(korte dialoog tijdens de vakantie) minzaam vraagt hij ons of wij ook Frans lezen wanneer we antwoorden dat wij het leuk vinden de koppen te snellen zegt meneer Gerard dat hij wel iets meer leest dan alleen de koppen…

Wat er niet staat in woorden maar wat opgeroepen wordt door de stilte ertussen dat is van belang, dat opent horizonten. Wat we niet kunnen uitleggen, enkel vermoeden, dat draagt ons bestaan, dat geeft steun en houvast, dat telt. Wat we niet kunnen zingen of dromen maar wat ons wakker houdt en oproept, tegen beter weten in, dat richt ons…

Ik bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waarin ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie, in een eigen dictie met fictieve realiteit betaald als dagelijkse waarheid onecht, perforatie van ideeën gevonnist tot een prullenbak, de loep stelt elk detail in een breder prisma vast, versnippert het taalgevoel, dingt…

ze kreeg het al met haar geboorte mee als kind op school niet te houden en bleek ze dol op woorden verzinnen onderwijzers lagen in een deuk bij werkbesprekingen en noemde haar spreektaal voor een kind ‘vindingrijk’ ze begon vroeg koesthouwers te slikken zoals ze medicijnen benoemde en schold jongens uit voor kutgrijpers en befbeesten…

Elk woord kun je vervangen door een ander woord Neem stoel kan ook zijn chair en nog zo veel meer Dus als de woorden de taal niet zijn wat is de taal dan wel anders dan een immense leegte elk woord dat immers een ander woord kan zijn God is de combinatie G-O-D Ook andere combinaties kunnen dat en zullen dat ook…

er zijn de klanken en als die klanken woorden vormen is het een taal je hoort nu een piano de ene pianoklank na de andere maar daarmee zijn het nog geen woorden dus ook geen taal hoeveel liever je ook altijd die piano hoort terwijl je uitkijkt over wijde heuvels als het regent en ergens de vogels schuilen in de bomen…

Ik bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waarin ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie,in een eigen dictie met fictieve realiteit betaald als dagelijkse waarheid onecht, perforatie van ideeën gevonnist tot de prullenbak, de loep stelt elk detail in een breder prisma vast, versnippert het taalgevoel…

Denk je aan mij? Wat leuk Schrijf je mij op? Grappig Maak ik je blij? Wat lief Weet je nu genoeg? Heerlijk Wil je nog meer? Goed dan, later Kan ik nu gaan? Ik kom zeker terug Zei je iets? Nee hoor Oh, ik dacht dat je aan het dichten was. Nee hoor. Ik zei niets.…

Tergend langzaam wordt de kern van gedachten weer begaanbaar, verbleken geroeste metaforen, zwerven flinterdunne deeltjes taal vervormd in kortstondigheid en uit de boeken geschreven door toevalligheid waarheden vallen uit het niets en uit de kluwen van overtal van hernieuwde gelatenheid nieuwe clichés worden gevonden populisme…

spring ineens met een top sonnet uit bed en als ik wil beginnen met schrijven zijn de kluts en kloe niet te omschrijven herhaaldelijk iets anders opgezet wel jammer ik was zo enthousiast heb ook nog even naar de kluts gezocht vanuit het zicht rond elke kromme bocht mijn harde schijf misschien wel aangetast typisch gevolg van vernieuwde strofen…

de de de de de de de de de de het het het het het HetHet HEtHET HET HETHET EEN EEN een een eeneen een EenEEn EEN EEN EENEENEEN eeeeeeennnnnnn de de de de de de de de de de dehet dehet dehet de-een de-een DE-een De-Een DE-EEn DE-EEN eeeeeeeNNNNNNN DE DE De De de de de de de de ….…

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

De allerhoogste graad in een zin of regel, die geen ruimte en twijfel laat bestaan, van wat ik zeggen wilde, daarin zou een onversneden boodschap moeten staan om al wat mee - of tegenzat, uit eigen hand bedreven, in eigen leed geleden en met tol en taal betaald, verhaalt zich braaf tot het heden, in eigen dicht en slaaf van literaire daad…

wanneer bent u het laatst in bad geweest? excuses, die vraag kwam zo bij mij op niet dat u ruikt, welnee u geurt juist top gedraagt u zich ook weleens als een beest? wipt u geregeld met uw echtgenoot in de schone speeltuin van onze taal? daar kan men op de schommel aan de haal zweef niet hemelhoog anders valt u dood gek dat men dol is…

Een dichter gunt zijn laatste woord eindelijk een rustplaats, zijn eigenlijke behuizing buiten de dictionaire om van zijn onbehagen als een inktmop die allang bekend was voor hij werd gemorst op de korst van brood kruimels waarmee het spoor duister werd en alle papegaaien zijn verwend werd de ruimte van de aan mij toegeschreven…

in dit verlaten oord vliegt de tijd niet langer hij viel in een zee van stilte reiken woorden niet verder ze bezweken onder slapende stenen in tijdloze stolling…

dan is er ineens zo'n aaneengebonden nieuw geboren woord op de vroege morgen zo’n spimpelwegge duiding 0nbewus verwant aan jou onder een warme ochtendkus ik veel van je hou lief jij bent me zegge…

Je bewoont waar je het beschrijft, een gekuiste hemel kon niet lichter zijn, je stelt je in op mentale dingen die je drijft met een groter diafragma vast. haarscherp raak je het beeld, uitgelicht in ieder tegengesteld contrast en elk detail wordt geëtst…

vanaf het begin af aan kan ik er wel inkomen want als je erin wilt komen is dat altijd vanaf het begin wil je er niet in komen dan kom je er ook niet in gaat het gewoon voorbij zoiets moet je begrijpen sommigen komen er wel in dan moeten ze haast maken net op het nippertje springen begin of eind van tram of trein dat begrijp ik best…