jouw ritme is het mijne niet je kleurt de tonen anders de dynamiek verschilt ik neem iets vaker rust contrasten voer jij anders in accenten leg je sterker legato is je ondertoon bij mij staccato scherper maar het moet zingen vinden wij, de melodie moet raken de woorden moeten dansen op de klare tekst…

bij tijd en wijle maakt de puzzel van mijn leven weer stukjes aan die passend zijn zo komt opeens een melodie heel glunder terug van weggeweest de woorden vallen op z'n plaats er is een cirkel rond soms is het simpel en alleen het woord dat die sensatie geeft het is zo om het even halfvol of andersom half ledig…

Adem het uit of in, dat laatste woord is een begin van een regel of zin, dat allemaal vormt de zekerheid in taal, resoneert de tekst, verbaal in de tegen – polen in een ware zegetocht in de ringen van de ‘nibelungen’ en de poëzie en op‘ de schaal van richter’, in de dingen die zijn vergaan, blijft een mens een vrome dichter…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

'van een vierkant gedicht de hoeken afgerond uit voorzorg je zou je maar bezeren'... hoe mooi moet je het maken om je lezers te raken dacht ik bij het herlezen van dit versje je kunt je nog zo uitsloven maar om opgemerkt te worden moet je met zwaarder geschut komen zelf behoor ik tot een minderheid die nog geraakt wordt door de tedere…

zware woorden woorden als zwaarden die hakken en houwen scherpe woorden die kwetsen lieve woorden om je zin te krijgen dreigende woorden die je nek afknellen verklarende woorden niet altijd te geloven woorden die wegen als lood levenslang meegaan een tattoo op je ziel en af en toe een woord van liefde dat maakt al heel veel…

zware woorden woorden als zwaarden die hakken en houwen scherpe woorden die kwetsen lieve woorden om je zin te krijgen dreigende woorden om bang te maken verklarende woorden niet altijd te geloven woorden die wegen als lood levenslang meegaan als tattoo op je ziel…

inktzwarte wolken zwanger van mooie letters gieten woorden tot prachtige gedichten…

Zinnen, geef mij je woorden terug, als gelooide huid over vel en been, als een lege slaapzak op mijn rug, om inzichtelijk te worden opgeslagen blijven witte bladen blanco als voorheen, blindheid van het woord, het wordt je aangepraat misschien, dat ik de inhoud nog niet zie en ik me op de private tekst verlaat, in de maat der poëzie…

hoeveel woorden heeft een taal wie telt ooit de zinnen van een verhaal al wat mensen denken, voelen proeven, zien en horen dieren, kleuren, planten en geluid zelfs het kleinste stofje draagt een eigen naam zesentwintig tekens kleuren ons bestaan…

geen schoner schip, dacht zij dan met mijn zelfgekozen woorden dus ruimde ze versleten trauma's op en overboord ging ook de schaamte relaties, kundig opgepoetst,verschoond de opgeklopte bedverhalen al oude schulden weggewreven taboes als oude koeien weggekiept jaloersigheid en nijd in het geniep ook naar de afvalbak verwezen ellende…

Grond is hij, gestampte vreugde en verdriet geur van aarde en de teelt van gisteren, de visie op de velden van z’n nog te vormen taal waarop hij alleen het onkruid wiedt. De woorden ontstaan in trage groei, maar breken de muze open, gebaard in het labyrinth van de lome emulsie van z'n literair bestaan, dan komt z'n lege pen tot bloei.…

Haar laatst geschreven zinnen geven verloren taal de vrije pen waar snijdt poëzie nog hout als fanatiek geslepen messen tweeslachtig en ruggelings zin voor altijd laten verdwijnen…

Ik bouw een droom, dat lijkt een magere handeling, die deze ochtend heeft gemerkt, de schroom beperkt de wil om de ogen weer te openen tot het donker wordt, de aandacht voor de geest, spreekt zich uit in het stille zwijgen, zodat gedroomde beelden zich in helderheid tot zinnen laten rijgen, wat niet te repareren is met louter…

Als woorden niet En nooit Of letters weg In het niet verdwenen Dan neemt een mens Beter maar de benen.…

stil maar woorden zijn overbodig je ogen putten uit een zoveel groter alfabet…

Zwaar zweeg het zwarte zwerk en zwervende zwanen zwenkten zwaarmoedig naar zwavelig Zweden. -------------------------- noot 1: Zweden - land op zeven dagreizen naar het noorden. noot 2: zwavel - goedje om lucifers te laten ontbranden. noot 3: zwerk - een soort zwangere lucht. noot 4: zwaarmoedig - niet al te opgewekt…

Niet alleen de woorden die gelezen worden, raken diepste zijn Aaneengeregen zinnen verhalend vertalend worden uiterlijk onbewogen gelezen tot de kern is doorgedrongen ziel wordt geraakt lucht ontsnapt aan longen zucht wordt geslaakt Een lint van emoties, waardoor ongeschreven woorden worden doorvoeld, zetten onzichtbare beelden…

en kijk om me heen de mensen, de huizen, de straten als vanzelf ik schud woorden uit m'n broekzakken al ben ik verloren dat heb ik nog m'n woorden die lopen nu naast 't zelfbedrog. en verder heb ik ook de tijd nog, o ik ben zo gelukkig!…