Meters elastiek omspannen kinderenkels hakken haken snaren tenen scharen benen springen in zingend grijswit spreiden, sluiten huppen, draaien nog een keer springen in en uit op swingend twistgeluid floept het wit van enkel naar kuit hakken haken snaren tenen scharen benen springen in zingend grijswit spreiden, sluiten huppen, draaien…

hoofd zonder schouder zakt weg alweer ouder de werkelijkheid ontsnapt aan een vergeefse grip struikelend over losse rafeleindjes van wat een tapijt had moeten worden stenen die een huis zouden bouwen woorden die zinnen moesten vormen doden die zouden moeten leven liefde die een leven had kunnen vullen resteren slechts de flarden van illusie…

rust vinden daar gaat nogal wat aan vooraf een moeizaam leerproces van vallen en opstaan of beter nog van woede uitbarstingen en wroeging... doch eens is het er de rust als een soort van verlamming die je belet om op te staan…

het wuift het waait ongemaaid stuift het niezend en proestend briezend en hoestend inhalerende pollen ondergronds de mollen languit het gras eenvoud van gewas het verslaat de tijd dit groene tapijt…

In het winkelcentrum wonen heel veel witte vogels divers gekleurd dat zie je zo de zitting is niet in de boom waar zij het hooglied zingen over leven dat achter hen ligt hun bomen is het land van ooit op iedere hoek van de straat stukjes brood die ze missen er staan nu banken die kreunen dat het allemaal zo moeilijk gaat voordat steun…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagd wat zij nog weet van de nacht is een hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van sneeuw en clair-obscur wat…

Het was eindelijk weer het jaar van de cicade zoemzingend in loklicht en bewegend in priemgetallen bovenkomen en verwekken als kunstvorm de aarde als dekmantel kleur als kapsel paladijn terzijde een kort manifest terug naar het onderaardse onzichtbaar geduldig wachten op het onverwachte diep in mij klopt vandaag het hart van de…

vertel van het uur dat zich traag verplaatst in het lome licht dat schuilt achter verstild bladerdek waar een vogel zweeft op de thermiek van verlangen zoekend naar zon die het voorjaar brengt vertel van de wind die verhalen leest van huiverend woud en vertel van het blad dat een bries imiteert op de zachte deining van een slaapdronken…

Terwijl de tijd dag en nacht verbindt telt hij de zandkorrels die door z’n vingers glippen telkens en telkens weer kijkt naar de patronen die ontstaan en veranderen waarom de tijd almaar sneller gaat terwijl hij langzaam ouder wordt sneller de tel kwijt raakt trager de tel terugvindt telkens en telkens weer telt hij de zandkorrels die…

Heb jij geen tijd, voor mij, heb ik geen tijd voor jou, heb jij niks over voor mij, heb ik niks over voor jou, dit is de mentaliteit waar de mens mee worstelt in deze tijd. Maar een ding is zeker, als alle tijd op is, heeft iedereen zeeën!…

Op zoek naar te voorspellen waarheden vindt hij haar tenslotte in het grote woud Ze wacht hem al op in haar kleine huisje Er zijn wel voorwaarden, spreekt ze zacht Je moet eerst kiezen wat je wilt verliezen Zwaarte en aard van wat je wilt vergeten bepalen wat je te weten komt Vergeten verdriet brengt nieuw verdriet vergeten vreugde geeft nieuwe…

Nawoord bij een fotoboek Vakantie in zeeland Een puntje in de tijd Jullie hadden plezier Vertrouwen Onbevangenheid Springen, spelen, Scheppen in het zand Draaien aan een skelterstuur De wereld bestaat alleen uit zandkastelen. Het leven uit een uur Een grote glijbaan En zwemmen in de zee Spannend, maar er kon niets gebeuren Want papa…

Aan de Donge neergestreken tranen op de oever en de snaren in de boom. Muziekloos, want hoe te zingen van de liefde en de vader van de tijd als met de haast en in het gedrang bij de doldwaze dagen het rood van de rozen verdwenen is? Gras als hoogpolig tapijt kriebelend aan blote voeten. Naakt en sprakeloos; tong aan het gehemelte…

Levens met een Rode draad Gedegen en Getekend voor nu Daar voor altijd Vlammend en zeer sterk Vergezeld door Tijd niemand Kan zeggen dat Zij hebben gedaan Het beste voor Eeuwig. Steeds en opnieuw Beeld van gave 't Leven lief Daar de vreugde Altijd moet klinken Daar signatuur Verdwijnt met de tijd…

Mijn stad heeft ooit in brand gestaan. Een vage haat aan moffen heb ik er van meegekregen en verhalen die inmiddels van anderen zijn. Duizenden tegels in de stoep met licht erin als bommetjes bewaken de herinnering. Je kunt ze uit de weg gaan erop hinkelen kun je als een kind dat van niets weet zoals mijn vader toen.…

Schoon rijpend korenke in je levensfleur weet wat je te wachten staat in je gouden kleur als straks den hoveknechten komt en hij beziet je schone are dan snelt hij heen en gaat terstond zijne sikkel haren als ge dan gevallen zijt gebaart ligt op den din dan slaat de boer zijn vlegelke op jouwe kopkens in daar ligt ge dan te kreunen…

Aan het einde van mijn avontuur Heb ik lief en leed gegeven En overzie ik pas mijn levensduur Mijn god, wat duurde dat maar even..…

in de weerspiegeling van het water zie ik kristalhelder mijn meisjesdroom voorbij drijven prima ballerina in het Zwanenmeer koorddanseres op ragfijn algenkoord een schipper vaart onverbiddelijk naderbij de golven maken een abrupt einde aan deze dagillusie het is plotseling ontnuchterend echt voorbij net zoals mijn meisjesjaren…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

Ik blaas je weg als paardenbloempluis als pas gegomde letters kruimels na buitenontbijt maar dan in een knipoog van tijd struikelt mijn adem over stralend geel de bries in mijn keel stokt steeds weer bloeit de paardenbloem…