Stil zijn is ademen zonder lucht te kapen een doorbloeden van levensaderen. Stil zijn is een luxe een voldragen bestaan dat niets hoeft te doen om te weten wat nodig is. Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden.…

als alle woorden zijn geschreven als alles staat waar het moet als de dichter ledig staart niets meer toe te voegen niets meer weg te schrappen niets meer in zijn petto voor hen die dit gedicht nu lezen voor hen die kunnen denken vooruit met de geit dat dit gedicht er altijd al dat het even goed door mijzelf in de goot gevonden kon…

Op de rug van de geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje een kortstondig streven had. Nimmer bleef het een onbeschreven blad waarmee de wereld werd volgeklad, onverschillig voor de dood en voor het “zijn”, onfeilbaarheid…

zie een vogelspoor in de sneeuw en je weet is van een vogel ooit begon zo het lezen nog zonder verleden tijd sommige talen hebben dat nog steeds…

gedachten sijpelen door het toetsenbord en zouden eenvoudig kunnen worden weggevaagd zodat een smetteloos wit vlak zich voor mij uitstrekt. En ik zou dwalen in een witte woestijn waarin de zon nooit ondergaat en blanco een oneindigheid mij zou beroven van oriëntatie en denkvermogen ik dorstig zou zoeken naar letters die net zichtbaar…

De woorden verzamelen zich een put, een sloep, de berg een zwaan op de vijver es ist auch l'imitation een trappenhuis de dageraad op de terugtocht wachten op het vertreksignaal en een spoortje bloed…

Met woorden wordt een wereld gebeiteld die overal is en nergens bestaat. 's Avonds laat rijmt op dageraad maar is een ander universum. Die avond en die roze of water en wind en wapengekletter het scheelt nauwelijks een letter maar slaat andere toetsen aan. Van geuren weet je hoe ze werken en licht snijdt je ooit de adem af maar woorden…

elk moment in je hoofd zeg je iets het houdt niet op al dat zeggen in je hoofd is taal en nog en keer taal dus wie zegt dat taal communicatie is vergeet dat het is het niet, je denkt het ondoorgrondelijke elk moment weer dat denken tot je iets zegt eindelijk en die uitgesproken taal is bijna niks maar toch oke, noem het…

verstaan woorden scherp als scheermessen monden vol van oude woorden en nu het zwijgen in alle talen het breekpunt is nabij aan de voeten de hel die gretig geheel gratis inviteert voor de afdaling oren tegen de grond en verstaan voor de eerste keer…

ik weet wie ik ben maar dan sluipt er iets in van onzekerheid wat het ook is misschien de taal terwijl een mens kijkt naar de trotse bomen in de mist dan denk je en denk je en je probeert om niet te denken maar het is waar je kunt niet anders dan denken over het water en over de vloed die alles…

de taal gewoon zoals het moet leesbaar vooral geen hermetisch gesloten zinnen doch slechts de klare taal die het ontoegankelijke doet ontginnen... de dichter ploegt en trekt voren in een akker van taal de lezer echter neemt notitie en begrijpt het allemaal…

ze is een vrouw zo doodgewoon tot plots letters dicht bij haar komen haar bekoren en het verlangen strelen ze koestert woorden speelt met zinnen ontdekt een bijzonder iets ze schrijft zo waar haar eerste dicht als een woordenstroom niet te stoppen stoeien zinsbeelden in haar gedachten tot ze moe gemoedelijk uitrusten in haar schoot ze prikkelen…

Voor Micheline haar ogen vinden de schaduw het licht in mijmerwolken boven een stille zee ze draagt haar leven als kunstgeverfde bloemen op een zondagskleed ze weet de zomerzwaluwen gaan het afscheid rust in een vleugelzwaai elk jaar weer de herfst waarin ze vergeet-mij-nietjes wiegt in lenteliedjes ze gelooft in de streling…

Dichten is... essentie aanvoelen. Dichten is... over onze zoektocht vertellen, in woorden, uit een woordeloze taal. Dichten is... hopen dat iemand begrijpt, wat jij begrijpen wil. Gedichten zijn vuurvliegjes. Dichten is vuurvliegjes vangen, en die verwonderd weer loslaten, en nastaren.…

toen de woorden prematuur onvoltooid ontsloten noch beschreven alleen maar bedachtzaam en vloeibaar waren liep ik vast tussen twijfel en zekerheid toen ze geschreven stonden een beklemmend besef van de messcherpe markering van bewogenheid naar de onontkoombare stolling in tijd…

Laat mij dit schrijven lees mij leeg en vul de woorden met om het even wat ze zijn voor jou en van jou gekregen ik behoud het wit wel dat zich tussen de regels legt ongeschreven en ongelezen het begin dat er altijd al was overgebleven.…

hak een worm in een paar stukken en ze gaan gewoon door als wormen dacht ik opeens daar begon al de taal en dat gaat maar door zo ver weg van dat begin geen weg terug waarom ook…

Een woord wat niet bevriest, stuwend dan het bloed, zoek ik wie het vindt mag zich warmen aan alle nog te verbeelden pagina’s. Wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat het de dood ontdooit en waar mensen gaan hun haat verbleekt, tot er zinnen vallen in een vrij decor van herfstbladeren en gestorven zijn in de nerf…

de mist is opgeklaard zie weer wolken proef letters en voel woorden die onder aarde zich verstoppen voeten lopen op zinnen benzine van komen en gaan vluchtig verdampen letter tjes een gesprek lost op stilte valt breekt aan.…

ik vraag me vaak af waar de taal begon ergens in een diepe verte waar taal waarschijnlijk nog net geen taal was maar ergens ook wel, die overgang denk ik vaak over: van geen betekenis naar betekenis, die kleine stap zien we al bij andere dieren, maar die stap verder naar taal, alleen bij ons, evengoed verlang ik naar het gekwetter…