Ongewild in ’t niets verdween. Alleen d’herinnering aan haar blijft, Zit gegrift in hoofd…

Ik sta voor het raam, Ik blik in de tuin, haar tuin, Het laatste zij nog Tot stand heeft gebracht, Wijl ze wist ze er niet, Nooit van zou genieten, Maar wenste, hoopte, Ik er gelukkig in zou zijn. De tuinset, ’n heel grote pot, Die zij nog had uitgezocht, Heb ik later, zonder haar, Met mijn zoon nog gekocht. Nu, al twaalf jaar…

Also sprach kazimir tot zijn elim, schrijflustig en woorddadig  boven de gordel  van zijn zwartwit getinte streepjespyama  zoekend naar zijn geliefde somtijds snoodaardige prinses zij zelve staande op de uitkijck smachtend naar haar one and only  savior euroknight   vergeefs - althans voorlopig! -   wachtend op zijn overtocht…

Er blijven grijze wereldtalen aan de diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou Ben jij het? vraag je mij en ik kan je geen antwoord schuldig blijven ik ben het zoals je ziet in de rijkdom van jouw stilte mijn zwijgen is een lichaamstaal.…

Jij bent mijn vrouw, jouw hand omgekeerd in mijn hand luister hoe de nachtegaal zingt licht bevlogen.. kan zwaar bekoren geliefden vervreemden van stiltes samen zwijgen maakt stilte verdacht wat geeft het? zij horen bij de nacht mijn hand omgekeerd in jouw hand ook nu de nachtegaal overwintert en ‘t lentegevoel aan ons overlaat.…

wij en de tijd we hebben allebei met hem gevrijd de kinderen vaders moeders ondertussen de kleinkinderen ook al niet meer zo klein het nest is leeg in de oude boom maar groeien doen de jonge scheuten gekoesterd door het licht dat door de kale takken schijnt stilaan gestreden is de strijd maar de tijd ons toegewijd was…

zeg niet altijd ons en wij, soms is het ik en soms van mij…

Het begon zo goed - een zekere herkenning van pijn en de belofte van een helpende hand een Happy Ending van volwassenheid en we gaven elkaar wat ons thuis vroeger had moeten zijn Maar het bleef niet privé niet alleen van ons twee ook onze liefde werd een burgerlijke staat die alles concreet maakt meer dan een daad, liefdesdaad…

ik zie je lopen door het groen een duif zweeft door het licht in een nieuwe taal leer ik spreken in mijn ogen woont het niet vergeten ik zie je rusten in het raamkozijn…

ik kies ons elke dag opnieuw zolang het kan want als je niet meer kiezen kunt en houden van dan verlies je dagen van geweest en is niks meer tastbaar jij kiest ons elke dag opnieuw we kiezen elkaar door dagen van geweest voor morgen en daarna en bovenal het meest voor liefde…

Als nevel over een beek vloeit verlies door mijn leven, met alle winden mee, ongrijpbaar, maar wel zichtbaar (maar jij niet, mijn broeder). Als de dag warm wordt, lost het verlies op, zo lijkt het, maar het is altijd aanwezig als waterdamp in permanente vrije val – regen is nooit ver weg, maakt dat de dag afkoelt, wordt verklamd tot…

stel hem dan niet die ene vraag als je het antwoord toch al weet wel doen? ‘is er wat?’ ‘nee, niets’ elk zinloos ritueel in je relatie is er één teveel…

Soms wou ik dat ik vloeibaar was als de gin en de wodka thans florerend in mijn glas. Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor…

Niet het verstand Herinnering is de band Ik verzakte naar diepere lagen Jij woelde naar luchtige hoogtes Samen op reis Wat een afstand…

Zij voelde zich daar Een vis in het water Zij dook alleen In de foute poel Troebel water. Zijn diepe ogen Een vergeetput Onbereikbaar Werd het licht Dit was haar slot.…

Jij beteugelt jouw verlangen naar andere vrouwen met pruiken en kleren die je me thuis voor het diner uit laat pakken rusteloos in je nopjes om mijn aarzeling om mij het spel dat jij in je hoofd hebt eigen te maken en te ontdekken wie ik nog meer ben dan jouw eerste liefde die ik nog goed ken uit een vorig leven vol verwachtingen…

Misschien een hoop verloren van wat verkregen is. Misschien iets nieuws geboren in bange duisternis. Misschien samen verder al doen we dat alleen. Misschien een goede herder al is het er maar één.…

Samen, dat is mooi: naast elkaar wakker worden – of wakker blijven.…

Je lag naast mij Ik nam jou op, In mijn droom Jij zette mij op stelten Hoog en droog Onderaan wankel Wakker werd ik Jij sliep verder…