de woorden hingen nog in de lucht na een niet aflatende stroom op volle sterkte uitgesproken heftige emoties ik heb het laten gebeuren door haar niet aan te kijken of in te grijpen voelde mij niet aangesproken in dit verhaal het was als een vlieger die zichzelf bij windstil weer heeft opgelaten in vieren en stijgen…

Opnieuw verhuizen en kiezen wat hij achterlaten kan herinnering aan haar neemt hij mee Behalve hij heeft niemand daar iets aan en licht mee te dragen tot de schaduwen doven Hij verscheurt wat foto’s hen kan hij niet meer verdragen de Kringloop heeft daar niets mee Het is het beste met een lichte koffer te reizen, liefst met wieltjes…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag ratio in een oase van rust gedachten in een zomers verlangen terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen…

De simpele vragen “Geloof jij in God ?” “Is er een hiernamaals?” stelde ik jou nooit maar jouw devotie sprak boekdelen hoofdstukken van oude boeken die jij, allemaal gelezen opstapelde naast de open haard waar we zo vaak naakt hebben gevreeën vroeg ik niets anders dan een stille vrede in een verborgen woordenwoud van nieuwe…

Scheep gegaan.... We zijn samen scheep gegaan Scheepsmaatjes zijn we geworden aan stuur-en bakboord We hadden wind in de zeilen We kenden stroomopwaarts en stroomafwaarts Het water zelden onberoerd We leden bijna schipbreuk stormwind, onze tegenstander We lieten meer dan een enkele waterlander Nu kennen we…

Hoeveel herfsten zullen we nog samen wandelen over het bladgoud op de paden -verstrooid- door onze voeten betreden, belopen die de weg zoeken in tunnels van spetterend groen en spattend geel ...als 'n omarmen Niet oud voelen we ons als we samen ....wandelen We 'lezen' de bladzijden van de natuur ...als boeken We…

Tot stilstand is ie gekomen na begaanbare wegen bijna onbegaanbare weggetjes Na gebaande paden bijna ongebaande paadjes in de groene wildernis ......de droge steppen Doorkruisten waterlopen en woestijn het mijn en dijn van vreemde volken Ze werden maatjes waarover stil te zwijgen niet te reppen de chauffeur & het automobiel…

We zijn voor regen niet gemaakt Worden we niet geraakt door windvlaag en regenbui? Takken bewegen... als marionetten hun blad te vroeg verloren Schuilen? ...bij elkaar? 't helpt geen zier zelfs bomen huilen dit heet: fietsvertier geef mijn portie maar aan Fikkie...…

In zijn fantasie had hij haar al naar het station gebracht. Haar koffers gedragen, haar vaarwel geknuffeld. Haar trein nagekeken, de vrijheid op zich neer voelen dalen. Zich verheugd op eindelijk even alleen zijn. Op het station kwam er een vrouw recht op hem af. Ze was duidelijk blij hem te zien, een blonde stoot, de leeftijd van zijn dochter…

toen ik mijn lief jouw licht nog was jouw houvast in donkere dagen droeg ik niet meer dan roze huid en liet de liefde zorgen dragen zo vaak als wij de maan bedekten en duisternis ons lijf verborg verstrengeld tussen wit katoen was jij alleen mijn grootste zorg maar nu heb jij een nieuwe muur waarachter jij verschuilt en klaagt er is een…

Jij hebt nieuwe sloten in de deuren laten maken alles weggegeven, dat je niet meer nodig vond CD's en langspeelplaten uit die goede oude tijd gelukkig durfden zijn Het is beter jou te laten jij loopt niet in zeven sloten past niet in bescheidenheid Ik zie jou nog steeds voor me wat vierkant was, is nu rond Jij weet mij altijd te raken…

edoch, als poëzie mijn taal beweent en sneeuwvlokken zich leggen aan de stem bij mijn voet wie wiegt dan mijn droom aan de harlekijn die ik hierin had ontmoet? vereerd na al die vreselijke zaken die zich tegoed doen aan mijn pret, kus ik mijn Cleopatra en wens dat ik na vele jaren nog steeds haar minnaar in mij mag vinden des temeer het…

Ik weet nog dat jij net als ik verdwaald in een pijnbomenbos verschrikt door het geblaf van een troep honden een jacht begonnen Mijn rug tegen de stam jou in mijn armen, voelen hoe de boom tegen mijn rug door de wind bewoog jouw angst verdwenen ontspannen onze handen Maanden later ruik ik nog steeds de geur van hars bij het dragen…

Hoogtepunt nabij als twee smartphones rinkelen Hartstocht niet meer blij…

jij snoept van hartig ik snoep van zoet jij vaart bij laagtij ik vaar bij vloed jij huilt om vreugde ik om een traan jij straalt bij zonlicht ik bij de maan jij ziet het blauwe ik zie het groen na zoveel jaren niet meer te doen…

Het bankje is nog onbezet het staat er als een invitatie En ik ga op de uitnodiging in want zonlicht heeft haar koelte verdreven in m'n benen zit te weinig leven om door te wandelen langs het herfstig pad.…

'Daar bij die molen' ik weet niet of het daar was bij die molen We hebben er wel gedwaald en lopen dolen de streek ons onbekend Ik herinner me de foto... en het feest maar of het bij die molen is geweest? 't zal door die klap zijn gebeurd Ja, die klap van de molen.…

Ik weet nu dat mijn brieven niet zijn aangekomen Ik mocht alleen van een ontmoeting met jou ...dromen Ik zag erin je ogen dwalen over voor-en achterkant de bladzijden als spiegels van diezelfde ogen Misschien is medeleven blijven steken in mededogen? Nu hangen er drie groene brievenbussen lang niet geleegd door je handen…

Zocht ik iets in de betekenis van een brief aan mij geschreven in de zomer, toen jij vroeg: Wat is het doel van dit leven? gaf ik het toe, was erg moe voelde vreugde in het geven tijdens de avond zag ik hoe jij bezig was met overleven had ik jouw uitleg niet begrepen je was ontrouw en jouw gerief voelde duister en benepen toen je…

Ze worden Haantjes genoemd de Fransen Ze zijn -blijkbaar- gek op sjansen Gaat de mare dat de vrouwen 'als was zijn' in hun armen bij het dansen dat 'slijpen' heet Maar eerlijk gezegd ik kwam 't niet aan de weet toen ik er deze lente vakantie vierde.…