Mijn lucht wordt weer wat blauwer, langzaam maar zeker steeds ietsje blauwer, elke keer Maar zo blauw als vroeger, toen nog met jouw helder er in zo word ie toch nooit meer Nee, dát nooit meer...…

Strand, zon en zand, twee voeten langs een waterkant Golven omspoelen in een leeg bedoelen, wat leeft in mijn hoofd Sprak mijn hart tot mijn verstand; ik heb mezelf maar wat beloofd.…

helder niet meer dat is geweest hoewel de elementen schreeuwen huilen laat ze even voel de leegte in mij voel de leegte helder als nooit tevoren helder verloren…

Je was nu bijna bij me geweest Ik had je over een maandje in mijn armen kunnen sluiten Je mooie ogen kunnen bekijken Je gebrabbel en gehuil aanhoren Je overladen met kussen Je trots laten zien aan iedereen Kijk, dit is nou mijn kleine Ik had je moeten houden Je gewoon laten doorgroeien in mijn buik Tot een grote meid of jongen Ik had het…

Hij wist schier niets, maar wat wel, dat blijft hypothese. Weet dan dat hij verlost is uit onwetendheid. Queetnie stierf. Voorbij zijn geestelijke ascese, die aanfloot tegen gans der mensheids waardigheid. Mij floot hij ook aan en ik viel voor hem als dienaar en vriend, was zuinig op hem, nam aldus mijn wraak op ’t leven, dat voor mij te zuinig…

Ik verveel me, ik lig languit in het gras en ik verveel me Ik denk aan hoe het was languit liggend in het gras en ik verveel me Die tijd met jou, geen smart, geen pijn nu lig ik languit in het gras en ik verveel me Wat jij toen allemaal met me dee en ik met jou dat was pas fijn, wij met zijn twee maar het mocht helaas niet lang…

De slaap wijkt en ik Word sluw verzwolgen Door de duistere blik Van het immense zwart Bang voor de geesten Die mij altijd weer vinden Met hun handen wurgend Doden ze mijn spiegelbeeld De tijd verdwijnt In deze nachtelijke ruimte Als een uitgeholde rots Gevoed met fakkels doordrenkt van bloed Een groot toneel Met beulen voor het slot…

Voor eens en nooit weer wacht ik kijkend naar boven Bebloed ongebroken, de veroordeling af Ik ben in de kerk, waar de priesters geloven In de macht van het schandblok, en bekering door straf Het onwetend oordeel, welk vandaag wordt geveld Zal verschoond of beschuldigd, mijn leven doen keren Geen straf zal mij deren, noch de eisen gesteld Want…

De treurige klanken van de viool De lage stem, zangerig vertellend over spijt Ooit was datgene dat haar ter ore kwam genoeg Om haar te overweldigen met een duister gevoel Was het om iets wat ze had gedaan Of juist had nagelaten Op een leeftijd waarop zorgen ver weg leken Verplichtingen schaars en liefde simpel waren Melodie en tekst vormden…

Te overduidelijk de verhalen en genoeg gelachen voor vandaag, want toegegeven: alleen vanuit de afbraak heb je huisgehouden en beter is het voortaan de leegte te schrijven van hoe je het soms probeert te spelen, open deuren binnentuimelt, maar onherroepelijk de verkeerde -…

Sluit, mijn vriend, de ogen - niet het hart - en aanschouw het slapeloze blinde zwart van mijn berouw…

ik hou van ingedutte steden die zich niets aantrekken van deze snelle tijd met hunkering naar het verleden en een bloedhekel aan competitiestrijd ik heb een zwak voor iemand met bescheiden eisen je ziet ze helaas zelden nog vandaag zij die zichzelf eens niet hoeven te bewijzen maar juist de nadruk leggen op zeer traag ik heb een voorkeur…

dichter te enthousiast schaamrood op kaken siteregel was mij onbekend excuses!…

Het hart weegt zwaar de leugen paradeert langs oude kliffen van spijt. In haar strot telt de sleutel het klappen van de zweep. Tranen gemarteld genoeg gehuild. Grote harten sterven leeg. De waarheid wordt bezongen door het hart zonder verwijt.…

op het kerkhof gister herdacht ik mijn vader moeder alle anderen er naast er voor er na wie ooit ook maar familie was men weet hoe dat dan verder gaat eenieder daar onder gras speciaal die zonder toeverlaat klonk van achter ons familiegraf uit het niets vervaarlijk gegrom ik dacht meteen dat is opa zwichtte voor meneer pastoor om zijn…

zijn hart kent de kilte die tocht onder de deur al jaren terug gesloten voor degenen die beter niet maar het kan nog bloeden druppels zonder kleur opgeleefd en uitvervaald een verschoten orgaan dat enkel nog kan slaan vanuit zijn eigen natuur levend, maar veel te zuur spreekt hij in azijn de taal van verdord met in zijn herinnering…

Ooit trad het leven op mij toe, een ranke jonge vrouw met fris ontloken borsten, een knie geheven tot een schrede die het begin zou moeten worden van een lange onstuimige tocht van ons samen waarheen. Ga mee, fluisterde ze, je vader en moeder slapen, sluip het huis uit, laat alles achter, je hebt om te eten en wonen niets anders nodig…

ik overstuur en jij vat vier seizoenen samen winter over leven ik vis lelies uit het donker jij kneedt waanzinschetsen metaforische zwaktes het zwart van diepte ontdaan zomervel transparant bevend nazuchtend stomend alle stilte stond verzameld in een hal stromend dubbelloops verlangen blies de herfst uiteen gespleten keerpunten…

De poging zijn intellect te waarborgen Bracht een ‘leeg’ publiek en dit baart hem zorgen De muzikant heeft zijn snaren weten te stemmen De rest is een blokkade dat hem af doet remmen Succes probeert hij via hen te herleven Het talent dat hij zo graag door wil geven Echter de realiteit zet hem in een ander licht Wat rest op zijn schouders is…

rasse schreden terugkerend de indruk van gisteren, dag dagend herinnering de navelstreng ontworsteld lachend het leven tegemoet al die jaren toekomst naar een eenduidige dood ik vrees dat ik mijn sporen heb nagelaten…