Er ligt een intellectueel eigendom op een eiland van pijn met mensen die hun eigen letters zijn geworden en ver over de zee praten papegaaien over heimwee toen alles nog gelukkig was en meubels in de kamers spraken jij bent onbereikbaar voor mij je zit, je staat op je spreekt, je slaapt je hebt een mening maar je blijft onbereikbaar…

wij lopen in een zon die zonder woorden schijnt voelbaar is de diepe pijn in de koude vingers van je hand lijken te verdwalen in de openheid van strand waar golven onze sporen halen in het verbreken van de band wij zijn gaan zitten op het zand in een sprakeloos troosten scheren meeuwen sierlijk over schreeuwend naar het land zacht…

Terwijl ik weer een oeverloze avond zwijgzaam doorbreng in Taverne Deuzeld en doe alsof ik op je wacht en ooit nog komt, hou ik niet op aanwezigheid van je afwezigheid te proeven in de voze holte die onverbiddelijke groeit tussen niet en nooit meer. Het is nog steeds en altijd jij in mijn woestijn.…

Vandaag sterven we in gedachten. Pijn die straks verzachten gaat. Geliefden die ons gaan verlaten. Tijd die stilstaat en toch bestaat. Werelden die van verre wenken. Illusies verdampen snel. Overgave is een feit. Niets kan ons meer krenken. Vreemd, maar toch vertrouwd, komt onze laatste dag. Door tranen breekt een lach. Het groot geschenk…

aan je denken is vluchten in een waanwereld echter dan die waar ziekte en dood je achterhaald en weggevreten hebben waar onze liefde verder groeit en bloeit en woekert in zalige vergetelheid tot een scherpe scherf realiteit de zeepbel laat barsten en mij teruggooit in de rauwe hel die ik beleven moet tot ik kortstondig…

Ik durf niet meer te schrijven Want de sterren staan niet meer goed in het akkoord van liefde, kans en geluk voor mij Ik waag het niet meer om te schrijven Want achter mij vindt de grote zonsverduistering plaats Ik durf niet meer te schrijven. Want mijn schoenen doen me zeer aan mijn voeten. Buiten is er het gerucht van krijg en oorlog. Ik ben…

Voor een splinter geluk, waaraan je langzaam dood zal bloeden, heb je de liefde verloochend. Je hebt het boek gesloten het laatste woord van hoop ontzegd, de pen die einde schreef gebroken, de dichter gemuilkorfd tot stilte. Nooit zal hij nog woorden weven of beloften plukken uit de wirwar van bramen, in de hoop dat ze rijp genoeg zijn…

mijn asresten worden zwierig uitgezaaid over het gras verstrooid door de wind waarheen? ze verdwijnen zoals jij uit mijn leven verdween zonder laatste groet zonder omkijken het is voorbij ik lijd niet meer wat kan ik meer verlangen?…

dat ik niet méér voor je ben dan een storend stofje in je oog, dat in enkele knipperingen weggespoeld wordt door traanvocht dat geen tranen is laat tranen parelen in mijn ooghoeken, die geen krokodillentranen zijn…

haar boodschap op het antwoordapparaat heeft hij niet meer gehoord even voor ze belde had hij zich voor het hoofd geschoten.…

sorry zei ze en haar mondhoeken plooiden neerwaarts in een trieste glimlach maar in haar ogen las ik geen spijt enkel opluchting dat het gezegd was en dat was het ik zweeg want ik wist niet wat te zeggen en hield me sterk om toch nog indruk op haar te maken het is haar recht, dacht ik alles overboord te gooien mijn hart te breken…

je liet me achter met een gebroken droom: een handvol flinterdunne schilfers toen ik heel veel later mijn verkrampte vuist opende ruiselde glazig gruis me als zand door de vingers…

als een rots bood ik weerstand tegen de zuigende branding op de rand van de leegte die je in me liet tot ik kantelde en in dit dieptepunt roerloos als een rolkei in een kuil traagzaam gepolijst wordt door de tijdloze rivier verweerd door winterse vrieskou geblakerd door zomerzon seizoen na seizoen na seizoen tot ooit misschien een spelend…

Wanneer verdriet je diep van binnen raakt, zodat gevoelens golvend binnenstromen, en strijd vergeefs die vloed probeert te tomen tot leed je innerlijk heeft leeg gemaakt, dan helpt verzet niet. Laat de pijn maar komen. Aanvaarding zorgt dat ’t tij zijn razen staakt, en dat in jou een nieuwe kracht ontwaakt die droefheid eerder aan je had ontnomen…

hoog boven de nachtelijke stad een zee van lichtjes ver beneden ons draaide het panoramisch restaurant waar we samen aten langzaam om zijn as ik heb het uitzicht niet gezien, alleen de lichtjes in haar ogen en de blije glimlach op haar lippen mijn wereld draait nu zonder haar en rondom mij heerst enkel duisters…

naar verluidt hebben olifanten een pijnlijk groot geheugen naar verluidt trekken zij eenzaam naar het knekelhof als het tijd is om te sterven waar kan ik heen, ik die niets vergeten ben, maar deze laatste weg niet vinden kan?…

Geen ster hoog aan de hemel, terwijl de lach verzinkt in weemoedige klanken. De aarde fragiel als een vlinder... Mensen beven tussen grauwe wolken en dor gras. In het park geen rode rozen, alleen dode gele. En in vele ogen tranen zichtbaar of verborgen in een tijd van wanhoop en zorgen.…

Nooit meer wakker worden in de eerste ochtendklaarte met jou genesteld in de holte van mijn arm vertederd kijken hoe je glimlacht in je slaap en wachten op de eerste tekens van ontwaken om je op de valreep te verrassen met een vroege zoen van vreugde intiem omstrengeld samen verder soezen tot ook de lust ontwaakt om traag en innig liefde te…

Je bent niet meer Je praat niet meer Je lacht niet meer Neergeschoten ben je Samen met 297 andere mensen Neergeschoten door een stel idioten uit een ander land Vraag is of je ooit zult worden herkend Zodat men jouw lichaam kan begraven in een eigen graf Vraag is of je lichaam rust zal vinden In dit diepe zwarte gat Je bent niet meer…

Wanneer pijn je leven beheerst, de ganse dag weet ik da'k toch niet klagen mag, want wat zijn die pijntjes van mij, vergeleken met het immense verdriet van de nabestaanden, van hen, die het leven lieten. Daar is mijn pijn niks bij en maakt me stil!…